สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 312

สองทุ่ม โรลส์-รอยซ์สีดำหนึ่งคันจอดอยู่ที่ด้านหน้าอาคาร

ประตูรถถูกเปิดออก ร่างของโจวฉือเซินปรากฏตัวขึ้นในยามค่ำคืน

หลินหนานหยิบของบางอย่างออกมาจากรถและเดินตามเขาเข้าไป

บางทีโจงเสียนอาจจะคิดไม่ถึง คนที่เธอกำลังพลิกแผ่นดินเพื่อตามหาที่แท้ก็อยู่ในเมืองหนานเฉิง มันอยู่แค่ใต้จมูกของเธอเท่านั้น

ตามคำที่กล่าวกันไว้ ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด มันคือคำพูดที่ถูกต้องจริงๆ

ในห้อง หญิงสาวคนหนึ่งกำลังชงนมผงให้เด็กน้อย

เมื่อเห็นโจวฉือเซินเดินเข้ามา เธอก็รีบพูดออกมาทันทีว่า "ประธานโจวมาแล้ว"

โจวฉือเซินพยักหน้าและพูดออกไปว่า "คนอื่นๆ ละ"

"เด็กๆ เพิ่งจะตื่น น้าสวี่กำลังดูแลเขาอยู่ในห้อง"

เมื่อได้ยินอย่างนั้นโจวฉือเซินก็เดินเข้าไปในห้องนอนทันที

ในเปล เด็กตัวเล็กถือของเล่นไว้ในมือและมองไปรอบๆ ด้วยดวงตาที่กลมโต หลังจากเห็นโจวฉือเซินเขายิ้มและหัวเราะคิกคัก

สวี่เยว่หันกลับมา "ทำไมจู่ๆ ถึงมาที่นี่?"

โจวฉือเซินเดินมาที่ด้านหน้าของเปลเด็ก "ไม่มีอะไร แค่เวลามันเข้าใกล้มาทุกทีแล้ว"

สวี่เยว่ลุกขึ้นและพูดว่า "มาก็ดีแล้ว เล่นกับเจ้าตัวเล็กนี่หน่อย เดี๋ยวฉันจะเอาเสื้อผ้าของเขาไปซัก"

"ได้"

ในตอนที่สวี่เยว่กำลังเดินออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กน้อยก็หายไป ปากเล็กๆ ของเขาก็แบนราบ และเขาดูเศร้าโศกราวกับว่าเขาจะร้องไห้ในวินาทีถัดมา

โจวฉือเซินจ้องมองอย่างเงียบๆ

มือของเด็กน้อยเริ่มกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่มือของเขากระตุก เขาก็เหมือนจะร้องไห้ออกมาทุกที

ในตอนนั้นเสียงของสวี่เยว่ก็ดังขึ้นมาจากด้านนอก "อย่ามัวแต่นั่งอยู่อย่างนั้นสิ ถ้าลูกร้องก็อุ้มเขาไว้"

โจวฉือเซินอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา และพูดออกมาว่า "เหมือนกับแม่ของลูกไม่มีผิด ใจแคบจริงๆ "

เมื่อเด็กน้อยถูกอุ้มไว้ในอ้อนแขน เขาก็หยุดร้องทันที ดวงตาที่กลมโจของเขามองมาที่โจวฉือเซินด้วยความสงสัย

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากบางๆ ของชายคนนั้น และเขาพูดว่า "รออีกเดี๋ยวนะ พ่อจะพาแม่ของลูกมาหา เธอเองก็คิดถึงลูกเหมือนกัน"

ทันทีที่เสียงของเขาเงียบลง เด็กน้อยก็กำหมัดแน่น ใบหน้าของเจ้าตัวน้อยแดงขึ้นมา ขยับร่างกายเหมือนกับกำลังดีใจ

โจวฉือเซิน "......"

ในตอนที่สวี่เยว่เดินเข้ามา เมื่อเห็นใบหน้าที่นิ่งสงบของโจวฉือเซิน และถอดเสื้อผ้าของเด็กน้อยออกมาจนหมด จากนั้นยกขาขึ้นเพื่อเตรียมที่จะเปลี่ยนผ้าอ้อม

เธอยิ้มออกมา จากนั้นก็เดินเข้าไปเหมือนกับไปห้าม "เปลี่ยนผ้าอ้อมใครเขาเปลี่ยนกันแบบนี้ ถอดเสื้อผ้าของเจ้าตัวน้อยออกมาหมดแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายเอา"

โจวฉือเซินเงียบไปพักหนึ่งจากนั้นก็พูดออกมาว่า "ตอนที่เปลี่ยนไปเมื่อกี้มันไปเลอะตัวของเจ้าตัวน้อย"

สวี่เยว่ "......"

เธออุ้มเด็กเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อที่จะอาบน้ำให้เจ้าตัวน้อย

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ไม่นานเจ้าตัวน้อยก็หลับไป

หญิงสาวที่อยู่ด้านในห้องนั่งเล่นก็เก็บของเรียบร้อยแล้ว เธอเดินเข้ามาด้านในและพูดออกมาเบาๆ ว่า "ประธานโจว น้าสวี่ ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ขอลาสักคืนได้ไหม?"

สวี่เยว่พยักหน้า "ได้ เธอไปทำธุระของเธอเถอะ"

"ขอบคุณมากค่ะน้าสวี่ งั้นฉันขอตัวก่อนนะ"

พูดจบเธอก็เดินไปหยิบของและจากไป

หลังจากที่ประตูปิดลงแล้ว โจวฉือเซินก็เก็บสายตาของเขาและพูดออกมาว่า "พักนี้เธอลาบ่อยไหม?"

สวี่เยว่พับเสื้อผ้าของเจ้าตัวน้อยและพูดว่า "นานๆ จะลาสักครั้ง แต่ว่าโดยทั่วไปแล้วจะลาในตอนกลางคืนและกลับมาตอนเช้า ไม่ได้ทำให้กินเวลาแต่อย่างใด"

ลูกตาดำของโจวฉือเซินหรี่ลง เขาไม่ได้พูดอะไร

สวี่เยว่มองไปที่เขาและถามว่า "มีอะไรงั้นเหรอ?"