สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 278

ดวงตาสีเข้มของโจวฉือเซินมองเธออย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยกับสายตาที่จ้องมองของเขา กระแอมและหันหน้าไปทางอื่น "ถ้าประธานโจวไม่ต้องการตอบ ก็ถือเสียว่าฉันไม่เคยถาม"

หลังจากนั้นสักครู่ โจวฉือเซินก็กล่าวอย่างช้าๆ "เมื่อคุณพูดขึ้นมา ผมก็รู้สึกเสียดายขึ้นมาจริงๆ "

"ถ้าประธานโจวเสียดาย ตอนนี้จะไปหาหลินจืออี้ใหม่ มันก็น่าจะยังไม่สายเกินไป" หลังจากนั้นหร่วนซิงหว่านก็ลุกขึ้น "มันดึกแล้ว ฉันจะกลับล่ะ"

เธอเดินได้เพียงสองก้าว ข้อมือของเธอก็ถูกเขาจับไว้

โจวฉือเซินออกแรงเล็กน้อย เธอก็เข้ามาอยู่อ้อมแขนของเขาทันที

ก่อนที่หร่วนซิงหว่านจะดิ้นรน แขนของโจวฉือเซินก็โอบเอวของเธอไว้แล้ว และเขาก็เลิกคิ้วขึ้น "คุณหึงเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านกล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบว่า "ฉันชอบรสเผ็ด"

โจวฉือเซินยกมุมปากขึ้น แล้วเหลือบมองไปที่หน้าอกของเธอ "มันค่อนข้างเผ็ด"

หลังจากรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร หร่วนซิงหว่านก็รีบยกมือกอดอกของตนเองเอาไว้ ใบหน้าเล็กแดงก่ำ และหลังจากกลั้นไว้เป็นเวลานานเธอก็ด่าว่า "คนพาล! "

"ผมเป็นคนพาลอย่างไร คุณบอกว่าชอบรสเผ็ด ผมก็ชอบเหมือนกัน"

หร่วนซิงหว่าน "......"

อิตาบ้าคนนี้เป็นประสาทแล้วมั้ง?!

หร่วนซิงหว่านกล่าวอย่างดุดันว่า "ปล่อย!"

โจวฉือเซินกลับโอบเอวของเธอแน่นขึ้นไปอีก แล้ววางคางบนไหล่ของเธอ กระซิบด้วยเสียงที่แหบว่า "อย่าขยับ ให้ผมกอดสักครู่"

"ประธานโจวไม่เสียดายแล้วหรือ? ทำไมไม่ไปกอดหลินจืออี้ล่ะ?"

"เอาล่ะ ผมแค่พูดล้อเล่นกับคุณ ก็ได้กลิ่นความหึงหวงของคุณแล้ว อยู่ใต้ตึกก็ยังได้กลิ่น"

"ฉัน......"

หร่วนซิงหว่านไม่รู้จะพูดอะไรอยู่สักครู่

โจวฉือเซินกล่าวว่า "รออีกครึ่งชั่วโมงแล้วผมจะไปส่งคุณที่บ้าน"

"ประธานโจวยุ่งอยู่ไม่ใช่เหรอ?"

"งานไม่สามารถทำได้หมดภายในวันเดียว"

หร่วนซิงหว่านเงียบสักครู่แล้วกล่าวว่า "แล้วทำไมต้องรออีกครึ่งชั่วโมง?"

โจวฉือเซินกล่าวว่า "มันไม่ง่ายที่คุณจะมาหาถึงที่ ถ้าหากผมปล่อยให้คุณกลับไปเช่นนี้ มันจะไม่เป็นการเสียน้ำใจของคุณหรือ?"

หร่วนซิงหว่านปิดปาก ทั้งที่รู้ว่าอิตาบ้าคิดอะไรอยู่ เธอไม่ควรถามมากเกินไป

หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที โจวฉือเซินก็กล่าวอีกครั้ง "คำถามที่คุณต้องการถามผม คุณคิดดีแล้วหรือยัง?"

หร่วนซิงหว่านขยับปาก แต่เมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปากแล้วก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

"งั้นคุณก็คิดต่อไป"

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่บนตักของเขา ได้ยินเสียงหัวใจของผู้ชายเต้นอย่างชัดเจน

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที หร่วนซิงหว่านค่อยๆ ยกมือขึ้นและวางมือบนหน้าอกของเขา

โจวฉือเซินขยับเล็กน้อย และขณะที่เขากำลังจะพูด เขาได้ยินเสียงของหร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "อย่าพูด"

โจวฉือเซินเลียริมฝีปากบางของเขาอย่างเงียบๆ ดวงตาสีดำของเขาจับจ้องไปที่ตัวเธอ

หร่วนซิงหว่านวางมือบนหน้าอกของเขาตลอด ถึงแม้ว่าจะมีเสื้อผ้ากั้นอยู่ แต่เธอก็รับรู้ว่าหัวใจของเขาเต้นอย่างสงบและแข็งแรง

หลังจากนั้นสักครู่ หร่วนซิงหว่านก็ดึงมือกลับและกระซิบว่า "ฉันถามเสร็จแล้ว"

โจวฉือเซินมึนงง "อะไรนะ? "

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "ไม่มีอะไร?"

เธอดูเวลา "มันดึกแล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องทำงาน ส่งฉันกลับเถอะ"

ดวงตาของโจวฉือเซินเคร่งขรึมและไม่พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านเงยหน้ามองเขา "จะไปส่งหรือไม่ไปส่ง ถ้าไม่ไปส่งฉันก็จะนั่งแท็กซี่กลับเอง"

โจวฉือเซินดึงมือกลับ "ไปส่ง"

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้นจากอ้อมแขนของเขา และจัดเสื้อผ้าของตนเองอย่างสงบ

เพ้ยซานซานเลิกคิ้วขึ้นและถามว่า "คุณไปทานอะไร?"

"หม่า......หม่าล่าทั่ง"

"ดูเหมือนว่าจะเผ็ดมากจนปากของคุณบวมเจ่อ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอหัวเราะแห้งๆ และพยายามช่วยตนเองให้รอดเป็นครั้งสุดท้าย "ใช่ คราวหน้าพวกเราไปทานด้วยกัน อยู่ในซอยชั้นล่าง คนค่อนข้างเยอะ เมื่อก่อนฉันไม่เคยรู้ว่ามีร้านนี้อยู่......"

"เอาล่ะ คุณนี่ยิ่งแต่งเรื่องก็ยิ่งไร้สาระขึ้นเรื่อยๆ "

หร่วนซิงหว่านปิดปากตนเองทันที และกุมมือของตนเอง ก้มศีรษะลงราวกับว่าตนเองทำอะไรผิด

เพ้ยซานซานถามหยั่งเชิงว่า "คุณจะไม่ย้ายออกไปเร็วๆ นี้ใช่ไหม?"

"......คุณกำลังคิดอะไรอยู่นี่?"

เพ้ยซานซานถอนหายใจด้วยความโล่งอก "เช่นนั้นก็ดี มิเช่นนั้นการพัฒนาความสัมพันธ์เช่นนี้มันเร็วเกินไปแล้ว ฉันกลัวว่าเมื่อถึงเวลานั้นจะเหลือฉันเฝ้าบ้านอยู่คนเดียว"

เปลือกตาของหร่วนซิงหว่านกระตุกและเธอกล่าวอย่างคลุมเครือว่า "ดึกแล้ว ฉันง่วงนอนแล้ว ไปนอนกันเถอะ มีเรื่องอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน"

กล่าวจบ ก็รีบเข้าไปในห้องนอนทันที

เพ้ยซานซานมองแผ่นหลังของเธอและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แล้วค่อยๆ เดินกลับไปที่ห้อง มันน่าอิจฉาจริงๆ เมื่อไหร่เธอจะมีความรักสักที?

หร่วนซิงหว่านนอนอยู่บนเตียง รู้สึกว่าร่างกายกระปรี้กระเปร่า ซึ่งยิ่งทำให้นอนไม่หลับมากขึ้น

เธอค่อยๆ ยกมือขึ้นและมองฝ่ามือ ดูเหมือนว่าอุณหภูมิร่างกายของผู้ชายยังคงอยู่

อัตราการเต้นปกติของหัวใจผู้ใหญ่อยู่ที่ประมาณ 60-70 ครั้งต่อนาที แต่เมื่อเผชิญหน้ากับคนที่ตนเองชอบ อัตราการเต้นของหัวใจจะเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว

คำถามที่เธอต้องการถาม เธอได้รับคำตอบแล้ว

หร่วนซิงหว่านนอนห่อตัวอยู่ในผ้านวม และเธออดไม่ได้ที่จะยิ้มที่มุมปาก

เธอนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน

วันรุ่งขึ้นเพ้ยซานซานตื่นขึ้นมาด้วยอาการโรคซึมเศร้าหลังวันหยุด เมื่อเห็นว่าหร่วนซิงหว่านกำลังยุ่งอยู่ในครัวอยู่ และยังฮัมเพลงเบาๆ ดูเหมือนว่าจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ