สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 339

ในสตูดิโอ โจวฉือเซินกำลังนั่งเคลียร์งานอยู่บนโซฟา

หร่วนซิงหว่านรินน้ำเสร็จ ถึงได้เดินมาหาเขา "ที่นี่กลายเป็นที่ทำงานหลังที่สองของประธานโจวไปแล้วเหรอ ไม่ย้ายมาที่นี่ซะเลยล่ะ"

โจวฉือเซินเลิกคิ้ว "ได้เหรอ?"

".....ไม่ได้"

โจวฉือเซินปิดเอกสารตรงหน้าลง แล้วเงยหน้ามองเธอ "คุณจะทำอีกนานแค่ไหน?"

หร่วนซิงหว่านเม้มริมฝีปาก "ไม่รู้"

ไม่แน่คืนนี้เธอออาจจะค้างที่นี่ อาจจะไม่ได้กลับไป

เมื่อโจวฉือเซินเห็นใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม ก็พอจะเดาอะไรได้ จึงถามขึ้นมาว่า "ได้หัวข้อแล้ว?"

หร่วนซิงหว่านนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวข้างเขา ตอบอืมอย่างโรยแรง

"ได้หัวข้ออะไร"

หร่วนซิงหว่านมองมาที่เขา "ประธานโจวไม่รู้เหรอ?"

โจวฉือเซินกระตุกมุมปาก "หลินซื่อกรุ๊ปเป็นแค่ผู้รับจัดทำเท่านั้น ผมจะไปสนใจอย่างอื่นทำไม ถ้าผมรู้ก็คงตกเป็นขี้ปากชาวบ้านสิ แบบนั้นมันจะส่งผลเสียต่อคุณนะ"

ในเมื่อเวินเฉี่ยนบอกว่าเธอมาถึงขั้นนี้ได้ก็เพราะโจวฉือเซิน แบบนั้นก็แปลว่า คนอื่นก็คิดแบบนี้เหมือนกัน ถึงปากจะไม่ได้พูดมันออกมาก็ตาม

ถ้าหากโจวฉือเซินรู้หัวข้อก่อนใคร ต่อให้เขาไม่ได้บอกอะไรเธอเลยก็ตาม ถึงอย่างนั้นก็ปิดปากนกปากกาไม่ได้อยู่ดี

หร่วนซิงหว่านเบ้ปาก คิดไม่ถึงเลยว่าตาหมาบ้านี่จะละเอียดอ่อนถึงขนาดนี้

โจวฉือเซินพาดแขนไว้บนโซฟา มือคลายเนกไทออก ราวกับกำลังรอฟังคำตอบของเธอ

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูดช้าๆว่า "สารภาพรัก"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วขึน เหมือนจะยังไม่เข้าใจ

เธอพูดต่อว่า "หัวข้อแข่งขันร่วมกันในครั้งนี้"

"แล้วทำไมคุณดูกลุ้มใจขนาดนี้ล่ะ?" ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านตอบ เขาก็เอ่ยขึ้นว่า "เพราะไม่เคยมีคนมาสารภาพด้วยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน ".....?"

ตาหมาบ้านี้นี่พูดอะไรเลอะเทอะอีกแล้วเนี่ย

โจวฉือเซินขยับเล็กน้อย โน้มตัวเข้ามาหาเธอ นัยน์ตาดำขลับลึกล้ำจ้องมองมาที่เธอ พร้อมเอ่ยพูดขึ้นมาอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน " จะว่าไปคุณก็น่าจะเคยมีคนมาสารภาพรักด้วยหลายคนแล้วไม่ใช่หรือไง?"

หร่วนซิงหว่านถูกเขาจ้องจนรู้สึกร้อนตัว โต้กลับไปว่า "พูด.....พูดอย่างกับคุณไม่เคยมีคนมาสารภาพด้วยอย่างนั้นแหละ หรือว่าตอนนี้ไม่มีแล้ว?"

พอพูดออกไป หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกคิดผิด

นี่ไม่ใช่แค่เหมือนเด็กนักเรียนเถียงกัน แต่ยังเหมือนคนขี้หึงสองคนกำลังแข่งกันว่าใครหึงมากกว่ากัน

ใบหูของหร่วนซิงหว่านแดงซ่าน ไม่อยากสนใจเขาอีกต่อไป จึงลุกขึ้นเตรียมกลับไปที่ห้องทำงาน "ฉันต้องไปร่างแบบต่อ ถ้าประธานโจวไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปเถอะ"

โจวฉือเซินจับข้อมือของเธอเอาไว้ เอ่ยพูดช้าๆว่า "จะรีบไปไหน ตอนนี้ยังไม่มีแรงบันดาลใจไม่ใช่เหรอ"

"?"

เขารู้อีกแล้วนะ

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้นมาว่า "ถ้าคุณมีแรงบันดาลใจ คงไม่หงุดหงิดขนาดนี้หรอก"

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้าลึกๆ "อืม"

ก็ดูมีเหตุผลดี

ก็เพราะว่าไม่มีแรงบันดาลใจนี่แหละ ถึงอดหงุดหงิดขึ้นมาไม่ได้

โจวฉือเซินพูดต่อว่า "ผมรู้ว่าปัญหาของคุณมันอยู่ที่ตรงไหน"

ได้ยินแบบนั้น หร่วนซิงหว่านก็มองมาที่เขาด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความสงสัย ราวกับกำลังรอคอยว่าจะมีงาช้างโผล่ออกมาจากปากของเขาอย่างไรอย่างนั้น

ในขณะที่เธอกำลังจดจ่อ โจวฉือเซินก็เอ่ยอย่างไม่รีบร้อนว่า "เป็นถึงนักออกแบบ แต่เข้าไม่ถึงหัวข้อที่ให้มา แล้วจะไปมีแรงบันดาลใจได้ยังไง ตอนนั้นที่คุณออกแบบ "รักแรก"ได้ ก็เพราะว่าเคยมีประสบการณ์ไม่ใช่เหรอ"

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าทำไม ที่เขาพูดมาถึงได้ดูมีเหตุผลถึงขนาดนี้

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้น "ดังนั้น ถ้าคุณอยากหาแรงบันดาลใจเจอล่ะก็ ต้องลองสารภาพรักจริงๆดูสักครั้ง ส่วนคู่สารภาพ ผมเป็นให้ก็ได้"

หร่วนซิงหว่าน "......."

เธอก็นึกว่าตาหมาบ้านี่กำลังพูดอะไรมีหลักการ ที่แท้ก็แค่มารอเธออยู่ที่นี่นี่เอง