สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 338

จู่ๆหร่วนซิงหว่านก็รู้สึกว่า หลินจื้อหย่วนจงใจพาเธอมาที่นี่

นอกเสียจากว่าจะมีวัตถุประสงค์สองอย่าง

หนึ่งคือถือโอกาสนี้ถามว่าหลุมฝังศพที่แท้จริงของแม่เธออยู่ที่ไหน เพื่อให้เธอคุกเข่าทำความเคารพเหมือนอย่างที่เขากำลังจะให้เธอคุกเข่าให้ภรรยาของเขาในตอนนี้

ถ้าเธอไม่ตกลง เขาก็จะมีเหตุผลมาตำหนิว่าเธออกตัญญู และทำให้เขาสามารถหาข้ออ้างมากล่าวหาว่าเธอเข้ามาในตระกูลหลินเพราะมีจุดประสงค์อื่น

ช่างเถอะ

โฟกัสที่เรื่องสำคัญก่อนแล้วกัน

เธอต้องการสืบหาข้อมูลให้ได้มากกว่านี้ เธอจะพลาดท่าโดนหลินจื้อหย่วนไล่ออกจากตระกูลหลินในเวลานี้ไม่ได้

เธอคุกเข่าให้ก็ได้ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ขนาดหร่วนจุนเธอยังเรียกว่าพ่อตั้งหลายครั้ง

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะคุกเข่าลง ก็มีเสียงดังมาจากข้างๆ "ประธานหลิน คุณหร่วน"

หลินจื้อหย่วนกับหร่วนซิงหว่านหันไปมองพร้อมกัน

ใครก็คิดไม่ถึงว่าจะจะเจอWilliamที่นี่

ในมือของWilliamยังหอบดอกไม้มาอีกด้วย พร้อมยิ้มให้พวกเขาเล็กน้อย "พวกคุณก็มาไหว้ศพเหมือนกันเหรอ?"

หลินจื้อหย่วนแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจที่เขาเข้ามาขัด ทว่ายังคงรักษาสีหน้าเอาไว้ได้ "คุณWilliam?"

Williamเอ่ยขึ้น "ผมมาเยี่ยมเพื่อนเก่าน่ะครับ คิดไม่ถึงเลยว่าจะบังเอิญเจอพวกคุณที่นี่"

ขณะที่พูด Williamก็มองไปยังป้ายสุสานตรงหน้าหร่วนซิงหว่าน สายตาทอดมองรอยยิ้มบางๆบนหน้าของหญิงสาวคนนั้น "คนนี้คือ?"

หลินจื้อหย่วนเก็บสายตากลับมา "ภรรยาผมเอง"

"คุณหญิงหลินเองหรอกเหรอครับ ผมนี่ก็เซ่อจริง"

หลินจื้อหย่วนโบกมือ "คุณWilliamไปทำธุระของคุณต่อเถอะครับ"

Williamผงกหัว แล้วหันไปพยักหน้าให้หร่วนซิงหว่าน แล้วเดินตรงไปข้างหน้าต่อ

อีกฝ่ายเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว สักพักลูกน้องที่รออยู่ข้างล่างก็เดินลิ่วๆเข้ามาหา แล้วกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูหลินจื้อหย่วน สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนเป็นดูไม่ได้ในชั่ววินาที

หลินจื้อหย่วนหันมาทางหร่วนซิงหว่าน อ้าปากเตรียมจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆกับเปลี่ยนใจ "ฉันมีธุระต้องกลับก่อน เธออยู่เยี่ยมแม่ของเธอก่อนแล้วกัน"

พูดจบ หลินจื้อหย่วนก็ก้าวยาวๆเดินออกไป

ในตอนที่เดินมาถึงทางออก เขาก็หันกลับไปมอง ออกคำสั่งกับลูกน้องว่า "จับตาดูพวกเขาเอาไว้"

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่ที่เดิม เหม่อมองรูปภาพบนป้ายสุสานอย่างเลื่อนลอย

ผ่านไปพักใหญ่ เสียงของWilliamก็ดังมาจากข้างๆ "คุณหร่วน"

หร่วนซิงหว่านดึงความคิดกลับมา "คุณWilliam"

Williamพยักหน้ายิ้มๆ แล้วมองเลยไปยังป้ายสุสานข้างหลัง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ สักพักถึงได้พูดขึ้นมาว่า "คุณหร่วนกับแม่นี่หน้าตาเหมือนกันเลยนะครับ"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยขึ้น "ฉันจำไม่ได้แล้วว่าแม่หน้าตายังไง ทุกครั้งที่ดูรูปถ่าย ก็เหมือนจะจำขึ้นมาได้รางๆ แต่ก็มัวๆเหมือนอยู่ในฝัน จับโฟกัสไม่ได้เลยค่ะ"

และก็เพราะว่าแบบนี้ แค่เห็นรูปอย่างเดียว สำหรับเธอแล้ว มันก็ยังเหมือนมองคนแปลกหน้าอยู่ดี

Williamเอ่ยขึ้นว่า "สักวันเดี๋ยวก็จำได้ครับ"

หร่วนซิงหว่านหลุบตาลง จัดการกับอารมณ์ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง "คุณWilliamเยี่ยมเพื่อนเสร็จแล้วเหรอคะ?"

"เสร็จแล้วครับ จะว่าไปก็บังเอิญเหมือนกันนะ ถ้ารู้ว่าสุสานของคุณหญิงหลินก็อยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก ผมก็คงมาไหว้ตั้งนานแล้ว"

หร่วนซิงหว่านยิ้มออกมาจางๆ "ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้นหรอกค่ะ คนที่นอนอยู่ข้างล่างนี่ ยังไม่รู้เลยว่าเป็นใคร"

ได้ยินดังนั้น Williamก็มองมาที่เธอ ขบเม้มริมฝีปากแต่ไม่ได้พูดอะไร

เขาเปล่งเสียงพูดว่า "คุณหร่วนจะกลับเลยไหมครับ?"