สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 293

หลังจากที่ผ่านค่ำคืนแบบนี้ไปแล้ว หร่วนจุนก็เหมือนกับว่าหายไปกลางอากาศเลย ไม่เพียงไม่ติดต่อกับหร่วนซิงหว่านอีก แม้แต่บ่อนการพนันใต้ดินใหญ่ๆ ในแต่ละที่ก็ยังไม่ไปแล้วด้วย

สำหรับสิ่งนี้ หร่วนซิงหว่านเองก็ไม่ได้รีบร้อน

เธอเข้าใจดีกว่าทุกคน ขอแค่เงินที่อยู่ในมือหร่วนจุนใช้หมดแล้ว เขาก็จะต้องมาหาเธอแน่นอน

เป็นแค่ปัญหาของเวลาเท่านั้น

แล้วก็จบไปอีกหนึ่งวัน หร่วนซิงหว่านบิดขี้เกียจขึ้นมาทีหนึ่ง แล้วออกจากห้องทำงาน ก็เห็นโจวฉือเซินที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ และกำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่บนโซฟา

เธอยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องทำงาน มุมปากอดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มขึ้นเล็กน้อย

ทุกครั้งที่มาถึงเวลาแบบนี้ หร่วนซิงหว่านมักจะรู้สึกว่า อิตาบ้าคนนี้นี่หล่อมากจริงๆ แต่กลับมีปากแบบนี้อันหนึ่ง

ทางนั้น โจวฉือเซินเหมือนกับว่าจะไม่รู้สึกถึงฝีเท้าที่ชิดเข้ามาใกล้เลย เอาแต่ยังดูเอกสารที่อยู่ในมือไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาเลย

พอเห็นว่าเขาดูอย่างตั้งใจขนาดนี้ หร่วนซิงหว่านเองก็ไม่ได้รบกวนเขา แล้วก็ไปเก็บของที่เคาน์เตอร์ข้างหน้าเลย

ช่วงนี้ ทุกเย็นโจวฉือเซินมักจะมารับเธอเสมอ พอกินข้าวเย็นเสร็จก็ค่อยส่งเธอกลับไป

ในช่วงแรกๆ เพ้ยซานซานยังจะรอเธอ แต่พอต่อมาก็ไม่รอแล้ว แล้วก็รีบกลับบ้านไปเลย ไม่อยากจะอยู่เห็นความสวีตหวานแหววแบบนี้

พอได้ยินความเคลื่อนไหว โจวฉือเซินก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไป "เสร็จแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าให้เล็กน้อย แล้วเก็บกุญแจขึ้นมา "เสร็จแล้วค่ะ ไปกันเถอะ"

ตอนที่กินข้าวเย็นเสร็จแล้วกลับไปนั้น พอหร่วนซิงหว่านแกะเข็มขัดนิรภัยออกแล้วอยากจะลงจากรถนั้น โจวฉือเซินก็จับข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจ "ไม่กลับไปไม่ได้เหรอ?"

"ประธานโจว ทำไมคุณถึงเริ่มอีกแล้วนะ"

นี่ได้กลายเป็น หัวข้อสนทนาที่จะต้องเกิดขึ้นทุกค่ำคืนไปแล้ว

โจวฉือเซินพูดขึ้นว่า "ผมรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของพวกเรา ไม่ควรหยุดอยู่แค่นี้ มันถึงเวลาที่จะต้องก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่งแล้วนะ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอพูดขึ้นอย่างอารมณ์ไม่ดีว่า "ฉันไม่ได้ให้คุณถอยกลับก็ดีเท่าไหร่แล้ว คุณยังอยากจะก้าวไปข้างหน้าอีกเหรอ?"

ผุ้ชายชั่วนี่แต่ละวันปากอันนี้ต้องพล่อยแค่ไหนกัน หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่า บนโลกใบนี้นอกจากเธอแล้ว คิดว่าคงจะไม่มีใครสามารถทนได้อีกแล้ว

โจวฉือเซินไม่ได้เห็นด้วยกับความคิดของเธอเลย นิ้วเรียวยาวค่อยๆ แตะลงบนริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของเธอ ดวงตาก็มืดขรึมลงหลายส่วน "งั้นคุณลองพูดมาหน่อยซิ ว่าผมดูแลปรนนิบัติคุณให้ไม่มีความสุขตรงไหนบ้าง? ถึงจะให้ถอยกลับ?"

ถึงแม้ว่าหร่วนซิงหว่านจะรู้ว่าปากของเขาไม่มีทางที่จะพูดคำพูดดีๆ ออกมา แต่สำหรับคำพูดลามกที่อยู่ๆ ก็โผล่ออกมาแบบนี้ ก็ยังอดไม่ได้ที่หูจะต้องแดงขึ้นมาเล็กน้อย

โจวฉือเซินข่มเสียงให้ต่ำลง "หึ?"

"คุณ......"

สายตาของโจวฉือเซินตกลงบนเรียวปากของเธอ แล้วก็พูดต่อช้าๆ ขึ้นว่า "ที่ผมสามารถทำได้ ก็มีแค่ขั้นนี้แล้ว อย่างอื่น คุณก็ไม่ให้โอกาสผม"

หร่วนซิงหว่านอดทนจนทนไม่ไหว "หุบปากนะ!"

เรียวปากของโจวฉือเซินกระตุกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็โอบกอดคอของเธอไว้แล้วก็รุกหน้าเข้าไป อุดริมฝีปากของเธอไว้ ในที่สุดก็หุบปากลงได้แล้ว

อากาศในรถนั้นค่อนข้างที่จะเบาบาง พอผ่านไปไม่นานหร่วนซิงหว่านก็โดนเขาจูบจนหายใจไม่ออกแล้ว แล้วก็ยกมือขึ้นมาผลักที่หน้าอกเขาอย่างไม่สบอารมณ์

โจวฉือเซินปล่อยเธอออก น้ำเสียงที่แหบแห้งและสุขุม "มีความสุขหรือเปล่า?"

หร่วนซิงหว่านอยากจะด่าคนก็คิดหาคำศัพท์ไม่เจอแล้ว

โจวฉือเซินช่วยจัดผมให้เธอไปด้วย แล้วก็พูดไปด้วยว่า "ภายในหนึ่งอาทิตย์ ย้ายออกมา ไม่งั้นผมจะย้ายเข้าไปแทนนะ"

"คุณนี่ทำตัวให้มันเป็นคนหน่อยได้ไหม"

เธอดึงประตูรถเปิดออก แล้วก็จากไปโดยไม่เหลียวกลับมามองอีกเลย

อิตาบ้านี่วันๆ เอาแต่คิดเรื่องไร้สาระพวกนี้อยู่ได้!

ตอนที่หร่วนซิงหว่านกลับมานั้น เพ้ยซานซานกำลังนอนดูรายการบันเทิงอยู่บนโซฟา พอเห็นเธอกลับมา ก็ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า "ซิงซิง วันนี้เธอรีบมาดูอันนี้ซิ ตลกมากเลย"

"เธอดูไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อน"

อีกฝ่ายพูดว่า ได้ติดต่อกับผู้รับผิดชอบโรงงานไว้แล้ว นัดกันไว้ว่าจะเจอกันตอนบ่ายของวันพรุ่งนี้

หลังจากที่วางสายไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ได้รับข้อความตำแหน่งโลเคชั่นที่นัดหมายและเวลาอย่างรวดเร็ว รวมทั้งช่องทางการติดต่อของผู้รับผิดชอบด้วย

พอนอนลงบนเตียง หร่วนซิงหว่านก็มองออกไปที่นอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ แล้วก็รู้สึกนอนไม่ค่อยหลับขึ้นมา

สัญชาตญาณทำให้เธอรู้สึกว่า พรุ่งนี้เธอน่าจะสืบค้นเบาะแสอะไรได้บ้างแน่

แต่คาดว่า น่าจะไม่ใช่สัญญาณที่ดีอะไร

เหมือนกับว่าตอนนี้อะไรที่เกี่ยวข้องกับตระกูลหลิน ล้วนไม่เป็นเรื่องดีอะไรเลย

ช่วงที่ผ่านมานี้ คลื่นลมที่มีก่อนหน้านี้ในที่สุดก็ถือได้ว่าหยุดลงแล้ว ทางด้านตระกูลหลินหลังจากที่จัดการกับผู้บริหารระดับสูงไปหลายคน เรื่องพวกนั้นก็ถือว่าปล่อยผ่านเลยไป และก็ไม่ได้สืบสวนต่อลงมาอีก

ที่จริงใครๆ ต่างก็เข้าใจดี ว่าพวกผู้บริหารระดับสูงพวกนั้น ไม่ได้มีอำนาจมากมายขนาดนั้น แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่แกนกลางของหลินซื่อกรุ๊ปต่างหาก

หร่วนซิงหว่านคิดถึงหลินจื้อหย่วนขึ้นมา ชายวัยกลางคนที่ดูไปแล้วอ่อนโยนและสง่างามคนนั้น

เหมือนกับว่าจะเอาเขามาเชื่อมโยงกับคนที่ทำเรื่องชั่วร้ายที่สุด และโหดเหี้ยมมากนั้นยากจริงๆ

แต่ว่าจากท่าทีของตระกูลโจวเธอก็สามารถดูออกได้ว่า คนอย่างพวกเขานั้น ไม่ได้มองคนอื่นนอกเหนือจากพวกเขาเองเป็นมนุษย์เลย ในสายตาของพวกเขา เป็นเพียงแค่เครื่องมือเท่านั้น

เช้าวันที่สอง ในระหว่างทางที่ไปสำนักงานนั้น เพ้ยซานซานก็ดูโทรศัพท์ได้ด้วยและพูดไปด้วยว่า "อ๋อ ใช่แล้ว ซิงซิง ฉันมีเรื่องเรื่องหนึ่งจะบอกกับเธอ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเล็กน้อย "อะไรเหรอ?"

เพ้ยซานซานพูดขึ้นว่า "ช่วงนี้ฉันกำลังดูบ้านอยู่นะ ถ้ามีที่เหมาะสมก็จะย้ายออกไปเลย"

หร่วนซิงหว่านนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย "ทำไม......ถึงได้กะทันหันแบบนี้? ซานซาน ฉัน......"

เพ้ยซานซานยิ้มให้เธอเล็กน้อย "วางใจเถอะ สาเหตุไม่ได้เป็นเพราะเธอหรอก เมื่อวานฉันเจอกับDanielในลิฟล์อีกแล้ว มันอึดอัดมากเลย และคิดว่าในเมื่อเธอกับอิตาบ้า......ประธานโจวนั่นก็คืนดีกันแล้ว จะช้าหรือเร็วก็ต้องย้ายออกไปอยู่ดี พวกเราก็ถือโอกาสนี้ย้ายออกไปพร้อมกันเลยดีกว่า ไม่แน่อาจจะสามารถเช่าอยู่ในชุมชนเดียวกันก็ได้"

พอได้ยินแบบนี้ หร่วนซิงหว่านก็พยักหน้าให้เล็กน้อย "มันก็ใช่ ก็ได้ งั้นตอนสุดสัปดาห์เราไปดูบ้านด้วยกันนะ"