สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 330

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่บนโซฟา หยิบกล่องอาหารขึ้นมาเปิด เริ่มตักกินอย่างไม่สนใจโจวฉือเซิน

โจวฉือเซินนั่งอยู่ข้างๆ "ซื้อมาให้ผมไม่ใช่เหรอ?"

หร่วนซิงหว่านจงใจพูดขึ้นมาว่า ประธานโจวเลือกกินขนาดนั้น จะมาชอบกินอาหารพวกนี้ได้ยังไง คงกินแต่อาหารดีๆ จะมาชอบอาหารบ้านๆได้ยังไงกัน

"อาหารบ้านๆ?" โจวฉือเซินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "คุณนิยามตัวเองแบบนี้เหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "......."

ตาหมาบ้านี่สมกับเป็นพวกชอบพูดอะไรคลุมเครือที่ฟังออกได้ง่ายจริงๆ

หร่วนซิงหว่านไม่ได้สนใจเขา ก้มหน้ากินข้าวต่อไป

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้น "ยังหึงอยู่เหรอ?"

"ใครหึง* ฉัน...."(*หึง ในภาษาจีนแปลตรงว่ากินเปรี้ยวหรือดื่มน้ำส้มสายชู)

"ผมรู้น่า คุณชอบกินเผ็ด" ขณะที่พูด เขาก็เอ่ยเสริมว่า "แถมยังเผ็ดกว่าผู้หญิงพวกนั้นตั้งเยอะ"

หร่วนซิงหว่านสำลักจนหน้าดำหน้าแดง

โจวฉือเซินตบหลังให้เธอ พร้อมกับส่งน้ำให้ "ไม่มีใครแย่งกินหรอก ค่อยๆกินก็ได้"

หร่วนซิงหว่านยกน้ำขึ้นดื่ม พร้อมกับถลึงตาใส่เขา

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้นมาว่า "ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังคุณ เรื่องมันยาว แถมไม่มีเวลาบอก มากไปกว่านั้นผมก็ไม่ได้พูดกับเธอสักคำ ก่อนที่คุณจะมา ผมก็ไม่ได้เจอเธอเลยนะ"

เมื่อได้รับแจ้งจากพนักงานเคาน์เตอร์ว่าจ้าวเชียนเชียนมาที่นี่ โจวฉือเซินก็ลงไปที่ห้องทำงานชั้นล่าง

จ้าวเชียนเชียนนั่งอยู่ในนี้คนเดียวทั้งวัน แม้แต่ข้าวเที่ยงก็ไม่ไปกิน เพราะงั้นเลยโกรธถึงขนาดนี้

หลังจากหร่วนซิงหว่านดื่มน้ำลงคอเสร็จถึงได้พูดขึ้นมาว่า "ช่วงนี้ประธานโจวเสน่ห์แรงจังนะ คนนี้คนที่เท่าไหร่แล้วล่ะ?"

"......." โจวฉือเซินเอ่ยถามขึ้นมาว่า "คุณได้ยินใครพูด?"

"แล้วจำเป็นต้องได้ยินจากใครอย่างเดียวเหรอ คนเราถ้าไม่อยากให้ใครรู้ ก็จะไม่ทำอย่างที่ว่า ทำไมคุณไม่บอกฉันตั้งแต่ตอนเช้าล่ะ?"

โจวฉือเซินยิ้มออกมา มองมาที่เธออย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน "แค่เรื่องของหลินจืออี้ คุณก็หึงมาจนถึงตอนนี้ ถ้าผมบอกคุณเรื่องนี้ด้วย คุณจะไม่พะว้าพะวังไปจนแก่เลยเหรอ"

หร่วนซิงหว่านถูกเขาพูดใส่จนแก้มทั้งสองข้างร้อนผ่าว ถุ้ย ตาหมาบ้าหน้าด้าน!

เงียบไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็เอ่ยขึ้นมาว่า "ทำไมจู่ๆคุณมีคู่ดูตัวเยอะขนาดนี้ล่ะ?"

โจวฉือเซินกับพ่อของเขาวางท่าแข็งใส่กันมากขึ้นทุกวัน ถึงขั้นที่ว่าความปรองดองเบื้องหน้าพังทลายลงมาตั้งนานแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกระแสคลื่นลูกใหญ่ที่โหมกระพืออยู่เบื้องหลังเลย

ในสถานการณ์อย่างนี้ การที่จู่ๆท่านใหญ่โจวแสดงท่าทีเป็นมิตรออกมา มันดูแปลกจริงๆ

เป็นไม่ได้ที่จะสำนึกผิดและตัดสินใจที่จะชดใช้ให้ลูกชายเพียงชั่วข้ามคืน

นิ้วมือเรียวยาวของโจวฉือเซินเกี่ยวเส้นผมของเธอเอาไว้ พูดเสียงนิ่งว่า "อยากฟังความจริงเหรอ?"

"หรือว่าคุณเป็นฝ่ายขอเอง?"

โจวฉือเซิน "?"

เขาเอ่ยพูดว่า "แค่คุณคนเดียวผมก็รับมือไม่ไหวแล้ว ทำไมต้องหาเรื่องให้ตัวเองเพิ่ม"

หร่วนซิงหว่าน "รับมือ?"

เธอหัวเราะหึๆออกมา "ต้องขอบคุณประธานโจวที่อุตส่าห์เจียดเวลามาใส่ใจฉันแบบลวกๆ"

โจวฉือเซินหัวเราะออกมาเบาๆ ขยับเข้าไปประชิดจนเธอสะดุ้งหน้าอกสั่น "ใจแคบจังคุณเนี่ย ประชดประชันเก่งจริงๆ"

หร่วนซิงหว่านรำคาญเขาสุดๆ "ตกลงคุณจะพูดไม่พูด? ไม่พูดฉันไปแล้วนะ"

โจวฉือเซินวางคางไว้บนไหล่ของเธอ เอ่ยพูดอย่างเนิบช้าว่า "คุณก็รู้ ตาแก่คิดจะดึงผมลงจากตำแหน่งปัจจุบันอยู่ตลอดเวลา เพื่อการนี้ถึงได้อยากจะเกี่ยวดองกับตระกูลจี้และตระกูลหลินอย่างไม่สนสิ่งใดยังไงล่ะ"

หร่วนซิงหว่านรู้อยู่แล้ว และพอจะมองออกบ้าง ว่าทางตระกูลโจวเกรงกลัวเขาแค่ไหน

โจวฉือเซินพูดต่อว่า "ถ้าในเมืองหนานเฉิง เราจะประเมินอำนาจของตระกูลหลินต่ำไปไม่ได้เด็ดขาด ถึงแม้จะเกิดเรื่องมากมายขนาดนี้ แต่ไม่ว่าจะลึกตื้นหนาบาง ตระกูลหลินก็เปรียบเหมือนอูฐที่ผอมโซแต่ยังตัวโตกว่าม้าอยู่ดี"

"แต่ว่าตอนแรกหลังจากที่ตระกูลหลินเกิดเรื่อง พ่อคุณ.....เอ่อกรรมการโจวก็ถอนหมั้นทันทีเลยไม่ใช่เหรอ"

"นั่นก็เพราะว่า เขาเอาตระกูลหลินไม่อยู่แล้วยังไงล่ะ แล้วก็รู้ด้วยว่าผมกำลังหาจุดอ่อนของหลินจื้อหย่วน เขากลัวว่าจะเป็นการหาเรื่องใส่ตัว จึงรีบตัดขาดความสัมพันธ์กับตระกูลหลินอย่างรวดเร็ว"