สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 274

หญิงสาวมองโจวฉือเซิน หลังจากนั้นก็เหลือบมองด้านข้าง และเธอกล่าวทันทีว่า "คุณหร่วน พอดีฉันมีธุระเล็กน้อย คุณช่วยฉันดูแลเด็กได้ไหม ฉันจะกลับมาโดยเร็วที่สุด"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าทันที "โอเค"

หญิงสาวเข็นรถเข็นเด็กมา "ของทุกอย่างอยู่ข้างใน รบกวนคุณหร่วนด้วย"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "ไม่เป็นไร ไม่ต้องเกรงใจ"

หลังจากเธอจากเดินไป โจวฉือเซินกล่าวว่า "ทางโน้นมีที่นั่ง"

หร่วนซิงหว่านมองตามสายตาของเขา เห็นว่ามีพื้นที่พักผ่อนถัดจากสนามเด็กเล่น

เธออุ้มเด็กเดินไป และหลังจากนั่งลง ขณะที่เธอถือของเล่นให้เจ้าตัวเล็ก และกล่าวว่า "ประธานโจวไปบ้านของพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

โจวฉือเซินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "ตอนที่คุณออกเดตกับเฉิงเว่ย"

หร่วนซิงหว่าน "......"

อิตาบ้าพูดจาดีๆ ไม่ได้หรือไง?

ทำไมต้องกล่าวด้วยท่าทางที่แปลกประหลาดด้วย

หร่วนซิงหว่านไม่สนใจเขา เล่นกับเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนของตนเอง

เมื่อเทียบกับครั้งที่แล้ว เจ้าตัวเล็กดูเหมือนจะหนักขึ้น และใบหน้าก็กลมขึ้น และสีหน้าดูมีชีวิตชีวาขึ้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง เจ้าตัวเล็กเริ่มดิ้นกระดุกกระดิกอยู่ในอ้อมแขนของหร่วนซิงหว่าน ดูท่าทางเหมือนน่าจะหิวแล้ว

หร่วนซิงหว่านแก้วเก็บอุณหภูมิออกมาจากรถเข็น แต่ใช้มือข้างหนึ่งมันเปิดไม่สะดวก จึงยื่นให้โจวฉือเซิน "ประธานโจว ช่วยฉันเปิดหน่อย"

โจวฉือเซินรับมา แล้วหยิบนมผงและขวดนมออกจากรถเข็น จากนั้นเทนมผงและน้ำลงไปในขวดนมทันที

หร่วนซิงหว่านมองการเคลื่อนไหวที่คล่องแคล่วและเป็นธรรมชาติของเขา รู้สึกมึนงงเล็กน้อย

ต้องบอกว่า โจวฉือเซินน่าจะ.....เป็นพ่อที่ดี

โจวฉือเซินเขย่าขวดนมเบาๆ สบตาเธอและเลิกคิ้วเล็กน้อย "คุณก็อยากดื่มด้วยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ไม่อยากจะพูดอะไรกับเขาแม้แต่ประโยคเดียว หยิบขวดนมจากมือของเขาแล้วให้เจ้าตัวเล็กถือดื่ม

ขณะนี้ มีป้าคนหนึ่งกับหลานชายนั่งอยู่ตรงข้าม ยิ้มเมื่อเห็นพวกเขา "พวกคุณสองสามีภรรยาน่ารักมาก ยังพาลูกออกมาเดินเล่นพร้อมกันอีกด้วย ตอนนี้พ่อแม่หนุ่มสาวที่เลี้ยงลูกเองอย่างพวกคุณมีน้อยมากเลย"

ป้าที่พาหลานสาวที่นั่งอยู่ด้านข้างก็กล่าวว่า "ใช่ ส่วนใหญ่จะเอาลูกๆ มาให้ปู่ย่าตายายอย่างพวกเราเลี้ยง"

"เด็กคนนี้หน้าตาดีมาก ยีนของพ่อแม่นั้นสำคัญเป็นอย่างมาก"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อยกับคำชมของพวกเขา และอธิบายว่า "นี่ไม่ใช่ลูกของฉัน แม่ของเขามีธุระ ฉันจึงช่วยเลี้ยงสักครู่"

ป้าที่เริ่มพูดคนแรกกล่าวด้วยความแปลกใจว่า "ไม่ใช่ลูกของคุณเหรอ? จมูกและตาของเจ้าตัวเล็กเหมือนคุณมาก ฉันคิดว่า........"

โจวฉือเซินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "คนที่หน้าตาดูดี ทุกคนจะมีความคล้ายคลึงกัน"

ป้าคนนั้นหัวเราะ "มีเหตุผล"

ป้าที่พาหลานสาวกล่าวกับหร่วนซิงหว่านว่า "คุณรีบมีลูกกับสามีของคุณเถอะ จะให้ยีนดีๆ ของพวกคุณเสียไปเปล่าๆ ได้อย่างไร"

"เขาไม่ใช่......"

"ผมจะพยายามครับ"

หร่วนซิงหว่านหันหน้าแล้วจ้องเขม็งไปที่เขา อิตาบ้าเริ่มพูดจาเรื่อยเปื่อยอีกแล้ว

โจวฉือเซินยกมุมปาก และรอยยิ้มก็ปรากฏชัดอยู่ในดวงตาสีดำของเขา

ไม่ไกลนัก หยางเจิ้นดูภาพนี้ ดวงตาของเขาหรี่ลง ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ขณะนี้ มือของเขาถูกดึง และมีเสียงเด็กผู้หญิงดังขึ้นมาว่า "พ่อ น้องชายอยากกลับบ้านแล้ว"

หยางเจิ้นนั่งลง แต่สายตายังคงมองไปที่นั่น และกระซิบว่า "อีกสักครู่ให้ป้ามารับลูก พ่อมีธุระต้องไปทำ"

"แต่........."

หยางเจิ้นหันศีรษะและเหลือบมองเธอ เด็กผู้หญิงไม่กล้าพูดทันที

เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง หญิงสาวถึงได้กลับมา

เธอหายใจหอบและกล่าวว่า "คุณหร่วน ประธานโจว ต้องขอโทษด้วย เวลาล่าช้าไปมาก ทำให้พวกคุณต้องรอเป็นเวลานาน"