สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 291

หลังจากที่แม่ของเฉิงเว่ยพูดคุยกับหร่วนซิงหว่านไปครู่หนึ่งแล้ว ในที่สุดก็พูดถึงเจตนาที่ตัวเองมาขึ้นมา "ซิงหว่าน ที่ป้ามาในครั้งนี้หลักๆ คืออยากจะถามแทนเสี่ยวเว่ยสักหน่อยว่า ระหว่างเธอกับเขายังมีความเป็นไปได้อยู่อีกไหม?"

หร่วนซิงหว่านเม้มปากไว้แน่น ผ่านไปหลายวินาทีถึงได้พูดขึ้นว่า "คุณป้า หนูกับเฉิงเว่ยเป็นแค่เพื่อนกัน พวกเราได้พูดคุยกันดีแล้วค่ะ"

"เป็นอย่างนี้นี่เอง" แม่ของเฉิงเว่ยถอนหายใจทีหนึ่ง "เรื่องนี้ต้องโทษฉัน โทษฉันเอง ฉันแอบมาไม่บอกกับเสี่ยวเว่ย เธออย่าเอาไปใส่ใจเลยนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณป้าพูดเกินไปแล้ว"

ระหว่างที่พูด แม่ของเฉิงเว่ยก็ลุกขึ้นมา "ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว งั้นฉันก็ไม่รบกวนเธอทำงานแล้วนะ ฉันไปก่อนล่ะ"

หร่วนซิงหว่านลุกตามขึ้นมา แล้วก็ส่งเธอไปถึงหน้าประตู

ในตอนที่จากกันนั้น แม่ของเฉิงเว่ยยังจับมือเธอไว้อย่างเสียดาย สามารถมองออกได้ว่าชอบเธอมากจริงๆ

หลังจากที่ส่งเธอขึ้นรถแล้ว หร่วนซิงหว่านถึงได้รวบรวมสายตากลับมา พออยากจะกลับสำนักงาน แต่หมุนตัวไป ก็มองเห็นโจวฉือเซินที่ไม่รู้ว่าออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ และก็กำลังยืนอยู่หน้าประตูสำนักงาน สองมือใส่อยู่ในกระเป๋ากางเกง แล้วจ้องมองเธอโดยไม่พูดอะไรเลย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หร่วนซิงหว่านมักจะรู้สึกว่าโดนเขาจ้องจนรู้สึกผิดเล็กน้อย

เธอแตะจมูกเล็กน้อย แล้วเดินไปข้างหน้าหลายก้าว "ประธานโจวยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหมคะ ฉันก็ยังไม่ได้กินเหมือนกัน ไปด้วยกันไหมคะ?"

โจวฉือเซินใช้ปลายจมูกออกเสียงอืมเบาๆ ไปทีหนึ่ง แล้วก็ก้าวขายาวๆ ไปข้างหน้า

เดินไปด้วยและพูดไปด้วยว่า "ดูท่าไม่ใช่แค่ผู้ชายมาชอบ ยังทำให้ผู้อาวุโสมาชอบด้วยนี่"

พอหร่วนซิงหว่านได้ยิน ก็พูดขึ้นมาทันทีว่า "นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ฉันหน้าตาสะสวยซะขนาดนี้ ทั้งฉลาดทั้งมีความสามารถ ถ้าใครไม่ชอบฉัน ก็จะต้องตาบอดแล้ว"

ฝีเท้าของโจวฉือเซินหยุดนิ่งลง แล้วหันหน้ามามองเธอ

มักจะรู้สึกว่าเธอกำลังประชดประชันใครอยู่นะ

หร่วนซิงหว่านมีรอยยิ้มที่ยิ้มกว้างออกมาให้อันหนึ่ง ดูไปแล้วช่างเป็นผู้บริสุทธิ์มากเลย

หลังจากที่กินข้าวแล้ว หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นว่า "อ๋อ ใช่แล้วช่วงนี้น้าสวี่เป็นยังไงบ้างคะ สิ้นเดือนนี้ฉันน่าจะไม่มีธุระอะไร กะว่าจะกลับไปดูสักหน่อย ประธานโจวจะไปด้วยกันไหมคะ"

มือที่ถืออุปกรณ์ทานข้าวอยู่ของโจวฉือเซินหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดเสียงเรียบขึ้นว่า "ก็อย่างงั้นแหละ อายุอานามซะขนาดนั้นแล้ว จะให้ไปพัฒนาความสัมพันธ์อะไรใหม่ขึ้นมาอีกเหรอ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ดูซินี่มันเป็นคำพูดที่คนเขาพูดกันเหรอ

ยังดีที่น้าสวี่ไม่ได้ยินเขาพูดคำพูดพวกนี้ ไม่งั้นคิดว่าน่าจะโมโหตายไปตรงนี้เลย

พอเห็นเธอไม่พูดอะไร โจวฉือเซินก็พูดขึ้นอีกว่า "คำสั่งรื้อถอนของถนนอานเฉียวประกาศลงมาแล้ว เธอย้ายไปแล้ว"

พอได้ยินหร่วนซิงหว่านก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง "ไหนว่าเดือนห้าถึงจะรื้อถอนไม่ใช่เหรอคะ แล้วเธอย้ายไปไหนแล้ว?"

"ยังไงก็ต้องหาที่ย้ายไปก่อนอยู่แล้ว"

และก็เป็นหลักการนี้เหมือนกัน

โจวฉือเซินดื่มน้ำไปคำหนึ่ง แล้วถึงได้พูดต่ออย่างเชื่องช้าขึ้นว่า "ไปไกลมาก รอให้มีเวลา เดี๋ยวผมพาคุณไปละกัน"

หร่วนซิงหว่าน "ค่ะ"

คิดว่าคงจะต้องดูตามอารมณ์ของอิตาบ้านี้อีกแล้ว

หลังจากกินข้าวเสร็จ ในตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังกะว่าจะกลับไปสำนักงานนั้น โจวฉือเซินก็ดึงมือของเธอเอาไว้ซะก่อน "วันนี้ไม่ไปแล้ว ไม่ได้เหรอ?"

พูดคำพูดบ้าอะไรเนี่ย

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น "ประธานโจว ฉันต้องทำงานนะ แล้วอีกอย่าง โจวซื่อกรุ๊ปที่ใหญ่โตขนาดนั้นของคุณจะปล่อยไว้เฉยๆ ไม่ต้องสนใจแล้วเหรอคะ"

โจวฉือเซินพูดขึ้น "โจวซื่อกรุ๊ปไม่มีผมก็ยังสามารถดำเนินต่อไปได้ สำนักงานเล็กๆ ของคุณนั่น ถ้าไม่มีคุณจะไม่ไหวแล้วเหรอ?"

"......" หร่วนซิงหว่านสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง "ใช่ค่ะ ไม่มีฉันไม่ได้ค่ะ! สำนักงานเล็กๆ ของฉันนั้น มีแค่พวกเราไม่กี่คนคอยลำบากลำบนยืนหยัดอยู่ จะไปเหมือนโจวซื่อกรุ๊ปได้ยังไง ที่มีอำนาจใหญ่ค้ำฟ้า เงินทองมากมายจนทำให้คนตื่นตะลึง แน่นอนว่าฉันเทียบไม่ได้อยู่แล้ว ประธานโจวคุณ......"

โจวฉือเซินใช้มือข้างหนึ่งจับหัวไว้ แล้วจ้องมองเธออย่างอมยิ้มเล็กน้อย "เอาล่ะ ผมพูดแค่ประโยคเดียวเอง แต่คุณกลับพูดไม่ยอมหยุดเลย เดี๋ยวผมส่งคุณกลับไปเอง"