สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 346

เพ้ยซานซานไปเดินเล่นที่แถวๆ นี้ เดิมทีอยากผ่อนคลายอารมณ์หน่อย แต่ไม่คิดว่าขาจะพลิก ตอนนี้ดีพอได้ละ ไม่เพียงแต่ไม่ได้ผ่อนคลายอารมณ์ แถมยังหงุดหงิดกว่าเดิมอีก

เธอเดินกะโผลกกะเผลกกลับมา เห็นที่ริมลำธารไม่ไกลนักมีคนสองคนกอดกันอยู่ รู้สึกว่าใช้คำว่ายกหินขึ้นมาแต่กลับหล่นทับขาตัวเองมาบรรยายเหมาะสมที่สุดแล้ว

ไม่คิดว่าเธอนี่เองที่เป็นตัวตลก

เมื่อเห็นเด็กๆ นั่งทำการบ้านที่โต๊ะเล็กๆ อย่างตั้งใจ เธอก็ยิ่งสูดหายใจเข้าลึกๆ และรู้สึกละอายใจขึ้น รู้สึกว่าเธอกำลังทำร้ายมาตุภูมิอนาคตของเด็กทั้งหลาย

ช่างเถอะ แบบนี้แหละ

เพ้ยซานซานเดินไปนั่งลงข้างเขา แล้วถามว่า: "เฮ้ ไอ่เด็กน้อย อยู่ชั้นอะไรแล้วค่ะ"

"ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ครับ"

เพ้ยซานซานมองดูหนังเสือของเด็ก อืมจริงด้วยแฮะ

เธอก็ถามต่อว่า: "เล็กขนาดนี้ ใครสอนผมแซว......โกโหคนในอินเทอร์เน็ตแบบนี้เนี่ย"

เจ้าหมูกระต่ายน้อยวางดินสอลง พูดอย่างจริงจังว่า: "พี่สาวน้อยเวทมนตร์ ผมไม่ได้โกโหพี่นะครับ ผม......"

"หยุด หยุด หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!" เพ้ยซานซานรีบพูดว่า "เราพบกันโดยบังเอิญ เรียกฉันว่าพี่ก็พอแล้ว อย่าเอาคำนำหน้ามาด้วย"

"ออ ครับผม"

เพ้ยซานซานเห็นว่าเขาก็ถือว่ายังมีมารยาทอยู่ ก็ถามเว่า: "ผมบอกว่าผมไม่ได้โกโหพี่ แล้วทำไมผมต้องส่งรูป......แบบนั้นให้พี่ล่ะ?"

กับเด็กคนหนึ่งแล้ว เธอพูดคำสองคำที่อยู่ในปากนั้นไม่ออกสักเท่าไหร่

เจ้าหมูกระต่ายน้อยเอียงหัวเล็กน้อย: "พี่บอกให้ผมส่งไม่ใช่เหรอครับ?ผมเห็นในเน็ตเขาว่ากันว่า รูปภาาพแบบนี้เป็นวิธีสร้างความไว้วางใจซึ่งกันและกันได้มากที่สุดนิครับ ผมก็เลยหารูปที่ผมคิดว่าสวยที่สุดส่งให้พี่ดู"

ทันใดนั้นเพ้ยซานซานก็ถามไปคำหนึ่งว่า จะรู้ได้ไงว่า......

เธอถอนหายใจเบาๆ บอกกับตัวเองซ้ำๆ ว่าอย่าไปถือสาอะไรกับเด็กเลย

เพ้ยซานซานหันหัว หยิบถุงน้ำแข็งออกจากกล่องที่ไว้ใส่วัตถุดิบ และหาผ้าอีกผืนออกมา ประคบไว้บนข้อเท้าที่พลิก

เจ้าหมูกระต่ายน้อยเห็นเช่นนี้ ก็หยิบขวดสเปรย์ฉีดรอยฟกช้ำจากกระเป๋านักเรียนของตัวเองแล้วยื่นให้เธอ

เพ้ยซานซานรู้สึกตกตะลึงหน่อย: "นี่ผมมีอันนี้ได้ไงเนี่ย?"

"แม่ผมเป็นคุณหมอครับ แม่ให้ผมพกแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อนี้ไว้ติดตัวครับ บอกว่าต้องมีวันที่ได้ใช้แน่นอน"

เพ้ยซานซานได้ยินเช่นนี้ ก็มีความสนใจเพิ่งขึ้น: "ได้วะ แล้วพ่อผมทำงานอะไรเหรอครับ?"

แสงนัยน์ตาของเจ้าหมูกระต่ายน้อยค่อยๆ จางลง ก้มหน้าลงไม่พูดจาอะไรเลย

เพ้ยซานซานรู้ว่าเธออาจจะถามโดนเรื่องอะไรที่ละเอียดอ่อน ได้แต่ยิ้มแห้งๆ แล้วพูดไปถึงเรื่องอื่น: "ใช่แล้ว ผมเรียนโรงเรียนอะไรครับ?"

"ตอนนี้ผมยังไม่เข้าเรียนครับ"

"อ่าว ทำไมละ?"

เจ้าหมูกระต่ายน้อยเหลือบมองเธออย่างระมัดระวังแล้วพูดว่า: "ไม่มีอะไรครับ แม่ผมบอกว่าข้างนอกมีคนร้ายเยอะ ก็ไม่ให้ผมไปโรงเรียนครับ"

เพ้ยซานซาน: "......"

มีคนร้ายเยอะเลยไม่ให้เขาไปโรงเรียน แต่กลับให้เขาออกมาเจอกับชาวเน็ต?

ความคิดนี้ เพ้ยซานซานยอมรับไม่ค่อยได้

วันนี้ส่งเด็กคนนี้กลับไปเธอต้องไปต่อว่าผู้ใหญ่คนนี้สักหน่อยแล้วแหละ คิดยังไงกันเนี่ย ครั้งนี้เจอเธอก็ค่อยยังชั่วหน่อย คราวหน้าเจอคนที่คิดประสงค์ไม่ดีจริงๆ จะทำไงละ?

ไม่นาน ท้องฟ้าก็มืดลง ทุกคนก็ค่อยๆ กลับมากัน

หร่วนซิงหว่านยื่นอยู่ข้างเตาย่าง พึ่งใส่ถ่านลงไป โจวฉือเซินก็เดินมาถึงข้างเธอพอดี ถอดเสื้อกันหนาวแล้วใส่ไว้ที่อ้อมแขนของเธอ: "ไปอยู่ที่อื่นซะ"