สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 306

ถึงแม้ว่าหร่วนซิงหว่านจะบอกกับโจวฉือเซินว่าไม่ให้พูด แต่ในความเป็นจริงแล้วคนที่ไม่ได้พูดอะไรเลยก็คือเฉิงเว่ย

บรรยากาศอึดอัดขึ้นมาในทันที หร่วนซิงหว่านรู้สึกไม่ค่อยดี โจวฉือเซินที่อยู่ข้างๆ เธอกลับมาอยู่ในความสงบและเยือกเย็นอีกครั้ง

หร่วนซิงหว่านหวังว่าทุกอย่างคงจะไปได้ด้วยดี ไม่อย่างนั้นเธอก็คงจะไม่ได้รู้สึกเหมือนตัวเองนั่งอยู่บนปลายเข็มตลอดเวลา

พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามาพอดี เฉิงเว่ยรับเมนูจากเขาและยื่นให้หร่วนซิงหว่านพร้อมพูดว่า "ซิงหว่าน คุณอยากทานอะไร"

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะยื่นมือออกไป เมนูอาหารก็ถูกโจวฉือเซินคว้าไปก่อนแล้ว หลังจากที่เขาสั่งอาหารที่หร่วนซิงหว่านชอบทานไปสองสามอย่าง เขาก็กลับมาอยู่ในท่าทางที่เคร่งขรึมดังเดิมและนั่งอยู่นิ่งๆ ไม่พูดออกไปแม้แต่คำเดียว

หร่วนซิงหว่านยิ้มแห้งๆ และพูดว่า "งั้นก็เอาตามนี้"

พนักงานเสิร์ฟพยักหน้าและจากไป

เนื่องจากมีโจวฉือเซินอยู่ด้วย เฉิงเว่ยจึงไม่สามารถพูดคุยเรื่องอื่นได้ ทำได้แค่ชวนหร่วนซิงหว่านคุยอยู่สองสามคำ จากนั้นก็ไม่รู้จะพูดคุยอะไรอีก

มื้ออาหารที่น่าอึดอัดนี้ แทบจะไม่มีเสียงพูดคุยอะไรกันเลย

ตอนที่หร่วนซิงหว่านลุกไปห้องน้ำ โจวฉือเซินจึงได้พูดขึ้นมาว่า "ถ้าหากฉันเดาไม่ผิดนะ เฉิงเว่ย คุณน่าจะมาเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ที่งานประมูลของหลินซื่อ?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉิงเว่ยก็ยิ้มออกมา "ประธานโจวเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้ไปที่งานประมูลของหลินซื่อ แล้วจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ผมแค่ต้องการมาหาซิงหว่านเท่านั้นเอง"

"ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันคงจะต้องหาเวลาไปเยี่ยมท่านพ่อท่านแม่ของประธานเฉิงบ้างแล้วละ"

เมื่อได้ยินแบบนั้น สีหน้าของเฉิงเว่ยก็เยือกเย็นขึ้นมาทันที

โจวฉือเซินพูดต่อไปอย่างเฉยเมยว่า "ผมไม่สนใจหรอกว่าประธานเฉิงจะมาที่นี่เพื่ออะไร และก็ไม่สนใจด้วยว่าพวกคุณจะทำอะไร แต่ขออย่างเดียวคืออย่าเอาหร่วนซิงหว่านเข้าไปเกี่ยวด้วยก็พอ"

"ประธานโจววางใจได้ ต่อให้คุณไม่พูดอะไร ผมเองก็ไม่มีทางทำร้ายหร่วนซิงหว่านอยู่แล้ว"

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านเดินออกมาจากห้องน้ำ พบว่าเฉิงเว่ยได้จากไปแล้ว เธอไม่ต้องคิดก็รู้ได้ทันทีว่าโจวฉือเซินจะต้องพูดอะไรที่ไม่น่าฟังออกไปอย่างแน่นอน

เธอเดินเข้ามาข้างกายโจวฉือเซิน จากนั้นหยิบของของเธอพูดออกมาว่า "ไปกันเถอะ"

ถ้าหากมีเรื่องที่ต้องการพูดกับเธอจริงๆ อีกไม่นานเขาก็น่าจะติดต่อเธอกลับมาอีกครั้งเอง

โจวฉือเซินขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปพร้อมกับเธอ

เมื่อเดินทางมาถึงที่พัก มือของหร่วนซิงหว่านเพิ่งจะสัมผัสกับประตูรถ แต่ประตูบานข้างๆ ก็เปิดออกไปก่อนแล้ว โจวฉือเซินลงไปจากรถก่อนเธอ

หร่วนซิงหว่าน "......"

อีตาบ้านี่คิดจะทำอะไรอีก

หร่วนซิงหว่านลงรถแล้วปิดประตู โจวฉือเซินเดินมาข้างเธอพูดว่า "เมื่อสักครู่ผมยังทานไม่อิ่ม ทำอาหารให้ทานหน่อยได้ไหม?"

หร่วนซิงหว่านพูดออกไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยว่า "ประธานโจวไม่ได้เป็นคนพูดเองเหรอว่าอาหารที่นั่นอร่อย? แล้วทำไมถึงไม่ทานให้อิ่ม? คุณรู้ไหมว่าการที่คนอื่นเลี้ยงข้าวแล้วอีกฝ่ายหนึ่งทานไม่อิ่มมันหมายความว่าอะไร?"

ริมฝีปากของโจวฉือเซินบิดโค้งเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไร เขาเดินเข้าไปด้านหน้าและพูดว่า "เร็วเข้า ผมหิวแล้ว"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าตาบ้านี่กำลังหาข้ออ้างอยู่

หลังจากที่กลับเข้ามาข้างในแล้ว หร่วนซิงหว่านจึงถามออกไปว่า "ประธานโจวอยากทานอะไรคะ?"

"ตามใจเลย"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจและไม่อยากจะพูดอะไรมาก

กับตาบ้านี่พูดมากไปก็เท่านั้น เมื่อกี้ยังบอกว่าหิวอยู่เลย ผ่านไปแค่เดี๋ยวเดียวกับพูดเหมือนไม่อยากกินอะไร

แน่นอนว่าจะต้องมีจุดประสงค์อื่น

หร่วนซิงหว่านไม่อยากทำอะไรมากมาย เธอเห็นว่าในตู้เย็นมีมะเขือเทศอยู่สองลูกจึงทำบะหมี่ใส่ไข่ให้

ในตอนที่เธอกำลังทำอาหารอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังออกมาจากด้านนอก

หร่วนซิงหว่านเอนศีรษะออกไปมอง เนื่องจากตอนนี้เธอไม่สามารถละมือจากอาหารได้

ไม่นาน เสียงของโจวฉือเซินก็ดังขึ้น "คุณทำอาหารไปเถอะ เดี๋ยวผมเป็นคนไปเปิดประตูเอง"