สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 345

เมื่อมาถึงชานเมือง พวกเขาเลือกสถานที่ริมลำธาร บางคนตั้งเต็นท์และบางคนจัดเตรียมเตาปิ้งย่าง

มีเพียงโจวฉือเซินกับเจ้าหมูกระต่ายน้อยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พับที่อยู่ด้านข้าง คนหนึ่งสงบนิ่ง อีกคนเบิกตากว้างมองทิวทัศน์อย่างแปลกใหม่

หร่วนซิงหว่านเดินไปนั่งยองๆ ข้างโจวฉือเซิน แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า "ประธานโจวคุณมาตรวจงานเหรอ?"

โจวฉือเซินมองไปที่เธอ และพูดอย่างสบายๆ ว่า "คุณบอกผมแต่เนิ่นๆ จะได้พาหลินหนานมาด้วย"

หร่วนซิงหว่าน "......"

มันไร้ยางอายจริงๆ

โจวฉือเซินพูดต่ออีกว่า "อีกอย่าง ผมก็ไม่ใช่ไม่ได้ทำอะไรเลย"

หร่วนซิงหว่านสงสัย "คุณทำอะไร?"

โจวฉือเซินเหลือบตามองเด็กที่นั่งตรงอยู่ด้านข้าง "ถ้าผมไม่ดูเขา เขาหายไปแล้วจะทำอย่างไร พวกคุณจะอธิบายให้แม่เขาฟังว่าอย่างไร?"

"หึหึ"

หร่วนซิงหว่านไม่อยากสนใจเขา จึงหยิบขวดนมเปรี้ยวจากกระเป๋าขนมที่เอามาด้วยให้เจ้าหมูกระต่ายน้อยและลูบหัวเขา "เด็กน้อย นั่งอยู่ที่นี่อย่างว่าง่ายนะ อย่าวิ่งเล่นไปมั่วซั่วนะ แถวนี้อาจจะมีหมาป่าตัวใหญ่อยู่มากมายก็ได้"

โจวฉือเซินที่อยู่ด้านข้างแค่นเสียงเยาะเย้ยเบาๆ เห็นได้ชัดว่าดูหมิ่นคำพูดโบราณที่เธอนำมาทำให้เด็กตกใจกลัว

เจ้าหมูกระต่ายน้อยกอดโยเกิร์ตและพยักหน้าอย่างจริงจัง "ผมจะไม่วิ่งมั่วซั่ว และจะไม่สร้างปัญหาให้กับพวกคุณ"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม และลุกขึ้นพร้อมพูดว่า "เด็กดี งั้นหนูก็เล่นอยู่ที่นี่กับพี่...... คุณอาคนนี้นะ เดี๋ยวบาร์บีคิวเสร็จแล้วฉันจะเรียก"

โจวฉือเซินถามอย่างไม่พอใจว่า "ทำไมทัศนคติของคุณจึงแตกต่างกันมากขนาดนี้?"

หร่วนซิงหว่านกัดฟัน "หุบปากซะ......คุณอา!"

โจวฉือเซิน "......"

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านจากไป เจ้าหมูกระต่ายน้อยก็หันหน้าไปมองโจวฉือเซิน แล้วส่งนมเปรี้ยวในมือให้โจวฉือเซิน น้ำเสียงของเขาเรียบๆ

"นี่ให้นาย ฉันไม่ดื่ม"

"ผมรู้ คุณอาช่วยเปิดให้ผมหน่อยครับ"

โจวฉือเซินยิ้มเยาะ "โตขนาดนี้แล้วแม้แต่จะเปิดนมเปรี้ยวก็ยังไม่ได้?"

เจ้าหมูกระต่ายน้อยพูดอย่างจริงจังว่า "ตอนที่คุณอาลงจากรถตอนนั้นยังแย่งลูกอมจากปากของพี่สาวมากินอยู่เลย ผมเห็นแล้ว"

ขมับของโจวฉือเซินเต้นแรง มองเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ แววตาเย็นเฉียบ

เจ้าหมูกระต่ายน้อยไม่กลัวอันตราย "คุณอาถ้าไม่ช่วยผมเปิดมัน ผมจะไปหาพี่......"

เขายังพูดไม่ทันจบ ในมือก็ว่างเปล่า โจวฉือเซินเปิดฝานมเปรี้ยวออกแล้วคืนให้เขา

"ขอบคุณครับ"

จากนั้นเขาก็เงยหน้าและดื่มนมเปรี้ยวอย่างเงียบๆ

โจวฉือเซินพูดว่า "เด็กน้อย เจ้าออกมาแบบนี้พ่อแม่เจ้าไม่สนใจเจ้าเหรอ?"

หลังจากที่เจ้าหมูกระต่ายน้อยกินนมเปรี้ยวเสร็จ ก็พูดแก้ว่า "ผมอายุสิบขวบแล้ว ไม่ใช่เด็กน้อยอะไรนะ คุณอาตอนที่ยังเด็กไม่เคยออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ เหรอ? พ่อแม่ของคุณอาไม่ยอมให้ออกไปข้างนอกเหรอ?"

"......"

อีกด้านหนึ่ง เพ้ยซานซานทั้งเติมถ่านลงในเตาปิ้งย่างพลางแอบมองสถานการณ์ "ดูไม่ออกเลยว่าเด็กน้อยกับประธานโจวยังคุยกันได้ดีมาก นี่ได้พบเพื่อนที่รู้ใจแล้วใช่หรือเปล่า?"

หร่วนซิงหว่านเลิกคิ้วและยิ้ม "ก่อนหน้านี้เขายังเป็นหนุ่มสุดหล่อ แต่ตอนนี้เขาเป็นเด็กน้อยแล้วเหรอ?"

"...... คุณหนูเอ่ย ฉันผิดแล้ว ได้โปรดหยุดพูดถึงอดีตที่น่าสังเวชเลย" เพ้ยซานซานรู้สึกเหนื่อยในชีวิต "พอสิ้นสุดแล้วฉันจะพาเขากลับบ้าน และไม่เชื่อคนที่รู้จักในเน็ตอีกแล้ว! นักต้มตุ๋นตัวน้อยคนนี้!"

หร่วนซิงหว่านพูด "มีความเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า? ฉันคิดว่าเขาน่ารักและสุภาพมาก เธอคิดมากเกินไปหรือเปล่าเธอน่ะ?"

เพ้ยซานซานโต้กลับอย่างดื้อรั้น "เป็นไปได้ยังไง! เขายังเอาภาพกล้ามหน้าท้องส่งมาให้ฉันด้วยนะ นี่คงไม่ใช่ฉันที่คิดมากไปทั้งหมดหรอกมั้ง! ชีวิตนี้ฉันไม่อยากมีความรักแล้วจริงๆ ผู้ชายแย่ๆ แบบไหนก็ได้เจอมาหมดแล้ว ผู้ชายแย่ๆ ที่เหยียบเรือสองแคม และยังมีตัวสำรองตั้งมากมาย รวมทั้งตอนนี้......อายุน้อยๆ ไม่ตั้งใจเรียน แต่คิดจะเรียนแบบเป็นผู้ชายแย่ๆ เหมือนคนอื่นอีก ฉันคิดว่าฉันมีโชคชะตาในด้านความรักเลย ตัดสินใจไปบวชเป็นแม่ชีดีกว่า"