สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 292

หร่วนจุนชิดเข้าไปใกล้เขาแล้วพูดขึ้นว่า "คุณรู้หรือเปล่า ยัยลูกสาวที่ราคาถูกคนนั้นของผม เธอเก่งมากเลยนะตอนนี้เปิดสำนักงานของตัวเองขึ้นมาได้แล้ว ผมกะว่าจะไปขอค่าเลี้ยงชีพยามแก่เฒ่ากับเธอสักหน่อย แบบนี้ก็จะมีเงินมาคืนคุณแล้วไง"

เซ่หรงมองเขาทีหนึ่ง "เธอจะให้คุณเหรอ"

"นี่มันแน่นอนอยู่แล้ว! เธอจะกล้าไม่ให้เหรอ ในมือของผมนั้นมีจุดอ่อนของเธออยู่น่ะ!"

"จุดอ่อนอะไร?"

หร่วนจุนมองซ้ายมองขวาเล็กน้อย แล้วก็ใช้เสียงเบาๆ พูดขึ้นว่า "พูดแล้ว เรื่องนี้ก็ต้องขอบใจคุณเป็นอย่างมากเลย ไม่งั้นผมก็คงจะไม่ได้รูปถ่ายพวกนั้นมา ตอนนี้มาดูแล้ว ตอนนั้นผมวางกับดักไว้อย่างนั้นอันหนึ่ง มันก็ยังมีประโยชน์อยู่นะ คุณวางใจเถอะ เธอจะต้องเอาเงินมาแลกแน่"

เซ่หรงหึออกมาคำหนึ่ง "เธอเป็นลูกสาวของคุณจริงๆ เหรอ?"

ดวงตาของหร่วนจุนกลอกไปมาเล็กน้อย และไม่ได้ตอบกลับมาตรงๆ เพียงแต่พูดขึ้นว่า "ไม่ว่ายังไงคุณก็วางใจก็เถอะ เงินน่ะผมมีถมเถไป จะต้องเอามาคืนคุณแน่ ดูจากที่พวกเรารู้จักกันมานานหลายปีขนาดนี้ รอให้ผมได้เงินมาแล้ว ผมค่อยเอามาแบ่งให้คุณหน่อยละกัน"

เซ่หรงพูดขึ้น "ถ้าเธอเอาเงินให้คุณแล้ว คุณจะยอมเอารูปถ่ายให้เธอจริงๆ เหรอ?"

หร่วนจุนหัวเราะหึๆ สองคำ "ดูออกแล้วก็อย่าพูดออกมาซิ นี่มันเป็นตัวทำเงินของผมเลยนะ ไม่ว่ายังไงก็ต้องสะสมค่าเลี้ยงชีพตอนแก่ของผมให้เพียงพอก่อนค่อยว่ากันซิ"

"ค่าเลี้ยงชีพตอนแก่? ผมว่าแบบคุณนี้มันหลุมดำไร้ขอบเขตซะมากกว่า"

"คุณดูคุณเข้าซิ นี่พูดยังไงกันเนี่ย ผมเลี้ยงเธอมาจนโตขนาดนี้ เธอกตัญญูต่อผมสักหน่อย มันก็สมควรอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"

"พอเถอะ" เซ่หรงลุกขึ้นมาแล้วพูดขึ้นว่า "ผมไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับคุณแล้ว และก็รู้ว่าคุณคืนเงินผมไม่ได้อยู่แล้ว คุณเอาฟิล์มและรูปถ่ายทั้งหมดมาให้ผม เราสองคนก็เจ๊ากันไปเลย แล้วดอกเบี้ยผมก็ไม่คิดกับคุณแล้ว"

หร่วนจุนคิดยังไม่คิดสักหน่อยก็ปฏิเสธออกไปเลย "แบบนั้นไม่ได้!"

เซ่หรงหันหน้ามามองเขา "ทำไม? คุณอยากจะคุยข้อเสนอกับผมเหรอ?"

"ผมจะไปกล้ายื่นข้อเสนอกับคุณได้ยังไงกัน เมื่อกี้ก็พูดแล้วไม่ใช่เหรอ นี่มันเป็นเงินค่าเลี้ยงชีพยามแก่เฒ่าของผม เป็นชีวิตของผมเลยนะ ถ้าเอาของให้คุณไป แล้วชีวิตที่เหลือของผมจะอยู่ต่อยังไงล่ะ?"

"พอเถอะนะ คุณจะเอาเงินมาได้หรือเปล่ายังจะเป็นอีกเรื่องหนึ่งเลย ยิ่งไปกว่านั้นพอคุณได้เงินมาก็เอาไปเล่นพนัน ใครจะไปรู้ว่าคุณจะเล่นเสียจนจะสามารถมีเงินมาคืนผมได้หรือเปล่า?"

"ดูคำพูดคุณพูดเข้าซิ ผมจะไม่มีทางได้บ้างเลยเหรอ" พูดแล้ว เขาก็สะบัดเงินปึกหนึ่งที่อยู่ในมือเล็กน้อย "นี่คือเงินทั้งหมดที่ผมได้มาในวันนี้ ไม่น้อยเลยใช่ไหมล่ะ"

เซ่หรงพูดขึ้นว่า "อย่ามัวพูดไร้สาระอยู่เลย เอาของมาให้ผม ส่วนเงินผมรู้ว่าต้องไปขอกับเธอ"

พอเห็นหร่วนจุนลังเล เขาก็พูดขึ้นอีกว่า "ถ้าหากเหมือนอย่างที่คุณพูดจริงๆ ถ้าขอเงินได้มากขนาดนั้นละก็ เดี๋ยวผมเอามาแบ่งให้คุณเอง"

"ไม่ได้นะ นี่......"

เซ่หรงเตะโครมทีหนึ่งจนเก้าอี้ที่อยู่ข้างหน้าล้มคว่ำไป แล้วพูดอย่างหมดความอดทนขึ้นว่า "ผมไม่อยากจะพูดรอบที่สามแล้วนะ"

พอหร่วนจุนเห็นเป็นเช่นนี้ จึงได้แต่ตอบตกลงไปอย่างไม่เต็มใจมากนัก "งั้น......งั้นคุณตามกลับไปเอากับผมเถอะ ผมพักอยู่ละแวกใกล้ๆ นี้ แค่ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว"

เซ่หรงลุกขึ้นมา "ไปกันเลย"

หลังจากที่ออกไปจากบ่อนการพนันใต้ดินแล้ว ดวงตาของหร่วนจุนก็มองสำรวจไปมารอบทิศทางอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าคิดอยากจะหาโอกาสหลบหนี

แต่ว่าเซ่หรงจดจ้องเขาไว้อย่างเหนียวแน่น จนเขาไม่มีทางมีโอกาสหลบหนีไปได้เลย

พอมาถึงหน้าชุมชนที่ทรุดโทรมแห่งหนึ่ง หร่วนจุนก็พูดขึ้นว่า "คือที่นี่แหละ คุณขึ้นไปก่อนเลย"

เซ่หรงพูดขึ้นว่า "คุณจะมาคิดตุกติกอะไรอีกแล้ว?"

"ผมจะไปคิดตุกติกอะไรได้ ก็คุณเพิ่งมาบ้านผมครั้งแรก ยังไงผมก็ต้องเตรียมเหล้าเตรียมกับแกล้มไว้ให้คุณหน่อยซิ ไม่งั้นจะดูแย่แค่ไหนกัน"

"ผมไม่ดื่มเหล้า และก็ไม่กินอาหาร ไม่ต้องมาเจ้าเล่ห์มากนัก ไปเถอะ"

เมื่อหร่วนจุนไม่มีวิธีแล้ว จึงได้แต่ลากขาข้างหนึ่งไป เดินกะโผลกกะเผลกขึ้นตึกไป

เซ่หรงเองก็ไม่รีบร้อน และเดินตามหลังเขาไปอย่างช้าๆ

พอมาถึงที่ชั้นสองแล้ว ก็ผ่านกองของระเกะระกะกองหนึ่ง หร่วนจุนก็มายืนอยู่หน้าประตูไม้บานหนึ่งที่สีตกหมดแล้ว แล้วก็ล้วงกุญแจพวงหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงอย่างสั่นเทา

เซ่หรงยืนอยู่อีกข้างหนึ่ง แล้วจุดบุหรี่ขึ้นมาม้วนหนึ่ง

แล้วก็ในเวลานี้พอดี อยู่ๆ หร่วนจุนก็คว้ากระถางดอกไม้ที่อยู่ข้างประตูขึ้นมา แล้วก็ใช้แรงขว้างไปทางเขา ก้าวเท้าแล้วก็กระโดดลงจากตึกไปเลย