สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 290

ชายวัยกลางคนได้ยิน สีหน้าก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป หยิบปากกาต้องการเขียนอะไรบางอย่างในกระดาษ แต่ก็ไม่ได้เขียนออกมา

เมื่อหร่วนซิงหว่านกำลังจะยอมแพ้และจากไป เสียงเย็นชาของผู้ชายก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง: "ทำไมแกถึงหาที่นี่เจอได้"

หร่วนซิงหว่านหันหน้ากลับไป เห็นเซ่หรงยืนประจันหน้าเธอ อุบัติเหตุทางรถยนต์ดูเหมือนจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้บนใบหน้าของเขา จากด้านซ้ายของใบหน้า คดเคี้ยวไปจนถึงกรามล่าง

และทำให้ทั้งตัวเขา ดูน่ากลัวกว่าเดิมนิดหน่อย

หร่วนซิงหว่านกล่าว: "เราเปลี่ยนที่คุยเถอะ"

พวกเขาเพิ่งออกมาจากซอย มีเด็กกลุ่มหนึ่งประมาณ 4-5 คนวิ่งมา หนึ่งในนั้นไม่ทันระวังวิ่งชนเข้ากับหร่วนซิงหว่าน และหยุดทันที

เด็กผู้ชายลูบมือและยืนตรงนั้น เห็นพื้นที่ตรงนั้นที่เขาชนเต็มไปด้วยฝุ่นกองใหญ่ ทันใดนั้นก็ตึงเครียดอย่างมาก: "ขอ......ขอโทษครับ......"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม ตบไปที่หัวเขาเบาๆ : "ไม่เป็นไร ไปเล่นเถอะ"

เด็กผู้ชายมองเธออย่างขี้ขลาด และมองไปที่เซ่หรงอีกครั้ง

เมื่อเห็นเซ่หรงพยักหน้าให้เขา เขาก็ยิ้มอีกครั้งและก็วิ่งไปแล้ว

ถอนสายตากลับมา เซ่หรงกล่าว: "ที่นี่ทั้งสกปรกและรกรุงรัง คุณมาคนเดียวไม่กลัวเหรอ"

หร่วนซิงหว่านกล่าวเบาๆ : "จะน่ากลัวกว่าใจคนเหรอ"

เซ่หรงเงียบและไม่พูดอะไร

เมื่อเดินออกมานอกซอย ยืนอยู่ที่สนามหญ้า เซ่หรงกล่าว: "คุณมาหาฉัน สรุปว่ามาเพื่ออะไร"

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่หร่วนจุนติดเงินก่อนหน้านี้ หรือว่าจะเป็นเรื่องของเวินเฉี่ยน ทั้งหมดก็ผ่านไปนานแล้ว หร่วนซิงหว่านไม่มีเหตุผลจะมาหาเขาถึงที่นี่โดยเฉพาะเพราะสองเรื่องนี้

หร่วนซิงหว่านมองเขา: "ฉันอยากรู้ว่าหร่วนจุนอยู่ที่ไหน คุณน่าจะหาเขาเจอ"

"หร่วนจุน?" เซ่หรงขมวดคิ้ว "เขาตายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มครู่หนึ่ง: "ใช่ อาจจะยังไม่ตายนะ เขากลับมาอีกแล้ว"

เซ่หรงไม่ต้องถาม ก็พอเดาว่าหลังจากที่หร่วนจุนกลับมาจะทำอะไร

ต้องบอกว่า การเป็นลูกสาวของเขา มันน่าขยะแขยงจริงๆ

เซ่หรงกล่าว: "ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันจะช่วยคุณ?"

"คุณไม่ได้ช่วยฉัน แต่กำลังช่วยตัวคุณเอง" หร่วนซิงหว่านมองดูใบไม้ที่ปลิวไปตามลม สักพักก็พูดว่า "ตอนนี้หร่วนจุนกำลังแบล็คเมล์ฉันด้วยรูปที่ฉันถูกส่งไปมู่สื้อเมื่อสามปีที่แล้ว คุณคิดว่าถ้าหากฉันแจ้งความ คุณจะหลบหนีความรับผิดชอบได้ไหม?"

เซ่หรงขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านกล่าวอีกว่า: "ฉันขอบคุณคุณมากที่ตอนแรกส่งฉันไปโรงพยาบาล ดังนั้นฉันจะไม่ซักถามเอาความเรื่องนี้อีกก็ได้ ขอเพียงแค่คุณช่วยฉันหาหร่วนจุน และนอกจากนี้ ฉันจะให้ค่าตอบแทนคุณเป็นอย่างดี จะไม่ให้คุณช่วยฟรีๆ "

ตอนนี้เซ่หรง แม้ว่าหร่วนซิงหว่านก่อนหน้านี้ไปสถานีตำรวจเพื่อปิดคดี ทางฝั่งตำรวจหยุดไล่ล่าแล้ว แต่ตระกูลโจวไม่ปล่อยเขาไป เขาไม่กล้าปรากฏตัวอย่างเปิดเผย ทำได้แค่อยู่ที่นี่หลบๆ ซ่อนๆ ไปทุกวัน

ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าหร่วนซิงหว่านไม่ได้คำนึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกกับหร่วนจุนแล้ว เมื่อเธอแจ้งความ ตำรวจเริ่มสืบหาเรื่องในปีนั้น สถานการณ์จะเลวร้ายยิ่งกว่าตอนนี้

ผ่านไปสักพัก เขาจึงพูดว่า: "ฉันช่วยคุณหาหร่วนจุนได้ แต่ฉันต้องการหนึ่งล้าน"

"ได้"

ในช่วงไม่กี่เดือนนี้ที่สตูดิโอล้วนทำกำไรได้ทั้งนั้น และเงินหนึ่งล้านเธอสามารถเก็บได้

เซ่หรงกล่าว: "อย่างมากที่สุดก็หนึ่งสัปดาห์ รอให้ฉันหาเขาเจอ จะติดต่อคุณไป"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆ : "ขอบคุณ"

ได้ยินสองคำออกมาจากปากของเธอ เซ่หรงเห็นได้ชัดว่าตะลึงเล็กน้อย เขาไม่คิดเลยว่าหร่วนซิงหว่านจะพูดขอบคุณกับเขา

หร่วนซิงหว่านพูดธุระจบแล้ว ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อ หลังจากพยักหน้าให้เขาเล็กน้อย เธอก็เดินจากไป

เซ่หรงมองตามเงาหลังของเธอ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

......

เมื่อหร่วนซิหงหว่านกลับมาถึงที่ทำงาน ก็เที่ยงแล้ว