สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 308

หร่วนซิงหว่านละสายตาของเธอ กระแอมและพูดออกมาอย่างเยือกเย็นว่า "ฉันแค่คิดไม่ถึงว่าประธานโจวจะสวมเสื้อผ้าของเสี่ยวเฉินได้พอดีขนาดนี้"

"ใช่เหรอ ผมว่ามันแน่นไปหน่อยนะ"

เมื่อหร่วนซิงหว่านได้ยินแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ เมื่อมองไปที่หัวไหล่เธอก็พูดออกมาว่า "ฉันว่ามันก็พอดีนะ มันแน่นตรงไหนเหรอ?"

โจวฉือเซินพูดออกมาอย่างช้าๆ ว่า "กางเกง"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ไปตายเสียตาบ้า!

หร่วนซิงหว่านเก็บสีหน้าและเดินกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง จากนั้นก็หยิบชุดนอนของเธอเดินออกมา เมื่อเห็นว่าโจวฉือเซินเป่าผมใกล้จะเสร็จแล้วเธอก็ผลักเขาให้ออกไปจากห้องอาบน้ำและล็อกประตูจากทางด้านใน เมื่อมั่นใจแล้วว่าตาบ้านั่นไม่สามารถเข้ามาได้เธอถึงจะเริ่มอาบน้ำ

โจวฉือเซินยืนอยู่ที่ด้านหน้าประตูห้องน้ำครู่หนึ่งจนกระทั่งได้ยินเสียงน้ำไหล เขานำมือข้างหนึ่งของเขาขึ้นมาปิดปากขณะที่เขากำลังไอออกมา เขาเดินไปที่ห้องครัวและเทน้ำหนึ่งแก้ว เงยหน้าขึ้นและดื่มมันเข้าไป

ในตอนนั้นกริ่งของประตูบ้านก็ดังขึ้นอีกครั้ง

สีหน้าของโจวฉือเซินเริ่มเยือกเย็นขึ้นทีละน้อยพร้อมกับวางแก้วน้ำที่อยู่ในมือของเขาและเดินไปหน้าประตู

ด้านหน้าประตู Danielมาพร้อมกับขวดซอสถั่วเหลือง เมื่อเห็นโจวฉือเซินเขาก็ยิ้มออกมาอย่างอึดอัดใจ "ประธานโจว ยังไม่กลับอีกเหรอ?"

โจวฉือเซินพิงกรอบประตู "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ"

"ประธานโจวก็พูดเกินไป อย่างไรเสียผมก็เป็นเพื่อนบ้านกับคุณหร่วน เธอเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว มันก็ไม่แปลกอะไรที่จะรู้สึกเป็นห่วงเธอ"

โจวฉือเซินพูดออกมาแบบหมดความอดทน "มีเรื่องอะไรก็พูดมา"

"ผม......" Danielมองไปที่ซอสถั่วเหลืองที่อยู่ในมือของเขา เขาส่งมันให้กับโจวฉือเซินและพูดว่า "ผมเอาเจ้านี่มาคืน"

ในตอนที่โจวฉือเซินกำลังจะรับมันเอาไว้ Danielกลับดึงมันกลับไปแล้วถามว่า "คุณหร่วนละ? ผมยืมของสิ่งนี้มาจากมือของคุณหร่วน ผมว่าผมควรจะคืนมันให้กับเธอด้วยตัวเองจะดีกว่า"

"เธอไม่ว่าง"

โจวฉือเซินมองไปที่เขาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

หนังศีรษะของDanielรู้สึกชา เขาฝืนยิ้มและพูดออกมาว่า "ถ้าพูดอย่างนี้ งั้นพรุ่งนี้ผมค่อยเอามาคืนแล้วกัน......"

"ไม่ต้องคืนแล้ว คุณเอาไปเลย"

เมื่อได้ยินอย่างนั้นDanielก็ปฏิเสธออกมาทันที "ได้ยังไง ผมบอกไปแล้วว่ายืม ยังไงก็ต้องคืน ผมไม่มีทางเอาของของใครไปฟรีๆ หรอก"

โจวฉือเซินพูดออกไปว่า "ตอนแรกก็เฉิงเว่ย ตอนนี้ยังจะมาเจอกับคุณอีก ในเมื่อเป็นห่วงเสียขนาดนี้ทำไมไม่ให้เขามาด้วยตัวเองละ?"

Danielทำเป็นไม่รู้เรื่อง "ไม่รู้ว่า เขา ที่ประธานโจวพูดถึงนั้นหมายถึงใคร?"

โจวฉือเซินหรี่ตาลงแต่ไม่ได้พูดอะไร

Danielพูดออกมาอีกว่า "เรื่องนี้จะพูดมันก็อึดอัด ประธานโจวเองก็รู้ว่าเฉิงเว่ยคิดยังไงกับคุณหร่วน เขาไม่ได้มาหาคุณหร่วนแค่ครั้งหรือสองครั้ง ส่วนผมกับคุณหร่วน พวกเราเป็นเพื่อนบ้านกัน พวกเราอยู่ใกล้กันก็ต้องช่วยเหลือและไปมาหาสู่กันบ้าง......"

"พอได้แล้ว" โจวฉือเซินขี้เกียจฟัง เขาพูดออกมาว่า "ไม่ต้องเอาเรื่องเหล่านี้มาพูดกับผม มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก คุณช่วยไปบอกเขาด้วยนะ ถ้าหากผมยังอยู่ ขนาดตระกูลหลินยังไม่กล้าทำอะไรกับหร่วนซิงหว่านเลย เขาจะทำอะไรผมไม่สนใจ แต่คนของหลินจื้อหย่วนกำลังจับตาดูเขาอยู่ตลอดเวลา ทางที่ดีจัดการเรื่องนี้ให้ชัดเจนก่อนแล้วค่อยมาพูดเรื่องอื่น"

"ฮ่าๆๆ ประธานโจวพูดอะไรออกมา ผม......"

Danielยังไม่ทันพูดจบประตูที่อยู่ด้านหน้าของเขาก็ปิดลงไปแล้ว

มันเฉียดจมูกของเขาไป

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของDanielเคร่งขรึมขึ้นมาทันที ดูท่าแล้วคืนนี้คงไม่สามารถทำอะไรกับหร่วนซิงหว่านไปได้มากกว่านี้แล้ว และเมื่อได้ยินสิ่งที่โจวฉือเซินพูดออกมา เขาเองก็เดาออกว่ามันหมายถึงอะไร

แต่ดูจากท่าทางของเขาแล้ว เหมือนว่าเขาไม่คิดจะบอกเรื่องเกี่ยวกับสิ่งที่เขาตรวจสอบมาให้กับหร่วนซิงหว่านฟังทั้งหมด

Danielยกมือขึ้นลูบไปที่จมูกของตนเอง จากนั้นก็ถือขวดซอสถั่วเหลืองและเดินกลับไป

......

หร่วนซิงหว่านเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ "เมื่อกี้คุณคุยกับใครที่หน้าประตู?"

โจวฉือเซินนั่งอยู่บนโซฟา ยืดขาของเขาและพูดออกมาว่า "พวกคนขายของ"

"ขายอะไร?"

"ซอสถั่วเหลือง"

หร่วนซิงหว่าน "?"