สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 307

เมื่อได้ยินเสียงที่แปลกไปจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ จู่ๆ เพ้ยซานซานก็พูดออกมาว่า "ฉันง่วงพอดีเลย! ขอตัวไปนอนก่อนนะ บ๊ายบาย!"

พูดจบเธอก็วางสายโทรศัพท์อย่างไม่ลังเล

เมื่อไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์จากอีกฝ่าย โจวฉือเซินก็จูบไปที่ใบหูของเธอเบาๆ จากนั้นก็พูดออกมาอย่างอ่อนโยนว่า "คุยเสร็จแล้วเหรอ?"

คุยเสร็จแล้วเหรอ? ก็เห็นกันอยู่ว่าถูกตาบ้านี่ขัดจังหวะ!

หร่วนซิงหว่านยังไม่ทันได้ตอบอะไร หลังจากที่ชายคนนั้นจูบที่หลังหูของเธอ มันก็ค่อยๆ ลามลงมาที่ต้นคอของเธอ

มันรู้สึกจั๊กจี้และคันเบาๆ

หร่วนซิงหว่านทนไม่ไหว จึงได้กำมือของเธอไว้แน่น จากนั้นก็พยายามควบคุมลมหายใจพูดออกมาว่า "ตะ......ตอนนี้มันก็ดึกมาแล้ว คุณควรจะ......"

โจวฉือเซินกัดไปที่ผิวขาวผ่องของเธอเบาๆ และพูดออกมาว่า "ควรจะทำอะไรเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านส่งเสียงร้องออกมา เธออดไม่ได้ที่จะถามออกมาว่า "คุณเป็นหมาหรือไง?"

"เป็นอะไรก็ได้ทั้งนั้น"

โจวฉือเซินจับไหล่ของเธอด้วยมือทั้งสองข้าง หันร่างเธอกลับมา แล้วผลักเธอไปที่ราวระเบียง กัดริมฝีปากของเธอและพูดออกมาด้วยความอ่อนโยน "คืนนี้เพื่อนของคุณน่าจะไม่กลับมาแล้ว งั้นวันนี้ผมก็สามารถนอนที่นี่ได้ใช่ไหม?"

"ไม่......"

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะพูดออกมา ริมฝีปากของเธอก็ถูกประกบเอาไว้แล้ว

ถึงแม้ว่าอิตาบ้านี่จะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ในใจเธอก็รู้สึกมีเสียงดังลอยมาว่า "ผมไม่ได้กำลังถามความคิดเห็นจากคุณ"

ลมหนาวพัดโชยเข้ามา แต่หร่วนซิงหว่านรับรู้ไม่ได้ถึงความหนาวนั้นเลย เธอรู้สึกว่ารอบตัวเขาเต็มไปด้วยเตาผิงอุณหภูมิที่ร้อนแรงทำให้เธอหายใจไม่สะดวก

โจวฉือเซินลูบไล้ไปที่ใบหน้าของเธอและจูบอย่างเร่าร้อน

ไม่นานขาของหร่วนซิงหว่านก็อ่อนแรงและยืนไม่ไหว

เธอยื่นมือออกไปที่หน้าอกของโจวฉือเซิน ถอยหลังไปเล็กน้อย ลมหายใจของเธอดูเหนื่อยหอบ ดวงตาของเธอเหมือนกับมีน้ำตาไหลออกมา "พอ......ได้แล้ว......"

ดวงตาของโจวฉือเซินจ้องไปที่ริมฝีปากที่บอบบางของหร่วนซิงหว่าน จากนั้นก็จูบไปอีกหนึ่งครั้งพร้อมกับพูดว่า "คุณพูดเองนะ"

หร่วนซิงหว่าน "?"

เธอพูดอะไร?

โจวฉือเซินปล่อยเธอ คลายเนกไทด้วยมือข้างหนึ่ง "มีเสื้อผ้าที่ผมพอใส่ได้ไหม"

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมาและมองไปที่เขาด้วยความระมัดระวังพร้อมพูดออกมาอย่างไม่ต้องคิดว่า "ไม่มี!"

"ได้ งั้นก็ไม่เป็นไร"

หลังจากพูดจบเขาก็ถอดเนกไทโยนลงไปบนโซฟา จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ

หร่วนซิงหว่านกัดฟัน เธอทำได้เพียงเข้าไปในห้องเพื่อหาเสื้อผ้ามาให้โจวฉือเซินใส่

เธอถือเสื้อผ้าเดินเข้าไปในห้องน้ำ ยื่นมือออกไปเคาะประตูและพูดว่า "ฉันวางเสื้อผ้าของคุณไว้ที่หน้าประตูนะ"

"เอาเข้ามาเลย"

"......"

หร่วนซิงหว่านอดคิดที่จะฆ่าเขาไม่ได้ เธอบิดเกลียวลูกบิดประตู ในตอนที่เธอกำลังวางเสื้อผ้าไว้บนชั้นเสื้อผ้า ก็เห็นชายคนนั้นหันหน้าเขามาหาเธอ กระดุมเสื้อของเขาหลุดออกมาครึ่งหนึ่งเผยให้เห็นความแข็งแรงของกล้ามหน้าอก

เมื่อมองลงมาอีกก็เห็นกล้ามหน้าท้องที่ควบแน่น

ในตอนนี้หร่วนซิงหว่านรู้สึกเร่าร้อนขึ้นมา เธอรีบเก็บสายตาของเธอทันที จากนั้นก็พูดติดอ่างออกมาว่า "สะ..เสื้อผ้าฉันวางไว้ให้ตรงนี้ ฉันออก......"

ในตอนที่เธอกำลังคิดที่จะออกไป โจวฉือเซินใช้มือข้างหนึ่งของเขาในการดันเธอเข้าไปติดกับผนังห้องน้ำ มองลงมาที่เธอและพูดออกมาว่า "ของชิ้นไหนเป็นของคุณบ้าง"

หร่วนซิงหว่านเอื้อมมือออกมาและชี้ไปแบบสุ่มๆ สองสามชิ้น จากนั้นก็พูดออกมาว่า "คุณอย่าใช้ผ้าเช็ดตัวของฉัน! ตรงนั้นมีผ้าเช็ดตัวที่ใช้ครั้งเดียวทิ้งอยู่ คุณใช้มันเช็ด......"

โจวฉือเซินเอนตัวเข้ามาให้เธอ "เช็ดตรงไหน?"

"......คุณอยากจะเช็ดตรงไหนคุณก็เช็ดไปสิ"