สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 337

ในเมื่อเขาพูดมาถึงขนาดนี้แล้ว หร่วนซิงหว่านก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรอีก เพียงแค่พูดขึ้นมาว่า "ได้สิ"

หยุดไปพักหนึ่ง เธอก็เอ่ยถามขึ้นมาอีกว่า "พรุ่งนี้กี่โมง?"

หลินจื้อหย่วนเอ่ยพูด "พรุ่งนี้ตอนเช้าฉันต้องไปที่บริษัท เสร็จแล้วเดี๋ยวฉันไปรับเธอ ฉันยังไม่เคยไปที่สตูดิโอของเธอพอดีเลย"

เมื่อได้ยินเขาพูดถึงสตูดิโอ หัวคิ้วของหร่วนซิงหว่านก็ขมวดอย่างไร้ร่องรอย

นี่กำลังขู่กันอยู่หรือเปล่า?

หลินจื้อหย่วนเหยียดกายขึ้น "งั้นเอาแบบนี้ก็แล้วกัน ฉันกลับห้องก่อน"

หร่วนซิงหว่านผงกหัวเบาๆ หลังจากที่เขาไปแล้ว เธอถึงได้ขึ้นไปชั้นบน

ถึงจะขู่ แบบนั้นเธอก็คงทำได้แค่ไปทีละขั้น

หลินจื้อหย่วนก็แค่ไม่เคยไปที่สตูดิโอของเธอแค่นั้น ไม่ใช่ไม่รู้ว่าสตูดิโอของเธออยู่ที่ไหนสักหน่อย

หร่วนซิงหว่านนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน เธอไม่รู้ว่าหลินจื้อหย่วนจะพาเธอไปที่ไหน เธอรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีแปลกๆ

วันถัดมาเวลาสิบโมงเช้า หลินจื้อหย่วนมาปรากฏตัวที่หน้าประตูทางเข้าสตูดิโอของเธอเหมือนอย่างที่พูดเอาไว้

หร่วนซิงหว่านเพิ่งออกมาข้างนอกได้ไม่ทันไร ก็ได้ยินเขาพูดว่า "ฉันเข้าไปดูได้ไหม?"

คำถามของเขา ทำให้ไม่อาจปฏิเสธได้เลย

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่ง "ประธานหลินมาเยี่ยมถึงที่ขนาดนี้ เป็นเกียรติมากๆเลยค่ะ"

หลินจื้อหย่วนก้าวเท้าเดินเข้าไปในสตูดิโอ เดินดูรอบๆเสร็จ ก็มาหยุดยืนหน้าห้องทำงานของหร่วนซิงหว่าน "ตรงนี้คือ?"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูด "ห้องทำงานของฉันค่ะ"

หลินจื้อหย่วนพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ได้ตื๊อขอเข้าไปดูข้างใน

เขามองนาฬิกา "ได้เวลาแล้ว เราไปกันเถอะ"

ก่อนจะไป หร่วนซิงหว่านก็หันไปมองเพ้ยซานซาน ส่งซิกให้ว่าจะออกไปข้างนอก เพ้ยซานซานทำมือOKตอบกลับ

เมื่อพวกเขาไปแล้ว พนักงานสาวในร้านก็เข้ามาล้อม "พี่ซานซาน คนเมื่อกี้ใครเหรอ ดูมีออร่าคนรวยมากเลย อย่าบอกนะว่าเป็นพ่อของพี่ซิงหว่าน?"

เพ้ยซานซานเบ้ปาก "ก็แค่ทำเป็นมาดดีเท่านั้นแหละ"

"ไม่สิ ฉันรู้สึกเหมือนเขาเคยมาที่ร้านด้วยนะ....ไม่ใช่ๆๆ เหมือนจะไม่ใช่เขา ก็แค่ออร่าใกล้เคียงกัน แต่ว่าตกลงเป็นใครกันแน่ฉันก็จำไม่ได้แล้วล่ะ"

เพ้ยซานซานได้ยินแบบนั้นก็หันไปมอง เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ "ออร่าใกล้เคียง?"

"ใช่ ออร่าเหมือนกันมาก อายุก็น่าจะไล่ๆกัน แต่ว่าเป็นใครกันนะ"

สาวน้อยเค้นสมองอย่างสุดกำลัง แต่ก็คิดไม่ออกว่าอีกคนที่มีออร่าใกล้เคียงกับหลินจื้อหย่วนที่เคยมาสตูดิโอเป็นใคร

แต่ความคิดทั้งหมดของเพ้ยซานซานตอนนี้มุ่งไปที่ความปลอดภัยของหร่วนซิงหว่าน จึงไม่ได้เก็บคำพูดของสาวน้อยมาใส่ใจ เพียงแต่กำลังครุ่นคิดว่าควรทำอย่างไรแค่นั้น

ในตอนที่เธอกำลังหยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมกดส่งข้อความหาโจวฉือเซิน ร่างที่คุ้นเคยก็ปรากฏอยู่ในสตูดิโอ

สาวน้อยที่เมื่อสักครู่กำลังคิดจนหัวแทบระเบิดพลันเบิกตาโพลง เอ่ยกระซิบข้างหูเพ้ยซานซานว่า "หล่อมาก!!!"

"ไหนๆๆ? คนหล่ออยู่ไหน?"

เมื่อเพ้ยซานซานหันไปมอง ความระริกระรี้บนใบหน้าก็หายวับไปกับตา

"......."

ทำไมยังไม่ไปผุดไปเกิดอีก

Danielเดินมาหยุดตรงหน้าเพ้ยซานซาน ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาประชิดปากแล้วกระแอมไอ "ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม"

เพ้ยซานซานไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร เอาแต่ตามมาวอแวอย่างนี้ก็มีแต่น่ารำคาญ สู้พูดไปให้มันจบๆครั้งเดียวดีกว่า

เธอพยักหน้า เดินออกไปด้านนอกกับDaniel สูดลมหายใจลึกๆแล้วเอ่ยเสียงเย็นว่า "คุณไม่ต้องมาหาฉันอีกแล้ว ใช่ ฉันเคยชอบคุณ เจอคนหล่อใครๆก็ชอบทั้งนั้นแหละ ฉันก็แค่เห็นว่าหล่อดีก็เลยสนใจแค่ชั่วคราวเท่านั้น บนโลกนี้มีคนหล่ออีกตั้งมากมาย ฉันไม่จำเป็นต้องชอบแค่คุณก็ได้นี่ และตอนนี้ฉันตาสว่างแล้ว คุณเองก็หยุดมาหาฉันเป็นครั้งคราว และหยุดมองว่าฉันเป็นตัวสำรองได้แล้ว ฉันไม่ใช่....."

Danielเอ่ยตัดบทเธอเสียงอ่อน "คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า?"