สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 32

บทที่ 32 เหตุผลที่คุณหย่ากับฉันคืออะไร

นี่เป็นครั้งแรกที่โจวฉือเซินรู้สึกว่าต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการพูด แต่เธอกลับมีสีหน้าที่ไม่รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหน

ยิ่งทำให้รู้สึกโกรธมากขึ้น

เขาไม่มีความอดทนแล้ว ลุกขึ้นแล้วออกไป

หร่วนซิงหว่านมองไปที่ด้านหลังที่โกรธของเขา ถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ แน่นอนว่าต้องโกรธที่เธอคืนเงินช้าไป

ผ่านไปไม่นาน หลินซือกับเพ้ยซานซานก็เข้ามาพร้อมกัน

ที่สถานโชว์ยังมีงานอีกเยอะ เพราะเหตุนี้หลินซือจึงไม่ได้อยู่นาน แค่ถามไถ่ไม่กี่คำ ก็ให้หร่วนซิงหว่านพักผ่อนแล้วก็กลับไป

เพ้ยซานซานนั่งอยู่ข้างหร่วนซิงหว่าน “ซิงซิงในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว ฉันตกใจหมด เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถูกวางยาได้อย่างไร”

หร่วนซิงหว่านส่ายหัว หลังจากที่ไปถึงสถานโชว์เธอก็ไม่ได้กินอะไร ของที่กินตอนเที่ยงก็อาเจียนออกไปหมดแล้ว

ถ้าจะบอกว่ากินอะไรเป็นพิษ สิ่งที่กินเข้าไปก็คงจะมีเพียงน้ำเท่านั้น

แต่น้ำทุกคนก็ดื่ม แต่เธอเกิดเรื่องเพียงคนเดียว

เพ้ยซานซานรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา “ใช่สิ จี้หวยเจี้ยนบอกว่าถ้าคุณฟื้นแล้วให้ฉันบอกเขาด้วย”

หร่วนซิงหว่านมองลงไป เธอรู้ถ้าครั้งนี้ไม่ใช่เพราะจี้หวยเจี้ยนช่วย จะต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ และเด็กในท้องก็อาจจะรักษาไว้ไม่อยู่

เพ้ยซานซานส่งข้อความเรียบร้อยแล้ว แล้วตบที่ไหล่ของหร่วนซิงหว่าน “เอาล่ะ อย่ามีความกังวลอะไรในใจอีกเลย เรื่องของคุณกับจี้หวยเจี้ยน........ก็ปล่อยไปตามธรรมชาติแล้วกัน อย่าฝืน แต่ก็อย่าหนี”

เธอกับจี้หวยเจี้ยนน่าจะได้อยู่ด้วยกันตั้งนานแล้ว น่าเสียดายที่โชคชะตากลั่นแกล้ง

เห็นหร่วนซิงหว่านสีหน้าเคร่งขรึม เพ้ยซานซานพูดขึ้นอีก “คุณหมอบอกว่าเด็กในท้องของคุณปลอดภัยดี แต่สองสามวันนี้ต้องคอยสังเกตอาการ นอนพักผ่อนมากๆ อย่าให้เกิดเรื่องขึ้นอีกเด็ดขาด”

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆ พูดเบาๆ “คุณกลับไปพักเถอะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว”

เสียงของเธอค่อนข้างแหบแห้ง

เจ็บคอก็ใช่ว่าจะพูดไม่ได้ เพียงแค่ไม่ต้องการคุยกับโจวฉือเซิน

เพ้ยซานซานกล่าว “ไม่ได้หรอก ฉันต้องอยู่เป็นเพื่อนคุณที่นี่”

“ไม่ต้อง ถ้าฉันมีอะไรเรียกพยาบาลก็ได้แล้ว ที่สถานโชว์ยังมีงานอีกเยอะที่ต้องทำ คุณรีบกลับไปเถอะ”

สองวันนี้ไม่ใช่แค่เธอยุ่ง เพ้ยซานซานก็ยุ่งมากเช่นกัน เพื่อเด็กในท้อง เธอยังหาเวลาพักผ่อนบ้าง แต่เพ้ยซานซานไม่ได้พักผ่อนดีๆมานานแล้ว

เพ้ยซานซานคิดไปคิดมา “ก็ได้ พรุ่งนี้ฉันจะมาเยี่ยมคุณใหม่ ถ้ามีอะไรคุณก็กดกริ่งเรียกพยาบาลนะ อย่าลุกขึ้นเอง”

หร่วนซิงหว่านยิ้ม “ไม่ต้องเป็นห่วง”

หลังจากที่เพ้ยซานซานกลับไป หร่วนซิงหว่านลุกขึ้นนั่งบนเตียงอยู่สักพัก ว่างเปล่าไปทั้งตัว และไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ความคิดของเธอค่อยๆกลับมา รู้สึกถึงท้องกำลังร้อง

หิวจนทรมาน

หิวจนนอนไม่หลับ

ตอนนี้ดึกมากแล้ว หร่วนซิงหว่านก็เกรงใจไม่กล้าเรียกพยาบาลเพราะเรื่องนี้ เพียงแค่ลุกขึ้นนั่งอย่างระมัดระวัง จับผนังเดินออกไปอย่างช้าๆ ต้องการไปที่โต๊ะพยาบาลเพื่อขอความช่วยเหลือ

ใครจะรู้ว่าเธอเพิ่งเดินไปถึงที่ประตู ทันใดนั้นประตูตรงหน้าก็ถูกเปิดออก เธอตกใจมาก เอนหลังทันที

ในเวลาเดียวกัน ข้อมือถูกดึงไว้ เสียงไม่พอใจเล็กน้อยดังขึ้น “คุณลุกขึ้นมาทำไม”

หร่วนซิงหว่าน “...........”

ทำไมเขายังไม่กลับ

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านยืนนิ่งแล้ว เลียริมฝีปากที่แห้ง “ฉันหิวแล้ว”

โจวฉือเซินชำเลืองมองเธอ “กลับไปนอน”

หร่วนซิงหว่านเห็นได้ชัดจากแววตาของเขาว่า เขารำคาญที่เธอเรื่องมาก