สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 265

ตอนที่กินข้าว พอคิดว่าเป็นวันปีใหม่ เฟ้ยซานซานจึงคิดว่าไม่ควรผิดใจกับDanielมันก็ถือเป็นการทำให้ครึกครื้นเหมือนกัน

ตอนบ่าย ห่วนซิงหว่านกับหร่วนเฉินก็ได้ไปที่หลุมศพของหร่วนจุน

หร่วนซิงหว่านมองดูรูปถ่ายที่อยู่ตรงป้ายหลุมศพ จู่ๆ ก็บอกไม่ถูกว่ากำลังรู้สึกยังไงอยู่

ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเกลียดหร่วนจุนมาก่อน ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เธอคิดว่า ถ้าตัวเองไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของหร่วนจุนนั้นมันจะดีแค่ไหน

แต่ไม่นึกเลย ว่าความฝันของเธอกลับเป็นจริงขึ้นมาซะอย่างนั้น

หลายปีที่ผ่านมา เธอกับหร่วนจุนไม่เคยมีความผูกพันในแบบของพ่อลูกให้พูดถึงเลย หวนคิดถึงเรื่องราวทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้น มันช่างชวนให้หดหู่เหลือเกิน

หร่วนเฉินโน้มตัวลงไปเอาดอกไปเสียบเข้าไปในแจกันที่อยู่หน้าหลุมศพ สีหน้ายังคงเฉยชา

หลังยืนไปหลายนาที หร่วนซิงหว่านก็ได้พูดขึ้นมาว่า "ไปกันเถอะ"

หร่วนเฉินลุกขึ้น ตั้งใจที่จะจากไป แต่ก็เหลือบไปเห็นก้นบุหรี่อันหนึ่งที่ตกอยู่ข้างหลุมศพ สายตาจึงได้หยุดชะงักลง

หร่วนซิงหว่านถาม "มีอะไรเหรอ?"

หร่วนเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย "นอกจากพวกเรา ไม่น่าจะมีใครมาเยี่ยมหร่วนจุนนะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "คนที่รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ ก็ไม่มีใครอีกแล้วนะ"

ริมฝีปากของหร่วนเฉิมเม้มเข้าหากันเบาๆ จากนั้นก็ถามหร่วนซิงหว่านไปว่า "พี่เอากระดาษมาด้วยมั้ย?"

 "เอามา"

หร่วนซิงหว่านล้วงกระดาษห่อเล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วยื่นให้หร่วนเฉิน

หร่วนเฉินดึงกระดาษทั้งหมดออกมา แล้วใช้กระดาษเก็บก้นบุหรี่ที่ตกอยู่ข้างหลุมศพขึ้นมา จากนั้นก็เอามันใส่เข้าไปในถุงที่ใส่กระดาษเมื่อกี้

พอเห็นแบบนั้น หร่วนซิงหว่านก็ขมวดคิ้ว "เสี่ยวเฉิน......

หร่วนเฉินพูดออกมาว่า "กันเอาไว้ก่อน"

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่หร่วนซิงหว่านเห็นเขาทำตัวระมัดระวังขนาดนี้ พอเดินไปไม่กี่ก้าว จู่ๆ เธอก็ถามออกมาว่า "เสี่ยวเฉิน นี่แกไปรู้อะไรมาใช่มั้ย?"

"อะไรครับ?"

หร่วนซิงหว่านอ้าปากไปหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา "ไม่มีอะไร นี่แกจะเอามันไปให้ตำรวจใช่มั้ย"

พอได้ยินแบบนั้น หร่วนเฉินกลับเงียบลงไป ผ่านไปสักพักเขาถึงได้พูดออกมาว่า "พี่จะไปที่บ้านของเฉิงเว่ยเมื่อไหร่เหรอครับ?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

โอเค เธอไม่ถามแล้วก็ได้

พอออกมาจากสุสาน หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นมาว่า "เสี่ยวเฉิน แกกลับไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อของอีกนิดหนึ่ง"

ถึงเฉิงเว่ยจะบอกว่าไม่ต้องเตรียมของขวัญ แต่ในเมื่อรับปากไว้แล้วว่าจะไป ยังไงก็เป็นการไปเยี่ยมผู้อาวุโสกว่า จะให้ไปมือเปล่าก็คงไม่ดีเท่าไหร่

หลังจากแยกทางกับหร่วนเฉิน หร่วนซิงหว่านก็ไปที่ศูนย์การค้า เธอไม่รู้จักพ่อแม่ของเฉิงเว่ย ไม่รู้ว่าพวกเขาชอบอะไร เธอจึงได้ซื้อพวกของบำรุงไป

ตอนที่หร่วนซิงหว่านกลับมาถึงบ้าน มันก็ห้าโมงเย็นแล้ว

เธอเอามือถือขึ้นมาดู ไม่พบว่ามีเบอร์ที่ไม่ได้รับหรือข้อความที่ไม่ได้อ่านเลย

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก เก็บมือถือลงไป กดรหัสแล้วเปิดประตูออก

ภายในบ้าน มีแค่เฟ้ยซานซานคนเดียวที่นอนอยู่บนโซฟา กินของว่างไปดูทีวีไป

พอได้ยินเสียง เธอจึงได้เงยหน้าขึ้นมา "ซิงซิง ทำไมเธอถึงกลับมาเย็นขนาดนี้ล่ะ?"

"แวะไปซื้อของมานิดหน่อยน่ะ" หร่วนซิงหว่านเปลี่ยนรองเท้า "เสี่ยวเฉินยังไม่กลับมาอีกเหรอ?"

เฟ้ยซานซานตอบ "ยังนะ เขาออกไปกับเธอไม่ใช่เหรอ"

"ฉันบอกให้เขากลับมาก่อนแล้ว"

หร่วนซิงหว่านนั่งลงบนโซฟา หลังจากที่ครุ่นคิดไปพักหนึ่ง สุดท้ายก็ตัดสินใจโทรหาหร่วนเฉิน

เขาต้องเอาก้นบุหรี่นั่นไปที่ไหนสักแห่งแน่นอน