สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 270

หร่วนซิงหว่านหลับตาลงแล้วไม่อยากสนใจเขาไปทั้งอย่างนั้น

อิตาบ้าเปิดประเด็นมาแบบนี้ เธอก็รู้แล้วว่าเขากำลังวางแผนอะไรอยู่

คงเป็นเพราะแอลกอฮอล์ขึ้นหัวไปแล้ว ทำให้ระหว่างทางที่กลับบ้านหร่วนซิงหว่านนอนไม่ค่อยหลับ แค่สะลึมสะลือ เหมือนมีเส้นเลือดเส้นหนึ่งในหัวมันปวดอยู่ตลอดเวลา

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดรถก็หยุดลงสักที

หร่วนซิงหว่านค่อยๆ ลืมตาขึ้น ตอนที่เธอกำลังจะเปิดประตูออกนั้น น้ำเสียงที่เรียบเฉยของชายหนุ่มก็ได้ดังขึ้น "ไม่ชวนผมขึ้นไปนั่งเล่นหน่อยเหรอ?"

"......ประธานโจวยังจำเป็นต้องให้ฉันชวนอีกเหรอคะ"

โจวฉือเซินยักคิ้ว ไม่รับและไม่ปฏิเสธ

ภายในลิฟต์ คิ้วที่เรียวยาวของหร่วนซิงหว่านกำลังขมวดเป็นปม พร้อมกับนวดไปที่ขมับเบาๆ

โจวฉือเซินหันมองมาที่เธอ "กินไม่เป็นแล้วยังจะไปใช้เหล้าระบายเหมือนคนอื่นอีก"

หร่วนซิงหว่านหายใจเข้าลึกๆ ทั้งหมดแม่งมันเป็นเพราะใครล่ะ?

หลังเปิดประตู ในห้องรับแขกก็เงียบมาก เฟ้ยซานซานน่าจะหลับไปแล้ว

หร่วนซิงหว่านเดินไปที่ห้องครัว รินน้ำให้ตัวเองแก้วหนึ่ง พอจะเอาไปกิน แก้วในมือก็ถูกคนแย่งไปซะก่อน

โจวฉือเซินพูดออกมาว่า "อากาศแบบนี้ยังจะกินน้ำเย็นอีก"

พูดจบ โจวฉือเซินก็ถือแก้วเข้าไปห้องครัว

ไม่นาน เขาก็ยกน้ำที่ต้มเสร็จแล้วออกมา วางไว้ตรงหน้าเธอ แล้วถามไปอย่าเนียนๆ ว่า "ซุปแก้เมาทำยังไง"

หร่วนซิงหว่านฟุบอยู่บนโต๊ะ น่าจะคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดแบบนี้ จึงได้อึ้งไปก่อนจะพูดออกมาว่า "อะไรนะ?"

โจวฉือเซินตอบ "คุณกำลังรู้สึกไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอครับ"

หร่วนซิงหว่านขำแห้งๆ ออกมาสองที "ฉันแค่รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยเท่านั้น ได้นอนสักตื่นก็หายแล้ว ไม่ต้องลำบากประธานโจวหรอกค่ะ"

โจวฉือเซินมองเธอด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แล้วถมซ้ำไปว่า "ทำยังไง"

"ก็มัน......เวียนหัว ไม่ยากพูด"

พูดจบ หร่วนซิงหว่านก็ฟุบลงไปที่โต๊ะทันที

อดไม่ได้ที่จะปรบมือโห่ร้องไห้ตัวเองที่หาข้ออ้างแบบนี้มาได้

หลังจากที่โจวฉือเซินยืนอยู่ที่เดิมไปสองวิ ปลายลิ้มดันไปที่ฟัน จากนั้นก็หมุนตัวแล้วเดินเข้าห้องครัวไป

ผ่านไปไม่นาน หร่วนซิงหว่านก็ได้ยินเสียงก็อกๆ แกร็กๆ โครมครามโครมครามดังออกมาจากทางห้องครัว พอนึกถึงภาพที่เกิดขึ้นตรงถนนอานเฉียว เธอก็กลัวว่าเขาจะทำให้ห้องครัวระเบิดขึ้นมาจริงๆ

หร่วนซิงหว่านเงยหน้าขึ้นมา แล้วเห็นร่างของชายหนุ่มที่อยู่ใต้แสงไฟ

มันให้ความรู้สึกอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด

เธอยันตัวเองขึ้นมาด้วยมือข้างเดียว เอามือยันไว้ที่คาง แล้วมองดูเขาอยู่อย่างนั้น

เสื้อสูทของโจวฉือเซินพาดไว้บนเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอ แขนของเสื้อเชิ้ตสีขาวถูกพับขึ้นไป มือหนึ่งจับมือถือเอาไว้พร้อมกับมองหาวัตถุดิบที่ตรงกันไปด้วย

ถึงจะอยู่ห่างขนาดนี้ แต่หร่วนซิงหว่านก็ยังรับรู้ได้ว่าการที่เขามาทำอะไรแบบนี้มันช่างไม่เหมาะเอาซะเลย

นี่มันช่างเป็นการผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันจริง

เมื่อก่อนตอนที่โจวฉือเซินเมากลับบ้าน เขาไม่เพียงต้องดูสีหน้าเขา ต้องออกแรงทำซุปแก้เมายังไม่พอ สิ่งที่ได้มายังเป็นแค่คำประชดประชัน

ตอนนี้สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว ความจริงเธอควรจะรู้สึกอารมณ์ดีสิ แต่ไม่รู้ทำไม ยังไงมันก็รู้สึกดีไม่ได้เลย

ไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานแค่ไหน หร่วนซิงหว่านก็ค่อยๆ ดึงสายตากลับ ยกน้ำตรงหน้าที่ถูกต้มจนอุ่นแล้วขึ้นมา ดื่มไปคำหนึ่ง

หลังจากน้ำครึ่งแก้วเข้าไปในท้องแล้ว ไม่นาน ซุปแก้เมาร้อนๆ ถ้วยหนึ่งก็ถูกยกมาวางไว้ตรงหน้าเธอ

น้ำเสียงของชายหนุ่มแอบแฝงไปด้วยความเกร็ง "ลองชิมดูครับ"

หร่วนซิงหว่านจ้องมองน้ำสีดำที่อยู่ในถ้วย รวมถึงวัตถุปริศนาที่ลอยอยู่ในนั้น แล้วเธอก็รู้สึกสร่างเมาไปครึ่งหนึ่งทันที