สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 327

"เพราะ....เสียเลือดหลังจากคลอดน้องชายฉันน่ะค่ะ"

ท่านจิ้นขมวดคิ้วเล็กน้อย "แกมีน้องชาย?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า

"อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?"

"สิบเก้าค่ะ ปีนี้ยี่สิบปีเต็ม"

ท่านจิ้นค้ำไม้เท้า ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ในตอนนี้เอง หลินจื้อหย่วนก็เดินเข้ามา "กำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอครับ"

ท่านจิ้นดึงความคิดกลับมา "เปล่าหรอก ฉันพานังหนูนี้มาเดินเล่นเฉยๆ"

หลินจื้อหย่วนยิ้ม "ตอนนี้เธออาศัยอยู่ที่นี่แล้ว ต่อไปนี้ก็มีโอกาส อยากจะเดินไปไหนก็ไปได้ ไม่มีใครห้ามอยู่แล้ว"

ท่านจิ้นไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หันหลังเดินกลับไปทางเดิม

หร่วนซิงหว่านพยุงเขา ส่วนหลินจื้อหย่วนเดินตามอยู่ข้างหลัง

ท่านจิ้นเอ่ยพูดช้าๆว่า "นังหนู แกจำเอาไว้เลยนะ ตอนนี้แกก็ถือเป็นเจ้าของตระกูลหลินแล้ว แกมีสิทธิ์ทุกอย่างในการอยู่อาศัยในบ้านหลังนี้ มีเรื่องอะไรก็บอกคนใช้ให้ไปทำ ถ้าใครไม่ฟังแก แกก็ไปบอกจื้อหย่วน แต่ถ้าเขาทำตัวเป็นเจ้าของบ้านที่ดีไม่ได้ ก็ให้มาบอกฉัน ฉันไม่เชื่อหรอก ว่าจะมีคนใช้คนไหนกล้าถึงขนาดได้เงินแล้วไม่ทำการทำงาน คนแบบนี้น่ะ ถ้ามีก็ถือโอกาสไล่ออกซะก็สิ้นเรื่อง"

คำพูดเหล่านี้ดูเผินๆเหมือนกำลังพูดให้หร่วนซิงหว่านฟัง แต่ความจริงแล้วกำลังพูดให้หลินจื้อหย่วนฟังต่างหากล่ะ

และแน่นอนว่าเป็นการย้ำเตือนอย่างไม่ต้องสงสัย

หร่วนซิงหว่านพูดเสียงเบา "รับทราบค่ะ ขอบคุณนะคะท่านจิ้น"

ทางด้านหลังของพวกเขา หลินจื้อหย่วนยังคงรักษาสีหน้ายิ้มแย้มเอาไว้ ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เมื่อเดินมาถึงบ้านใหญ่ ท่านจิ้นก็หยุดเดิน แล้วตบมือหร่วนซิงหว่านเบาๆ "นังหนู แกอยู่ที่นี่อย่างสบายใจได้ ฉันต้องกลับก่อน เดี๋ยวอีกสักวันสองวันมาเยี่ยมใหม่"

"เดี๋ยวฉันเดินไปส่งค่ะ"

"ไม่ต้องหรอก" ท่านจิ้นโบกมือ หันมาพูดกับหลินจื้อหย่วนว่า "จื้อหย่วน แกไปส่งฉันที่ประตูหน่อยสิ ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกอีกนิดหน่อย"

หลินจื้อหย่วนผงกหัวเล็กน้อย

ก่อนจะไป ท่านจิ้นก็หันมาพูดกับหร่วนซิงหว่านว่า "อย่าปล่อยให้ตัวเองโดยเอาเปรียบเด็ดขาด ถ้าได้รับความไม่เป็นธรรมให้มาหาฉัน ตาแก่คนนี้จะจัดการให้แกเอง"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "ค่ะ ฉันจะไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น"

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่หญิงสาวได้รับความเมตตาจากผู้ใหญ่

ต้องยกความดีความชอบให้พ่อกับแม่ของเธอที่เสียไปแล้ว

ในวินาทีนี้เอง จู่ๆหร่วนซิงหว่านก็เริ่มอยากรู้ขึ้นมา ตกลงแล้วพวกเขาเป็นคนยังไงกันแน่

ถึงได้ทำให้ผู้มีคุณธรรมและบารมีสูงส่งอย่างท่านจิ้นเทียวไปเทียวมาเพื่อเธออย่างทุ่มเทขนาดนี้ ต่อให้เสี่ยงที่จะทำให้หลินจื้อหย่วนขัดใจ แต่ก็ยินยอมที่จะยืนข้างเธอ พูดแก้ต่างให้เธออย่างไม่สนสิ่งใด

จนกระทั่งพวกเขาทั้งสองเดินออกไป หร่วนซิงหว่านถึงได้ค่อยๆดึงความคิดกลับมา แล้วหมุนตัวเดินขึ้นไปชั้นบน

เธออาบน้ำเสร็จก็ลงมาข้างล่างเตรียมตัวออกไปข้างนอก บังเอิญเจอกับหลินจืออี้ที่กำลังจะออกไปข้างนอกเหมือนกันพอดี

หลินจืออี้ถือกระเป๋ารุ่นลิมิเต็ดก้มตัวเข้าไปนั่งในรถพอร์เชอคันสีขาวที่จอดอยู่ข้างนอกโดยไม่แม้แต่จะหันมามองเธอ

ไม่นาน รถยนต์ก็ถูกขับออกไป

หร่วนซิงหว่านเดินตามหลังไปอย่างเชื่องช้า

เธอเดินไปพลางมองเวลาไปพลาง คำนวณว่าจากบ้านใหญ่ไปถึงประตูทางเข้าต้องใช้เวลาเท่าไหร่

อีกด้านหนึ่ง รถของหลินจืออี้ขับออกไปจากประตูใหญ่ได้ไม่ทันไร ก็เห็นรถคันสีขาวจอดอยู่ข้างทาง

เธอจึงบอกให้คนขับรถจอด แล้วหันไปมอง "รถคันนั้นของใคร"

คนขับรถส่ายหน้า ก่อนหน้านี้ยังไม่เห็นรถคันนี้เลย น่าจะเพิ่งขับมาจอดเมื่อกี้

ในเขตคฤหาสน์ ไม่อนุญาตให้เรียกรถเข้ามารับ ดังนั้นไม่มีทางที่จะเป็นรถที่หร่วนซิงหว่านเรียกเข้ามา

หลินจืออี้ผละสายตากลับมา เอ่ยพูดนิ่งๆ "รอดูไปก่อน"

ประมาณสิบนาที หร่วนซิงหว่านถึงได้เดินออกมา

เมื่อคนในรถคันสีขาวเห็นเธอ ก็เปิดประตูลงไปจากรถ โค้งให้เธอเล็กน้อย "คุณหร่วน"