สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 275

โจวฉือเซินกล่าวว่า "คุณอยากรู้อะไร ผมสามารถบอกคุณได้"

"ถ้าประธานโจวตั้งใจจะบอกความจริงกับฉัน คงไม่ต้องรอจนถึงตอนนี้ ตรงกันข้าม ถึงแม้ว่าฉันจะถามคุณ คุณก็มีวิธีที่จะโกหกฉันเสมอ และฉันก็ไม่รู้ว่าประโยคไหนเป็นความจริงหรือประโยคไหนเป็นเรื่องโกหก"

โจวฉือเซินหัวเราะเบาๆ "มันไม่ซับซ้อนเหมือนอย่างที่คุณคิด"

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "มันไม่ซับซ้อนเหมือนอย่างที่ฉันคิด แต่ขอแค่เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับประธานโจวแล้ว มันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย หรือฉันควรจะพูดว่าประธานโจว คุณซับซ้อนมากเกินไป ไม่ว่าจะเป็นตอนที่แต่งงานกัน หรือจนถึงตอนนี้ ฉันก็ไม่เคยเข้าใจคุณเลย"

"นั้นเป็นเพราะคุณไม่เคยมองมันอย่างจริงจัง" โจวฉือเซินมองเธอ ดวงตาสีเข้มสงบและแทบไม่มีคลื่นใดๆ "หร่วนซิงหว่าน คุณพยายามหนีตลอด ตอนที่เราแต่งงานกันคุณหนีตนเอง และหลังจากที่พวกเราหย่ากัน สิ่งที่คุณหนีคือความรู้สึกที่มีต่อผม"

หร่วนซิงหว่านอ้าปาก ไม่รู้ว่าอิตาบ้านี้เอาเหตุผลที่ไม่เป็นความจริงพวกนี้มาจากไหนมากมาย

โจวฉือเซินกล่าวอีกครั้งว่า "คุณคิดให้ละเอียดรอบคอบว่าคุณต้องการถามอะไรผม ขอแค่คุณถาม ผมจะตอบคุณแน่นอน"

......

ตอนที่หร่วนซิงหว่านกลับบ้าน เพ้ยซานซานกำลังนอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนโซฟา เมื่อเห็นเธอกลับมา จึงถามอย่างรวดเร็วว่า "พวกคุณไปออกเดตกันที่ไหน? อิตาบ้านั้นปล่อยให้คุณกลับมาง่ายๆ เช่นนี้เลยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านนั่งข้างเธอและถอนหายใจยาว

เมื่อเพ้ยซานซานเห็นท่าทางเช่นนั้นของเธอ รู้ว่าต้องมีเรื่องแน่นอน และถามหยั่งเชิงว่า "เขาไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับคุณใช่ไหม?"

เมื่อได้ยินประโยคนี้ หร่วนซิงหว่านยิ้มอย่างราบเรียบ "คุณกำลังคิดอะไรอยู่"

"แล้วคุณเป็นอะไร?"

"ฉัน......"

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

เพ้ยซานซานกล่าวว่า "ต้องเป็นอิตาบ้าพูดอะไรใช่ไหม? ซิงซิง ฉันจะบอกคุณว่า ความจริงคุณควรจะปล่อยวางเรื่องบางเรื่องก็จะดี เรื่องความรัก ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดทรมานมากขึ้นเท่านั้น ตอนนี้อิตาบ้า......ประธานโจวชอบคุณ แล้วคุณก็ชอบเขาด้วย และการที่พวกคุณจะอยู่ด้วยกันมันไม่จำเป็นต้องได้รับความยินยอมจากคนอื่น และถ้าความรักจางลง หรือคุณไปชอบคนอื่น ก็แค่เลิกและทิ้งเขาไปก็เท่านั้นเอง"

"ถ้าคุณเสียดาย คุณยังสามารถเหยียบเรือสอง สาม สี่ ห้าหรือหกลำก็ได้ เป้าหมายในชีวิตของพวกเราคือมุ่งมั่นที่จะเป็นผู้หญิงเลวแห่งท้องทะเลที่สามารถจอดเรือได้มากมาย!" เพ้ยซานซานกล่าวพลางตบไหล่ของหร่วนซิงหว่านอย่างแรง "จะหดหัวเช่นนี้ไปทำไม ขึ้นไปก็ลุยเลย!"

ในแง่ของเรื่องความรัก เพ้ยซานซานเปิดใจกว้างมากกว่าเธอ

ขณะนี้ เสียงกริ่งประตูดังขึ้น เพ้ยซานซานวิ่งไปดู จากนั้นก็กล่าวกับหร่วนซิงหว่าน "ฉันจะไปนอนก่อน มีอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน!"

ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็วิ่งผ่านหน้าของหร่วนซิงหว่านและเข้าไปในห้องนอนทันที

หร่วนซิงหว่านเดินไปที่ประตู เห็น Daniel ยืนอยู่ข้างนอก เธอยกมือลูบคิ้วของตนเอง

เธอถอนคำพูดที่พูดไว้เมื่อสักครู่แล้วหรือ?

แน่นอนว่าเมื่อคนวิเคราะห์ความรักของคนอื่นเท่านั้น ถึงจะสามารถพูดออกมาได้อย่างมีเหตุผล แต่เมื่อถึงคราวตนเอง ทุกคนก็มักจะเหมือนกันหมด

หร่วนซิงหว่านเปิดประตู เมื่อ Danie l เห็นเธอก็กล่าวว่า "คุณหร่วน.....ดึกขนาดนี้แล้วคุณยังไม่นอนอีกเหรอ?"

"เพิ่งกลับมาจากข้างนอก มีอะไรหรือเปล่า?"

Danielยื่นแชมเปญให้เธอ "เมื่อวานผมมาทานอาหารเย็นที่บ้านคุณหร่วน แต่ผมลืมเอาของขวัญมา ตอนนี้เลยเอามาชดเชยให้"

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น แค่อาหารมื้อเดียวเท่านั้น"

"นี่เป็นมารยาท คุณหร่วนรับมันไว้เถอะ"

หร่วนซิงหว่านรู้ดีว่า Daniel มักจะยืนกรานอย่างแปลกประหลาด และทำให้ตนเองไม่สามารถปฏิเสธได้ ดังนั้นเธอจึงรับไว้ "งั้นก็ขอบคุณมาก"

"ผมต้องเป็นฝ่ายขอบคุณมากกว่า"

หลังจากที่ Daniel กล่าวจบ เขาก็ไม่ได้กลับไปทันที

เมื่อหร่วนซิงหว่านเห็นท่าทางของเขา เธอรู้สึกว่าเขายังมีอะไรจะพูดอีก จึงไม่ได้เร่งเขา เพียงเอียงศีรษะเล็กน้อยและรอคำพูดของเขาต่อไป