สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 279

เพ้ยซานซานพิงอยู่ที่ประตูและกล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรงว่า "อาหารทางจิตวิญญาณนั้นดีจริงๆ ฉันก็ต้องการมันเช่นกัน"

หร่วนซิงหว่านหันพร้อมด้วยรอยยิ้ม "ตื่นแล้วเหรอ? ไปล้างหน้าก่อน แล้วมาทานอาหารเช้าพร้อมกัน"

เพ้ยซานซานหาว หลังจากตอบ เธอก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านจัดอาหารเช้าเสร็จ ก็หยิบกล่องออกมาหนึ่งกล่องเพื่อบรรจุอาหารไปให้หร่วนเฉิน และอีกสักครู่ก็นำไปให้เขาทานที่ร้าน

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เพ้ยซานซานกล่าวว่า "ซิงซิง ฉันจะลงไปขับรถก่อน"

"โอเค คุณไปเถอะ แล้วฉันจะรีบตามลงไป"

หร่วนซิงหว่านเปลี่ยนเสื้อผ้า ขณะที่เธอกำลังจะเดินออกไป เธอเดินผ่านกระจกที่อยู่ตรงประตู จึงเดินถอยหลังไปสองก้าว หยิบลิปสติกออกมาจากกระเป๋าแล้วทาปากอย่างเบาๆ

เมื่อเธอลงไปถึงใต้ตึกแล้ว เธอยืนอยู่ที่ประตูอพาร์ตเมนต์ ขณะที่กำลังรอเพ้ยซานซาน มีรถยนต์โรลส์-รอยซ์สีดำมาจอดอยู่ตรงหน้าเธอ

ขณะที่กระจกรถค่อยๆ ลดต่ำลง ใบหน้าที่เคร่งขรึมของผู้ชายก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ

โจวฉือเซินมองมาที่เธอ เขาเอียงศีรษะและกล่าวว่า "ขึ้นรถ"

หร่วนซิงหว่านส่ายศีรษะ "ฉันกำลังรอซานซาน"

"พวกคุณอยู่ด้วยกันทั้งวันแล้ว ยังมีอะไรน่ารออีก"

ขณะนี้ รถที่แล่นตามหลังก็บีบแตร

หร่วนซิงหว่านมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นรถของเพ้ยซานซาน และเมื่อเห็นว่าอิตาบ้าไม่มีท่าทางยอมแพ้ เธอจึงเปิดประตูฝั่งคู่คนขับและขึ้นไปนั่งบนรถ แล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือเพื่อจะโทรหาเพ้ยซานซาน

โจวฉือเซินขับรถไปจอดอยู่ข้างทาง จากนั้นเหลือบมองกล่องอาหารที่วางอยู่บนตักของเธอ เอื้อมมือไปหยิบกล่องอาหารมา

หร่วนซิงหว่านกำลังโทรศัพท์จึงไม่ทันได้สนใจ ดังนั้นกล่องอาหารจึงถูกเขาหยิบไป

โจวฉือเซินเปิดกล่องอาหารแล้วกล่าวว่า "ให้ผมเหรอ?"

"เอ๊ะ......"

ก่อนที่หร่วนซิงหว่านจะทันได้กล่าวปฏิเสธ เขาก็เปิดกล่องและหยิบเข้าปากไปแล้ว

หร่วนซิงหว่านกล่าวด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ว่า "นั่นเป็นอาหารของเสี่ยวเฉิน"

โจวฉือเซินไม่ได้สนใจอะไรมาก เขาทานอีกคำก่อนจะกล่าวว่า "เขาโตขนาดนั้นแล้ว ไม่ได้ทานมื้อหนึ่งก็ไม่ตายหรอก"

อิตาบ้าช่างมีเหตุผลมากมายเสียจริง

หลังจากโจวฉือเซินทานอาหารเสร็จแล้ว เขาก็ใส่กล่องอาหารไว้ในถุงแล้วส่งให้เธอ "พรุ่งนี้ทำอาหารน้อยหน่อย ผมรู้สึกจุกเล็กน้อย"

หร่วนซิงหว่าน "......"

จุกๆๆ จุกไม่ทำให้เขาตายหรอก! ถ้าทานไม่หมดแล้วทำไมไม่รู้จักเหลือไว้ล่ะ?

โจวฉือเซินยิ้มที่มุมปาก จากนั้นก็ขับรถออกไป และกล่าวช้าๆ ว่า "ตอนเย็นผมจะไปรับคุณ?"

หร่วนซิงหว่านถามว่า "จะไปไหน?"

"คุณอยากไปที่ไหน?"

หร่วนซิงหว่านจงใจกล่าวว่า "ฉันอยากกลับบ้าน"

โจวฉือเซินเหลือบมองเธอและกล่าวด้วยความหมายลึกซึ้งว่า "ผมไม่มีข้อโต้แย้ง"

หร่วนซิงหว่านหลับตาและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ไม่อยากที่จะสนใจเขาอีกต่อไป

ไม่นาน รถสีดำก็มาจอดอยู่ที่ทางเข้าร้าน

หร่วนซิงหว่านปลดเข็มขัดนิรภัย "งั้นฉันไปก่อน"

นิ้วเรียวของผู้ชายเคาะพวงมาลัยเบาๆ และมองดูเธออย่างเงียบๆ

หร่วนซิงหว่านหยุดการเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ และสบตาเขาโดยไม่ทราบสาเหตุ "คุณมองฉันทำไม?"