สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 267

ก่อนที่หร่วนซิงหว่านจะเข้าไปในลิฟต์ เสียงของเฉิงเว่ยก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง "ซิงหว่าน"

หร่วนซิงหว่านหันหน้าไป เม้มๆ ที่มุมปาก สุดท้ายก็พูดออกมาเพียงแค่สองพยางค์ว่า "ขอโทษ"

เฉิงเว่ยขำออกมาเบาๆ "ถ้าต้องพูด เรื่องนี้มันก็ต้องโทษผม ถ้าต้องขอโทษมันต้องเป็นผมต่างหากที่ควรพูดกับคุณ"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นมาว่า "ทางคุณลุงคุณป้านั้น......"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะอธิบายกับพวกเขาเอง" เฉิงเว่ยพูดต่อ "ให้ผมไปส่งนะครับ"

พอลงมาถึงด้านล่าง หร่วนซิงหว่านที่เดินออกจากหมู่บ้าน ก็พบเข้ากับกลุ่มคนมากมายที่ยืนถือช่อกุหลาบอยู่ หร่วนซิงหว่านที่เห็นภาพนี้เข้า ก็อาจจะรู้สึกกลัวแล้วก็ได้

เฉิงเว่ยพูด "ซิงหว่าน เราไปทางนี้เถอะครับ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ค่ะ"

เฉิงเว่ยพาเธอเดินไปอีกทาง จนออกจากหมู่บ้านและหลังจากที่พวกเขาไปแล้ว พวกผู้ชายที่ถือช่อดอกไม้อยู่ก็ได้รับคำสั่ง จากนั้นก็พากันสลายตัวกันหมด

ขณะที่ยืนอยู่ข้างถนน เฉิงเว่ยก็พูดไปว่า "ซิงหว่าน คุณรอแป๊บนะ เดี๋ยวผมไปขับรถก่อน"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "คุณลุงกับคุณป้ากำลังรอคุณอยู่ คุณรีบกลับไปเถอะค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ ถ้าผมไม่ไปส่งคุณ พวกเขาก็คงจะไม่ชอบใจ ที่สำคัญตอนนี้มันหารถโดยสารยาก"

หลังจากที่คำพูดของเฉิงเว่ยสิ้นสุดลง หร่วนซิงหว่านที่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ได้มีเสียงที่เรียบเฉยดังขึ้น "ไม่ต้องลำบากประธานเฉิงหรอกเดี๋ยวผมจะเป็นคนส่งเธอกลับบ้านเองครับ"

สีหน้าของเฉิงเว่ยค่อยๆ เคร่งขรึมลงมา หันหน้าไป "แผนการของประธานโจวนี่ใช้ได้เลย"

โจวฉือเซินยืนอยู่ที่เดิม มือข้างหนึ่งล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง มุมปากแย้มขึ้น "สู้ประธานเฉิงไม่ได้หรอกครับ ดูแล้วยังไงประธานเฉิงก็เปลี่ยนนิสัยที่จ้องแต่จะแย่งภรรยาของคนอื่นได้เลยสินะ"

"ประธานโจวไม่รู้สึกว่าตัวเองนั้นไร้เหตุผลมากเหรอครับ ช่วงที่แต่งงานกันคุณไม่รู้จักรักษามัน หลังหย่าร้างกัน จะมาแสร้งทำเป็นรักไปทำไม"

"นี่มันเรื่องภายในครอบครัวของผม ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ประธานเฉิงฟังหรอก"

"แต่ซิงหว่านกับประธานโจวได้หย่ากันไปแล้ว แล้วประธานโจวใช้ฐานะอะไรมาบอกว่ามันเป็นเรื่องภายในครอบครัวของพวกคุณอย่างนั้นเหรอครับ"

โจวฉือเซินยิ้มเยาะด้วยรอยยิ้มที่ไม่ชอบใจ "ถ้าประธานเฉิงยังพอมีศักดิ์ศรีอยู่บ้าง ก็คงไม่พูดอะไรแบบนี้ออกมาหรอกครับ"

เฉิงเว่ยตอบกลับโดยไม่มีความลังเลเลยสักนิด "คำพูดนี้ผมก็ขอมอบมันให้ประธานโจวเหมือนกันครับ"

ริมฝีปากของโจวฉือเซินเม้มเข้าหากันเล็กน้อย หรี่ตาลงอย่างอันตราย บรรยากาศของทั้งสองตึงเครียดขึ้นมาทันที เหมือนอีกเดี๋ยวก็จะติดกันขึ้นมาแล้ว

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าขมับกำลังเต้นอย่างแรง แล้วเธอก็พูดกับเฉิงเว่ยว่า "เฉิงเว่ย คุณขึ้นไปเถอะค่ะ ฉันกลับไปเองได้ค่ะ"

พูดจบ หร่วนซิงหว่านก็หมุนตัว เดินตรงไปตามถนน

เฉิงเว่ยที่กำลังจะตามไป โจวฉือเซินก็ได้พูดขึ้นมาก่อนว่า "ประธานเฉิงควรคิดว่าจะหาคำอธิบายเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนี้ให้พ่อกับแม่ของคุณฟังจะดีหว่านะครับ"

พูดจบ เขาก็ตัดพ้อเบาๆ ว่า "รู้สึกเสียดายกับกุหลาบจากอิตาลีที่ผมอุตส่าห์ส่งมาทางเครื่องจังเลยเลย"

คำข่มขู่นี่ เข้าใจได้ไม่ยาก

เฉิงเว่ยอดกั้นความโกรธเอาไว้ "การที่ประธานโจวทำแบบนี้ มันไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ? ทำไมถึงต้องดึงพ่อกับแม่ผมเข้ามายุ่งกับความแค้นระหว่างผมกับคุณด้วย!"

โจวฉือเซินพูดอย่างขบขันว่า "จะว่าไป ผมเองก็ถือว่าไว้หน้าประธานเฉิงแล้วนะ ที่ไม่ได้ไปเยี่ยมถึงบ้าน"

"นี่คุณ......"

เฉิงเว่ยเม้มปากแน่น ไปเยี่ยมถึงบ้าน มันเป็นสิ่งที่โจวฉือเซินสามารถทำได้จริงๆ

โจวฉือเซินก้าวไปข้างหน้าสองก้าว จากนั้นก็เหลือบตามองเขาไปทีหนึ่ง "แต่ถ้ายังมีครั้งต่อไป ผมก็ยินดีอย่างยิ่งที่จะเชิญพ่อแม่ของประธานเฉิงมาที่โจวซื่อกรุ๊ป แล้วเล่าเรื่องราวในช่วงเวลาที่ผมกับหร่วนซิงหว่านแต่งงานกันให้พวกเขาฟังอย่างละเอียดเลยครับ"

"ประธานโจวทำอะไรไม่สนใครแบบนี้ ไม่กลัวเวรกรรมจะตามสนองเหรอครับ"