สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 340

หลังจากกินอิ่มแล้ว หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกสบายใจอย่างที่สองสามวันนี้ไม่เคยเป็นมาก่อน

โจวฉือเซินเห็นดังนั้น ก็เอ่ยถามว่า "ตระกูลหลินไม่ให้ข้าวคุณกินเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านห่อตัวอยู่บนโซฟา "ฉันไม่อยากกินข้าวพร้อมพวกเขาต่างหาก กลัวว่ากินแล้วจะเจ็บกระเพาะเอาน่ะสิ"

สองสาววันมานี้ที่เธออาศัยอยู่ที่ตระกูลหลิน ส่วนใหญ่มีแต่มากินที่สตูดิโอเอา หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จค่อยกลับไป

ปกติแค่อาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันก็ทรมานมากแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องร่วมโต๊ะทานอาหารด้วยกันเลย

ทรมานยิ่งกว่าโดนแล่เนื้อหนังเสียอีก

ขณะที่คิด หร่วนซิงหว่านก็รำพันออกมาว่า "อาหารฝีมือป้าจางนี่อร่อยจริงๆ อร่อยกว่าสั่งมากินเยอะเลย"

โจวฉือเซินเอ่ยพูดนิ่งๆ "ถ้าคุณย้ายกลับมา ก็จะได้กินแบบนี้ทุกวัน"

หร่วนซิงหว่านสำลักไอออกมา รู้ว่าตาหมาบ้านี่กำลังจะพูดอะไร จึงไม่ได้ต่อบทสนทนา เพียงแค่พูดขึ้นมาว่า "ใช่สิ วันนี้หลินจื้อหย่วนพาฉันไปไหว้ภรรยาของเขาที่สุสานด้วย...."

"คุณไหว้ไหม?"

"ไม่ ทายสิฉันเจอใคร?"

โจวฉือเซินรับคำของเธอ "ใคร?"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยขึ้น "William จะว่าไปก็บังเอิญดีเหมือนกันนะ เพื่อนของเขาก็ฝังอยู่ที่นั่นเหมือนกัน"

โจวฉือเซินพูดขึ้นลอยๆ "ใช่บังเอิญจริงๆ"

"จริงๆแล้วฉันรู้สึกว่าWilliamดูลึกลับมากเลยล่ะ" หร่วนซิงหว่านคิดอยู่สักพัก ก็งึมงำกับตัวเองว่า "ในเมื่อเขาเป็นนักธุรกิจ ก็น่าจะรู้ว่าสถานการณ์ของหลินซื่อกรุ๊ปตอนนี้เป็นยังไง แต่เขากลับเลือกที่จะร่วมงานกับหลินซื่อกรุ๊ปในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาแค่อยากได้โอกาสร่วมงานในระยะเวลาสั้นๆเพื่อขยับขยายตลาด แบบนั้นหลินซื่อกรุ๊ปก็เป็นแค่สะพานสำหรับเขา ไม่ก็....."

โจวฉือเซินหรี่ตาลง พร้อมกับจดจ้องมาที่เธอ "ไม่ก็อะไร?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "เปล่า"

เมื่อครู่จู่ๆเธอก็คิดขึ้นมาได้ว่า Williamอาจจะพุ่งเป้าไปที่หลินจื้อหย่วน

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม มีแวบหนึ่งที่เธอคิดว่าบางทีเขากับDanielอาจจะมีความเกี่ยวพันกัน

แต่ความคิดนี้มันดูไร้สาระไปหน่อย

ในตอนที่เธอกำลังเหม่อลอยอยู่นั้น โจวฉือเซินก็ดีดนิ้วลงบนหน้าผากของเธอ "เรื่องของคุณจัดการเสร็จแล้วเหรอ ถึงได้ไปคิดเรื่องของคนอื่น"

หร่วนซิงหว่านลูบหน้าผาก มองมาที่เขาอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็ออกปากไล่กายๆ "คุณควรกลับไปได้แล้ว!"

โจวฉือเซิน "นี่คุณยังจะวาดโครงร่างอีกเหรอ?"

"ใช่ไง ฉันเคยบอกคุณแล้วไง เวลามีแรงบันดาลใจน่ะ ไม่นอนทั้งคืนก็ยังได้....."

"แรงบันดาลสำคัญหรือชีวิตสำคัญ?"

หร่วนซิงหว่านไม่ทันได้โต้กลับ ก็ถูกโจวฉือเซินดึงเข้ามาในอ้อมกอด

เขาวางคางลงบนหัวของเธอ เอ่ยพูดเสียงทุ้มต่ำว่า "อยู่นิ่งๆ นอนพักกับผมสักพัก"

ในน้ำเสียงของเขา ไม่อาจปิดซ่อนความเหนื่อยล้าได้เลย

หร่วนซิงหว่านเม้มริมฝีปาก ช่างมันเถอะ

ไหนๆก็วาดโครงร่างเสร็จแล้ว ลองปรับดูอีกสักหน่อย ผลงานสำเร็จรูปจะได้ดีกว่าเดิม

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกินอิ่มมากเกินไปหรือเปล่า หร่วนซิงหว่านในตอนนี้ถึงได้เริ่มง่วงขึ้นมา เธอหาวพร้อมกับหลับตาลงช้าๆ

ในตอนที่เธอกำลังจะหลับ เสียงของโจวฉือเซินก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง "สองสามวันนี้ถ้าคุณว่าง ลองหยั่งเชิงถามหลินจื้อหย่วนดูหน่อยนะ"

หร่วนซิงหว่านนึกว่าเขาจะพูดเรื่องสำคัญอะไร จึงตื่นขึ้นมาในทันที "ถามอะไร?"

โจวฉือเซินพูดต่อช้าๆว่า "เปอร์เซ็นต์ที่ผมจะได้ย้ายไปอยู่ตระกูลหลินกับคุณมีมากเท่าไหร่"

".........."

หร่วนซิงหว่านล่ะอยากจะผ่าสมองของตาหมาบ้านี่ดูจริงๆว่าข้างในนั้นมีอะไร

เธอผลักโจวฉือเซินออก เอ่ยพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี "ฉันว่าเปอร์เซ็นต์ที่คุณจะโดนกระทืบตายมีมากกว่านะ ถ้าประธานโจวไม่เชื่อก็ลองไปดูสิ"