สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 336

แม้ว่าเวินเฉี่ยนจะบอกกับคนภายนอกว่าเธอเป็นคนลาออกจากเครื่องประดับเซิ่งกวางกรุ๊ปเอง แต่ในความเป็นจริง เธอทำอะไรไว้ ทุกคนรู้ดีอยู่แก่ใจ

แต่ถึงจะเป็นอย่างนี้ ในตอนนั้นหร่วนซิงหว่านก็ถอนฟ้อง ไม่ได้ไล่ตามให้เธอมารับผิดชอบอีก กับเซิ่งกวางก็จบกันไปด้วยดี ตามกฎการร่วมงานของบริษัท ไม่ได้เปิดเผยเรื่องที่เธอทำต่อสาธารณะ

ซึ่งหลังจากที่เวินเฉี่ยนออกจากเซิ่งกวาง ก็หายเงียบไปพักหนึ่ง

แต่จากพฤติกรรมที่ผ่านมาของเธอแล้ว ไม่อาจรับประกันได้เลยว่าเธอจะแอบเล่นตุกติกในการแข่งขันครั้งนี้หรือเปล่า

หร่วนซิงหว่านได้ยินดังนั้น ก็เม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "ฉันจะระวังค่ะ"

ที่หลินซือมาครั้งนี้ ก็เพื่อมาเตือนเธอ

หลังจากคุยกันพอหอมปากหอมคอ เขาก็ขอตัวกลับ

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่ที่เดิมสักพัก แล้วมองเวลา ทำไมตาหมาบ้านั่นยังไม่กลับมาอีก?

เธอกำลังจะออกไปรอเขาข้างนอก แต่คนที่เพิ่งอยู่ในบทสนทนาเมื่อครู่ก็เดินเข้ามาเสียก่อน

แม้ว่าเวินเฉี่ยนจะไม่ได้แสดงท่าทีอวดดีและดูแคลนเธอเหมือนเมื่อก่อน แต่ท่าทีที่แสดงออกในตอนนี้ก็ไม่ได้ถือว่าดีนัก อีกฝ่ายเอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่งว่า "ในที่สุดเราก็กลับมาเจอกันที่การแข่งขันนี้อีกจนได้ คราวนี้ฉันจะทำให้เธอได้รู้ ว่าใครกันแน่คือนักออกแบบที่แท้จริง ไม่เหมือนใครบางคน ที่มาถึงวันนี้ได้ เพราะอาศัยเส้นสายเบื้องหลัง"

แค่เธอมาหา หร่วนซิงหว่านก็รู้แล้วว่าคงไม่ได้พูดอะไรดีๆแน่ๆ

หร่วนซิงหว่านจึงยิ้มออกมา "เอาสิ ฉันเองก็จะทำให้เธอได้เห็นเหมือนกัน ว่านักออกแบบที่ได้ที่หนึ่งในการแข่งขัน เขาอยู่ระดับไหนกัน"

เมื่อได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของเวินเฉี่ยนก็พลันเปลี่ยน

ถึงไม่อยากยอมรับ แต่เธอก็เปลี่ยนความจริงข้อนี้ไม่ได้ว่า ตอนนั้นเธอได้โควตาไปปารีสก็เพราะเสียบแทนหร่วนซิงหว่านที่ได้ที่หนึ่ง

"คำพูดคำจาดูยิ่งใหญ่จริงๆเลยนะ"

เสียงประชดประชันของผู้ชายแปลกหน้าดังมาจากด้านหลัง

หร่วนซิงหว่านหันไปมอง ก็พบว่าคนที่พูดเมื่อกี้ คือชายลูกครึ่งวัยกลางคนสวมใส่แว่นตากรอบสีทอง

เมื่อเวินเฉี่ยนเห็นเขา ก็ก้มหน้างุดราวกับกำลังเสียใจนักหนา

ดูท่าแล้ว นี่คงจะเป็นอาจารย์ของเวินเฉี่ยนสินะ

โรเบิร์ตมองมาที่หร่วนซิงหว่านอย่างเย็นชา "Ruanใช่ไหม ฉันเคยเห็นผลงานของเธอมาก่อนหน้านี้ แม้จะดูวิเศษ แต่นักออกแบบที่วิเศษกว่าเธอบนโลกนี้ยังมีอีกเยอะ ถ่อมตัวหน่อยก็ดีนะ"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูดเสียงนิ่ง "ก็ต้องดูด้วยว่าต้องถ่อมตัวกับใคร กับคู่แข่งที่ไม่ควรได้รับความเคารพ ทำไมต้องถ่อมตัวด้วยล่ะ?"

"ความหมายของเธอก็คือ แม้แต่ฉันก็ไม่ควรได้รับความเคารพจากเธองั้นเหรอ?"

"คุณเป็นรุ่นพี่ในวงการนักออกแบบ ฉันควรที่จะเคารพคุณอยู่แล้วสิ เพียงแต่ว่าในเมื่อเป็นถึงรุ่นพี่ คุณเองก็ควรที่จะระมัดระวังคำพูดและการกระทำของคุณด้วยไม่ใช่เหรอ?"

ไหนๆความบาดหมางก็จบลงตั้งนานแล้ว หร่วนซิงหว่านจึงไม่กลัวว่าจะไปขัดใจอะไรพวกเขาในเวลาแบบนี้

ถึงแม้วันนี้จะสวนกลับไม่ได้ หรือเถียงไม่สู้ พวกเขาก็คงไม่วางแผนลอบทำร้ายเธอเพราะเรื่องนี้แล้วล่ะ

หลังจากพูดจบ หร่วนซิงหว่านก็ไม่สนว่าพวกเขาจะมีปฏิกิริยายังไง เธอยิ้มเพียงเล็กน้อย แล้วหันหลังเดินออกไป

โรเบิร์ตมองแผ่นหลังของเธอ ขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ "ทำไมเธอแพ้ให้คนอย่างนี้ สามปีที่ฉันสอนเธอมาไม่ได้อะไรเลยเหรอ?"

เวินเฉี่ยนเอ่ยพูดเสียงเบา "อาจารย์เมื่อกี้คุณก็เห็น เธอมากับประธานโจว ฉัน....."

โรเบิร์ตยิ้มเยาะ "ระบบการแข่งขันในครั้งนี้เป็นแบบสาธารณะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่ายัยนั่นจะยังอาศัยความที่มีคนคอยหนุนหลัง ทำอะไรเหิมเกริมได้ เธอไม่ต้องห่วง ที่หนึ่งในการแข่งขันนักออกแบบในครั้งนี้ต้องเป็นเธอแน่นอน"

ขณะที่พูด โรเบิร์ตหันหน้ามามองเธอ ในแววตาเต็มไปด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน "อย่าทำให้ฉันขายหน้าอีกเด็ดขาด!"

เวินเฉี่ยนแอบกัดฟันเงียบๆ พร้อมกับกำหมัดแน่น "ฉันจะไม่ทำค่ะ"

เมื่อออกมาจากงาน หร่วนซิงหว่านก็ยืนอยู่ข้างบันได หยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมโทรหาโจวฉือเซิน ทว่าเสียงของชายหนุ่มกลับดังขึ้นมาก่อน "ผมบอกให้รออยู่ข้างในไม่ใช่หรือไง ทำไมออกมาก่อน"

หร่วนซิงหว่านเก็บโทรศัพท์ มองมาที่เขา "ที่สตูดิโอยังมีงาน ฉันต้องกลับไป"

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้น "เดี๋ยวผมไปส่ง"

พวกเขาไม่ได้เจอกันหลายวันแล้ว หร่วนซิงหว่านจึงไม่ได้ปฏิเสธ เพียงแค่เอ่ยขึ้นมาว่า "แล้วรถฉันจะทำยังไง?"