สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 294

ช่วงบ่าย หลังจากที่หร่วนซิงหว่านจัดการงานที่อยู่ในมือเสร็จแล้ว ก็ถือข้าวของออกไปจากห้องทำงาน

เธอพูดขึ้นว่า "ซานซาน เดี๋ยวฉันออกไปข้างนอกนะ อาจจะไม่กลับมาแล้ว ตอนเย็นก็กลับบ้านไปได้เลยนะ"

เพ้ยซานซานพยักหน้าให้เล็กน้อย และยังถามขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า "เธอจะไปไหนเหรอ?"

"ก่อนหน้านี้ที่ฉันตรวจสอบนาฬิกาพกอันนั้น มันมีเบาะแสแล้ว และก็นัดเจอกับผู้รับผิดชอบไว้"

เพ้ยซานซานพูดขึ้นว่า "เชื่อถือได้หรือเปล่า?"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า "น่าจะเชื่อถือได้นะ ฉันขอให้เพื่อนที่รู้จักกันมาก่อนช่วยฉันตรวจสอบมา"

"งั้นก็ได้ ในเมื่อสำนักงานก็ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว เดี๋ยวฉันไปกับเธอด้วยดีกว่า ถ้าเกิดมีเรื่องอะไรขึ้นมา ก็ยังจะสามารถดูแลกันได้หน่อย เธอไปตัวคนเดียวฉันไม่วางใจ"

"ได้"

หลังจากที่เอางานในสำนักงานส่งมอบให้พวกพนักงานแล้ว หร่วนซิงหว่านกับเพ้ยซานซานก็ออกไปพร้อมกันเลย

ไปตามที่อยู่ เพ้ยซานซานขับรถจนมาถึงโรงงานร้างแห่งหนึ่ง เธอขับรถไปด้วยแล้วก็ถามไปด้วยว่า "ใช่ที่นี่เหรอ? รู้สึกว่าที่นี่ไม่น่าจะมีคนเลยมั้ง"

แล้วหร่วนซิงหว่านก็เทียบที่อยู่ดูอีกครั้งหนึ่ง "น่าจะเป็นที่นี่แหละ......ปากทางข้างหน้านี้เลี้ยวขวา ก็เกือบจะถึงแล้ว"

เพ้ยซานซานขับรถเลี้ยวไป พอขับไปอีกไม่กี่ร้อยเมตรแล้ว ก็เห็นคนแก่คนหนึ่งที่มีผมหงอกยืนอยู่ตรงหน้าประตูที่ล็อกไว้แน่นหนา

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า "คือที่นี่แหละ"

พอลงจากรถแล้ว หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นว่า "สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณใช่คุณมู่หรือเปล่าคะ?"

คนแก่พยักหน้าเล็กน้อย "คุณคือคุณหร่วนใช่ไหม?"

"ใช่ค่ะ" พูดแล้ว หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นอีกว่า "นี่คือเพื่อนของฉัน มาเป็นเพื่อนฉันค่ะ"

หลังจากที่ทักทายกันแล้ว คนแก่ก็เดินไปที่หน้าประตู แล้วก็ล้วงกุญแจพวงใหญ่ออกมาจากหน้าอกอย่างสั่นเทา เปิดอยู่ตั้งนาน ถึงเปิดประตูออกได้

เพ้ยซานซานยืนอยู่ข้างกายหร่วนซิงหว่าน แล้วถามเสียงเบาขึ้นว่า "เธอแน่ใจเหรอว่าเขาจะสามารถให้เบาะแสที่มีประโยชน์แก่เธอได้ แม้แต่รูกุญแจเขาก็ยังหาไม่เจอเลย"

หร่วนซิงหว่านยังคงรักษารอยยิ้มบนใบหน้า แล้วก็ใช้ข้อศอกกระทุ้งเธอเล็กน้อย แล้วก็ลดเสียงลงต่ำพูดว่า "อย่าพูดไปเรื่อยซิ"

"เธอดูกุญแจที่อยู่ในมือพวงนั้นของเขาซิ ถ้าจะต้องลองทีละดอกทีละดอกละก็ คิดว่าคงจะต้องรอถึงวันพรุ่งนี้แล้วมั้ง"

คำพูดของเพ้ยซานซานเพิ่งจะจบลง น้ำเสียงของคนแก่ก็ดังลอยมา "ได้แล้ว พวกคุณตามผมมาเถอะ"

หร่วนซิงหว่านตอบรับไปคำหนึ่ง แล้วก็เดินตามเข้าไป

จากที่ประตูเหล็กทั้งสองบานถูกผลักออก กลิ่นอายความเก่าผุพังและรวมทั้งฝุ่นผงก็พุ่งลอยเข้ามา

หร่วนซิงหว่านอดไม่ได้จนต้องสำลักไอไปสองคำ แล้วก็ใช้มือปัดฝุ่นที่อยู่ตรงหน้าเล็กน้อย

คนแก่เดินไปที่ข้างกำแพง แล้วก็พยายามคลำไปเปิดไฟของโกดังขึ้นมา เขาพูดขึ้นว่า "ที่นี่ไม่มีคนมานานมากแล้ว พวกคุณเองก็ถือได้ว่ามาเวลาประจวบเหมาะพอดี อีกสองอาทิตย์ อาคารโรงงานแถวนี้ก็จะถูกรื้อถอนแล้ว เอกสารพวกนี้ก็จะถูกส่งไปทำลายทิ้ง พอถึงตอนนั้น ถ้าอยากจะมาหาอีกก็ยากแล้ว"

หร่วนซิงหว่านจ้องมองโกดังที่กว้างใหญ่เล็กน้อย รวมทั้งเอกสารที่วางไว้บนชั้นวางสินค้าแต่ละชั้นนั้น "เอกสารทั้งหมดอยู่ที่นี่หมดเลยเหรอคะ?"

"ใช่ ผมพูดไปคุณอาจจะไม่เชื่อ ถึงแม้ว่าระยะหลังการผลิตนาฬิกาจะซบเซาลงไป แต่เมื่อยี่สิบสามสิบปีก่อนนั้น พวกเราถือได้ว่าเป็นผู้ผลิตแถวหน้าได้เลย ทั่วประเทศต่างก็เต็มไปด้วยหน้าร้าน และด้วยเหตุนี้ก็มีลูกค้าเยอะมาก" พูดแล้ว คนแก่ก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง "ผมคิดว่ามันเป็นความทรงจำที่ดีทั้งนั้น เพราะฉะนั้นถึงแม้ว่าต่อมาจะไม่มีโรงงานแล้ว แต่ว่าข้อมูลลูกค้าพวกนี้ก็ยังคงเก็บไว้อยู่"

เพ้ยซานซานรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก "งั้น......เอกสารเยอะขนาดนี้ ถ้าพวกเราเอาแต่เปิดหากันละก็ คงจะต้องหากันไปจนถึงปีหน้าแล้วละมั้ง?"

คนแก่พูดขึ้นอีกว่า "ไม่ต้องใช้เวลานานขนาดนั้นหรอก นาฬิกาพกรุ่นที่คุณส่งมา ผมยังจำได้อยู่ อยู่ในเวลานั้นงานฝีมือและผลิตภัณฑ์อันนั้นถือเป็นสินค้าชั้นเยี่ยม คนที่สามารถซื้อไหว ก็มีอยู่ไม่กี่คน ถึงแม้ว่าจะมีวางขายอยู่ทุกหน้าร้าน แต่ว่าสุดท้ายก็ยังต้องส่งเรื่องมาถึงสำนักงานใหญ่อยู่ดี เพราะฉะนั้นมาหาข้อมูลในคลังข้อมูลสำนักงานใหญ่ จะต้องหาข้อมูลการซื้อขายนาฬิกาพกรุ่นนั้นของคุณเจอแน่ๆ "

คนแก่พูดไปด้วย แล้วก็พาพวกเธอไปถึงชั้นวางสินค้าแถวที่อยู่ด้านในสุด

"คือที่นี่แหละ"