สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 334

เพ้ยซานไม่อยากสนใจเขา เดินลากหร่วนซิงหว่านไปข้างหน้าอย่างหัวเสีย

Danielเห็นแบบนั้น จึงทำได้เพียงหยุดเดินอยู่กับที่

หลังจากที่ออกมาจากบริเวณที่พัก หร่วนซิงหว่านก็เอ่ยถาม "พวกแก....มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกแล้วใช่ไหม?"

เพ้ยซานซานแสยะยิ้มออกมา จากนั้นก็เล่าเรื่องร่มของเขาให้เพื่อนสาวฟังตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง

หร่วนซิงหว่าน "........"

หลังจากเงียบไปนาน เธอก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมาดี

เพ้ยซานซานเอ่ยขึ้นมาว่า "ฉันคิดว่าสมองเขาน่าจะมีปัญหา เขาน่าจะจงใจพุ่งเป้ามาที่ฉัน แกว่ามันต้องถึงขนาดนั้นไหม ตอนนั้นที่เขาย้ายมาใหม่ๆฉันก็แค่หยอกเขาเล่น แต่กลับถูกเขาแค้นฝังหุ่นมาจนถึงตอนนี้ คนอะไรกัน"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูดอย่างลองเชิง "แล้วถ้าสมมติเขาแค่อยากหาเรื่องชวนแกคุยเฉยๆล่ะ เขาอาจจะคิดไม่ถึงว่าแกจะไปหาร่มถึงสนามบินจริงๆก็ได้"

"หาเรื่องชวนคุยยิ่งน่าเกลียดเข้าไปใหญ่!เขาบอกว่าเขากำลังจีบหลินจืออี้ แล้วจะมาชวนฉันคุยทำไมล่ะ? หรือเขาคิดว่าฉันเป็นประเภทที่ใครกวักมือเรียกก็ไปหาอย่างงั้นเหรอ? ถึงแม้ฉันจะชอบคนหน้าตาดี แต่ใช้ไม่ได้กับคนอย่างเขาหรอก"

หร่วนซิงหว่านลูบหัวคิ้ว พูดซะหายใจหอบเลย

หลังจากเดินมาถึงรถ ยกกระเป๋าขึ้นเก็บเรียบร้อย เพ้ยซานซานก็ใจเย็นลงมาบ้างแล้ว "ช่างเถอะ ฉันไม่ถือสาเขาแล้ว ไหนๆหลังจากวันนี้เป็นต้นไป ก็ไม่ต้องเจอกันอีกตลอดชีวิตแล้ว"

จริงๆแล้วหร่วนซิงหว่านอยากบอกว่า จากประสบการณ์ที่ผ่านมา พูดเอาไว้ยังไง เหตุการณ์ตรงข้ามก็จะยิ่งตีแสกหน้าเร็วเท่านั้น

ในอดีตเธอก็เคยไม่อยากเจอคนคนหนึ่ง แต่กลับได้เจอเขาบ่อยๆ

หลังจากเก็บกระเป๋าเดินทางเสร็จ พนักงานขนย้ายของบริษัทก็เอ่ยพูดกับเพ้ยซานซานสองสามประโยค ว่าพวกเขาจะขับรถตามพวกเธอไป

จากนั้นก็ฮึมเพลงออกเดินทางไปอย่างอารมณ์ดี

เนื่องจากสตูดิโออยู่แถวนี้ เพ้ยซานซานจึงไม่ได้หาห้องใหม่ไกล ขับรถประมาณยี่สิบนาทีก็ถึงแล้ว แต่เพื่อหลีกเลี่ยงDaniel จึงยึดสตูดิโอเป็นตรงกลาง พูดได้เลยว่าห้องเก่ากับห้องใหม่อยู่คนละทิศทางโดยสิ้นเชิงที่หนึ่งอยู่ทิศใต้ที่หนึ่งทิศเหนือ

เมื่อย้ายบ้านเสร็จ ก็เลยเวลาเลิกงานมาแล้ว หร่วนซิงหว่านจึงตรงกลับตระกูลหลินเลย

ตั้งแต่มีบทเรียนเมื่อวาน ก่อนที่จะออกไปไหน เธอก็จะเอาของสำคัญติดตัวไปด้วย ถึงแม้ดูเผินๆแล้วสิ่งของบนโต๊ะจะวางลวกๆเหมือนกันทั้งตอนแรกและตอนหลัง แต่เธอรู้ดีว่าตัวเองมีแพทเทิร์นในการวางของยังไง

เพียงแค่มีใครมาจับ ก็ดูออกได้ในทันที

เมื่อหร่วนซิงหว่านกลับมาถึงก็สำรวจดู จึงพบว่าทุกอย่างปกติ

เธอหยิบกล้องขนาดเล็กที่วันนี้ตั้งใจไปเลือกซื้อออกมาจากกระเป๋า นำมาวางไว้ตรงมุมกำแพง จะได้บันทึกภาพทั่วทั้งห้องได้พอดี

กล้องตัวนี้สามารถเชื่อมต่อกับตัวควบคุมบนโทรศัพท์ได้จากทางไกล หลังจากนี้ถ้าใครเข้ามาทำอะไรในห้องเธออีก ก็จะได้เห็นชัดๆ

หร่วนซิงหว่านจัดการทุกอย่างเสร็จ เข้าไปอาบน้ำและเดินออกมาจากห้องน้ำได้ไม่ทันไร ก็พบว่าโทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงหัวเตียงกำลังสั่นครืดคราด

บนหน้าจอโชว์ชื่อของโจวฉือเซิน

หร่วนซิงหว่านนั่งลงบนเตียง กดรับช้าๆ เอ่ยพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ "ดึกขนาดนี้ ประธานโจวมีธุระอะไร?"

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้น "ทำอะไรอยู่"

"กำลังเดท"

โจวฉือเซิน "?"

เขาหงุดหงิดขึ้นมาทันที "ที่ไหน? กับใคร?"

หร่วนซิงหว่านขยับพิงหัวเตียง พลิกเปิดนิตยสาร เอ่ยพูดอย่างเอื่อยเฉื่อยว่า "กับหนุ่มหล่อวัยละอ่อนคนหนึ่ง ส่วนเดทกันที่ไหนทำไมต้องบอกคุณด้วย"

โจวฉือเซินเอ่ยพูด "ละอ่อนแค่ไหน?"

เมื่อได้ยินแววเย้ยหยันในคำพูดของตาหมาบ้า หร่วนซิงหว่านก็นึกไปถึงเหตุการณ์รถคว่ำครั้งก่อน สักพักถึงได้พูดขึ้นมาว่า ".....ละอ่อนกว่าคุณก็แล้วกัน"

"ไม่ชอบที่ผมอายุเยอะ?"

"ซะที่ไหนล่ะ ประธานโจวเสน่ห์แรงขนาดนั้น สาวน้อยสาวใหญ่ต่างก็แย่งกันเรียกว่าสามี...."

โจวฉือเซินเอ่ยขัดเธอ "นี่หึงอีกแล้ว?"