สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 269

หร่วนซิงหว่านเปิดประตูรถออก ตอนที่ก้าวลงจากรถก็ได้สะดุดไปทีหนึ่ง ต้องจับประตูรถไว้ถึงทรงตัวอยู่

เธอพูดออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรงว่า "ประธานโจวกำลังมองหาว่าจะฆ่าคนแล้วเอาไปฝังตรงไหนดีใช่มั้ยคะ"

โจวฉือเซิน "......"

เขาดูดขี้บุหรี่ออก แล้วหันหน้าไปมองเธอ "ตอนแรกก็ตั้งใจจะมอบของขวัญให้คุณชิ้นหนึ่ง แต่ดูแล้วคุณคงไม่ต้องการมันหรอก"

หร่วนซิงหว่าน "คุณส่งฉันกลับบ้าน มันก็ถือเป็นของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับฉันแล้วค่ะ"

พูดจบแล้วยังไม่ลืมที่จะเสริมไปสองพยางค์ว่า "ขอบคุณ"

โจวฉือเซินพูด "แต่คุณกลับบ้านไปพร้อมกับเฉิงเว่ย ผมจึงไม่อยากไปมอบมันให้คุณแล้ว"

"ค่ะ"

หร่วนซิงหว่านตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ พอจะเข้าไปในรถ น้ำเสียงที่ไม่เร่งรีบของอิตาบ้าก็ได้ดังขึ้นอีกครั้ง "ลูกชายของน้าฉินพักอยู่ที่นี่สินะ"

พอได้ยินอย่างนั้น หร่วนซิงหว่านก็ชะงักไปทันที

การตอบสนองของเธอ มันอยู่ในการคำนวณของโจวฉือเซินทั้งสิ้น

เขาบี้ก้นบุหรี่ "ดูท่า คุณคงไม่ต้องการมันจริงๆ ไปเถอะครับ"

หร่วนซิหว่าน "......"

จู่ๆ เธอก็พูดขึ้นมาว่า "รอเดี๋ยว"

โจวฉือเซินมองมาที่เธอ แล้วคิ้วก็กระตุกไปอย่างเนียนๆ ทีหนึ่ง

หรวนซิงหว่านพูด "ประธานโจวน่าจะเพิ่งดื่มมาใช่มั้ย ขับรถไม่ได้ เราไปหาที่นั่งเล่นหน่อยมั้ย รอผู้ช่วยหลินกลับมา"

โจวฉือเซินใช้แขนเท้าไปที่รถ แล้วเชิดคางใส่เธอ

หร่วนซิงหว่านมองตามสายตาของเขาไป แล้วพบเข้ากับหลินหนานที่กำลังยิ้มให้เธออยู่

"......"

แล้วเธอก็หาข้ออ้างอย่างอื่นในทันที "ฉันรู้สึกเมานิดหน่อย อยากจะตากลม ประธานโจวไปคนเดียวเถอะ แค่เอามือถือคืนฉันมาก็พอแล้ว"

"มองไม่เห็นออกเลยว่าคุณเมาตรงไหน"

หร่วนซิงหว่านพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า "ตอนฉันเมาก็เป็นแบบนี้ คนอื่นมองไม่ออกหรอกค่ะ"

ไม่รู้ว่าโจวฉือเซินนึกอะไรขึ้นมาได้ มุมปากแย้มขึ้น พร้อมกับแววตาที่กำลังยิ้ม "เหรอครับ"

"ถูกต้อง!"

โจวฉือเซินไม่อยากอ้อมค้อมกับเธออีกแล้ว "ขอร้องผม แล้วผมอาจจะพาคุณขึ้นไปก็ได้"

หร่วนซิงหว่านรู้อยู่แล้วว่าอิตาบ้าจะมารอเธอที่นี่

เธอลังเลไปแป๊บหนึ่งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

โจวฉือเซินก็ไม่ได้รีบร้อน ปล่อยให้เธอค่อยๆ ตัดสินใจไป

"แค่พูดลอยๆ ไม่มีอะไรนะครับ"

หร่วนซิงหว่าน "งั้นประธานโจวก็คืนมือถือให้ฉัน เดี๋ยวฉันส่งอั่งเปาให้ก็แล้วกัน"

"คุณคิดว่าผมต้องการอั่งเปาของคุณอย่างนั้นเหรอครับ?"

"ฉันว่าประธานโจวพูดข้อเสนอของคุณมาเลยดีหว่าค่ะ"

โจวฉือเซินค่อยๆ พูดออกมา "มานี่"

หร่วนซิงหว่านมองเขาอย่างหวาดระแวง พอเดินมาสองก้าวก็หยุดเดิน

โจวฉือเซินพูดอย่างขบขันว่า "จะอยู่ห่างขนาดนั้นทำไม มาข้างหน้าผมสิครับ"

หร่วนซิงหว่านลังเลไปครู่หนึ่ง "และรู้ดีว่าถ้าก้าวไปข้างหน้าก็จะเข้าแผนเขา จึงตั้งสติได้ในทันที "ช่างเถอะ ไม่ไปแล้ว"

พูดจบ เธอก็หมุนตัวแล้วตั้งใจจะเดินจากไป แล้วข้อมือก็ถูกบีบเบาๆ จากนั้นก็ถูกดึง

วินาทีต่อมา เธอก็ซบเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

โจวฉือเซินพูด "ทั้งที่บอกแล้วว่าให้คุณเข้ามาเอง แล้วยังจะบังคับให้ผมต้องลงมือเอง"

"นี่คุณยังคิดว่าตัวเองมีเหตุผลอีกเหรอคะ"

มือของโจวฉือเซินโอบอยู่ที่เอวของเธอ หร่วนซิงหว่านขัดขืนไปหลายที แต่มันกลับทำให้ทั้งคู่แนบชิดกันยิ่งกว่าเดิม

พอมันกลายเป็นแบบนี้ เธอจึงล้มเลิกที่จะขัดขืนแล้วพูดไปว่า "ตอนนี้ประธานโจวจะพูดสิ่งที่ต้องการมาได้รึยังคะ?"

"หร่วนซิงหว่าน วันนี้เป็นวันปีใหม่แล้ว"