สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 335

นอกจากทดสอบไหวพริบของนักออกแบบแล้ว ยังทดสอบความสามารถในการสังเกต รวมไปถึงการจับสังเกตรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ

นั่นหมายความว่า หลังจากการแข่งขันสิ้นสุดลง เวทีที่พวกเขาจัดหาให้ จะยิ่งดีกว่าเดิม

หร่วนซิงหว่านมองไปรอบๆ ในตอนที่ละสายตากลับมา กลับสบเข้ากับนัยน์ตาดำขลับคู่หนึ่ง

"......."

เธอเอ่ยพูดเสียงเบา "คุณมาทำอะไรที่นี่?"

โจวฉือเซินพาดแขนบนพนักเก้าอี้ของเธอ ยักคิ้วแล้วพูดว่า "โจวซื่อเป็นผู้รับจัดทำการแข่งขันในครั้งนี้ ผมไม่ได้บอกคุณเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านมองมาที่เขาพร้อมกับยิ้มแกนๆ "อาจเป็นเพราะผู้ดีอย่างประธานโจวมัวแต่วางท่าเยอะจนลืมบอกล่ะมั้งคะ"

ตาหมาบ้านี่ต้องจงใจแน่ๆ

และในตอนนี้เอง เสียงของผู้ดำเนินรายการก็ดังมาจากเวทีอีกครั้ง

พวกเขาเปลี่ยนกติกาอย่างกะทันหัน โดยเชิญคุณหนูในเมืองหนานเฉิง มาเป็นกรรมการร่วมกัน คะแนนที่มาจากพวกเธอ คิดเป็นสิบเปอร์เซ็นต์จากการแข่งกัน

พวกคุณหนูลูกผู้ดีเหล่านี้ เกิดมาจากกองเงินกองทอง มีมาตรฐานสูงเป็นของตัวเองในการเลือกเครื่องประดับเพชรพลอย

หร่วนซิงหว่านมองตามสายตาของผู้ดำเนินรายการ ใบหน้าเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย

ดีจังเลยนะ

เธอเริ่มจะสงสัยแล้วล่ะ ว่ากติกาที่เพิ่มมาใหม่นี้ จงใจเพิ่มเข้ามาเพื่อขัดขาเธอหรือเปล่า

เพราะท่ามกลางบรรดาคุณหนูลูกผู้ดีเหล่านั้น เธอเห็นหลินจืออี้กับจ้าวเชียนเชียนก่อนใครเลยล่ะ

เหมือนพระเจ้าเปิดหน้าต่างให้เธอ แล้วเอาท่อแอร์มาวางตันไว้ตรงหน้า

คงมีสีสันและตื่นเต้นน่าดู

โจวฉือเซินมองตามสายตาของเธอไป จึงรู้ว่าเธอกังวลเรื่องอะไรอยู่ เอ่ยพูดอย่างเนิบนาบว่า "ผลงานของคุณเป็นที่ยอมรับของผู้จัด ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงไม่ส่งบัตรเชิญไปให้คุณหรอก ต่อให้สองคนนั้นจะให้คะแนนคุณต่ำ ก็ไม่มีผลอะไรมาก อีกอย่าง มีผมอยู่ด้วยทั้งคนนะ"

หร่วนซิงหว่านยังคงยิ้มบางๆ "งั้นประธานโจวคิดว่า ทำไมพวกเธอต้องให้คะแนนฉันต่ำด้วยล่ะ"

โจวฉือเอ่ยพูดเหมือนกำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ "อาจจะเป็นเพราะอิจฉาที่คุณสวยล่ะมั้ง"

หร่วนซิงหว่าน "......."

ตาหมาบ้านี่หาทางลงให้ตัวเองเก่งจริงๆเลยนะ

การแข่งขันรอบแรกถูกกำหนดขึ้นอีกสองวันข้างหน้า โจทย์จะรวบรวมส่งให้ในคืนวันพรุ่งนี้

หลังจากประกาศกติกาจบ จากนั้นก็เป็นการพบปะขนาดเล็ก นักออกแบบหลายคนต่างก็ยุ่งอยู่กับการทักทายคณะกรรมการ เพื่อสร้างคอนเนกชัน

กรรมการเหล่านี้ต่างก็เป็นตัวพ่อตัวแม่ในแวดวงเครื่องประดับ ต่อให้สุดท้ายแล้วไม่ได้รางวัล ได้สร้างความคุ้นหน้าคุ้นตากับกรรมการเหล่านี้ก็ยังดี

ดูเผินๆแล้วอาจจะเหมือนการถามสารทุกข์สุกดิบตามมารยาท แต่ความจริงกลับแฝงไปด้วยผลประโยชน์ไม่รู้ตั้งเท่าไหร่

เดิมทีหร่วนซิงหว่านว่าจะกลับเลย แต่คิดขึ้นมาได้ว่าทางผู้จัดส่งบัตรเชิญมาให้เธอ ไม่ควรที่จะกลับไปทั้งอย่างนี้ จึงตัดสินใจลุกขึ้นไปขอบคุณสักหน่อย

ผู้จัดที่รับผิดชอบการแข่งขันในครั้งนี้ชื่อว่าหลุยส์ เมื่อหร่วนซิงหว่านหาเขาเจอ ก็พบว่าเขากำลังพูดคุยอยู่กับกรรมการคนอื่น

หร่วนซิงหว่านหยุดยืนอยู่นิ่งๆ ไม่ทันได้เอ่ยทักทาย หลุยส์ก็หันมองมา แย้มยิ้มพร้อมเอ่ยทักทายเธอเป็นภาษาอังกฤษ "คุณคงคือRuanสินะ ดูดีเหมือนในรูปเลยนะครับ"

หร่วนซิงหว่านคิดไม่ถึงว่าเขาจะจำเธอได้ จึงยิ้มแล้วตอบกลับไปเป็นภาษาอังกฤษ "ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่เชิญฉันเข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้ รู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากเลยค่ะ"

"ไม่ต้องเกรงใจครับ" หลุยส์เอ่ยพูดพร้อมกับ มองไปยังชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ "ถ้าไม่ใช่เพราะประธานโจวเอาผลงานของคุณมาให้ผมดู ผมก็คงไม่รู้ว่ามีนักออกแบบที่ทั้งเก่งทั้งมีพรสวรรค์ที่เกือบจะถูกกลบแล้วล่ะครับ ผมคาดหวังที่ได้จะเห็นผลงานของคุณในครั้งนี้มากๆเลยครับ"

หลุยส์พูดพร้อมกับผงกหัวให้โจวฉือเซินเล็กน้อย