สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 350

สี่สิบนาทีต่อมา รถหยุดที่หน้าอาคารที่พักอาศัย

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ในรถ มองดูซ้ายขวา แน่ใจแล้วว่าที่ที่เธอกำลังจอดอยู่นี้ ก็คือที่ที่โจวฉือเซินเคยพาเธอมาก่อนหน้านี้ เธอก็ค่อยเปิดประตูรถแล้วเดินลงมา

เพียงแต่ว่าชุมชนนี้มีขนาดที่ใหญ่มาก และมีคนจำนวนมาก ดังนั้นหร่วนซิงหว่านจึงไม่ค่อยมีเบาะแสอะไร

เธอหาที่ที่มองเห็นได้กว้างขวางหน่อย นั่งลงบนม้านั่ง ใช้วิธีการที่โง่ที่สุดและไม่มีประสิทธิภาพมากที่สุด รอ

หร่วนซิงหว่านก็ไปถามโจวฉือเซินไม่ได้ เขาไม่บอกเธอแน่นอนเลย ยังจะต้องเฝ้าระวังเธออีก ยิ่งไม่มีประสิทธิภาพแน่เลย

ทำไมไม่ลองเสี่ยงโชคเหมือนตอนนี้ล่ะ เพื่อว่า

หร่วนซิงหว่านก็นั่งนิ่งๆ อยู่อย่างนี้ จ้องมองทุกคนที่เข้าออกจากชุมชน

เวลาผ่านไปอย่างเร็ว ไม่นาน ท้องฟ้าก็ค่อยๆ มืดลง

หร่วนซิงหว่านหยิบมือถือออกมาดู แล้วถอนหายใจ ดูเหมือนว่าเธอโชคไม่ค่อยดีนะ

เธอสะพายกระเป๋าหันหลัง เดินไปเพียงไม่กี่ก้าว ก็เห็นเงาของคนคนหนึ่งกำลังเดินมาหาเธอ

หร่วนซิงหว่านหยุดเดินแล้วเงยหน้ามอง ว่าแล้ว เป็นหนุ่มสาวที่โจวฉือเซินพาเธอไปที่ห้างสรรพสินค้าเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว

รู้สึกได้ถึงการจ้องมองของเธอ หลี่เสวี่ยก็มองมา และรู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่ยิ่งกว่านั้นคือประหลาดใจ: "คุณRuan?"

หร่วนซิงหว่านเดินใกลกเข้าไป พยักหน้าให้เธอ: "สวัสดีค่ะ"

หลี่เสวี่ย: "ทำไมคุณRuan......"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า: "ฉันบังเอิญมาทำธุระแถวๆ นี้หน่อย นึกถึงครั้งก่อนโจวฉือเซินเคยพาฉันมา บอกว่าพวกเธออยู่ที่นี่ ก็เลยแวะเข้ามาดู ไม่คิดว่าจะบังเอิญขนาดนี้" ว่าแล้ว เธอมองดูของที่หลี่เสวี่ยถืออยู่ "เพิ่งซื้อผักกลับมาเหรอ?"

หลี่เสวี่ยรู้ตัวอีกทีแล้วตอบว่า: "ใช่......เพิ่งซื้อผักกลับมาเอง"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม: "มองดูแล้วหนักมากเลยนะ มาฉันช่วยเธอยก ฉันซื้อของมาให้เจ้าตัวน้อยพอดีเลย ขึ้นไปดูเขาหน่อย"

อาจเป็นเพราะว่าคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดแบบนี้ หลี่เสวี่ยตกตะลึงแป๊บ กำลังจะปฏิเสธ แต่หร่วนซิงหว่านก็ได้หยิบสิ่งของที่อยู่ในเธอมาแล้ว คำที่มาถึงปากก็กลืนกลับไปต่อ ถ้าเธอปฏิเสธไปโดยตรง เหมือนจะชัดเกินไปแล้ว และยิ่งน่าสงสัยเข้าไปอีก

หลี่เสวี่ยพูดอย่างเร็วว่า: "ในเมื่อคุณRuanมาแล้ว งั้นก็อยู่ทานข้าวด้วยกันนะคะ ฉันไปซื้อผักเพิ่มอีกหน่อย"

พูดเสร็จก็อยากจะถือโอกาสจากไป

แต่หร่วนซิงหว่านกลับเรีบกเธอ ยิ้มอย่างอ่อนหวาน: "ไม่ต้องยุ่งยากอะไรขนาดนั้นหรอก ฉันยังมีเรื่องนิดหน่อยที่ต้องทำ ขึ้นไปดูเจ้าตัวน้อยหน่อยก็ไปแล้ว ฉันก็ไม่ได้เห็นเขานานแล้ว"

"ถ้าอย่างงั้น......ที่บ้านก็ไม่มีผมไม้อะไรเลย ฉันไปซื้อมาหน่อยนะ"

ข้างๆ ก็มีแผงผลไม้ หร่วนซิงหว่านบอกว่า: "เดี๋ยวฉันไปซื้อเอง"

อีกอย่างแล้วไปบ้านคนอื่น ไปมือเปล่าก็ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

เดินไปถึงแผงผลไม้ หร่วนซิงหว่านหันมอง เห็นหลี่เสวี่ยก็ยื่นอยู่หลังเธอ ไม่มีการกระทำอะไรที่ผิดปกติ

เธอเอียงหัว ถอนสายตากลับ และซื้อผลไม้ตามฤดูกาล

แต่เมื่อตอนที่เธอไม่ได้ใส่ใจ หลี่เสวี่ยก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และส่งข้อความออกไปอย่างรวดเร็ว

พอหร่วนซิงหว่านมองมา เธอก็แกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่งยิ้มให้กับหร่วนซิงหว่าน

ซื้อผลไม้เสร็จ หร่วนซิงหว่านก็เดินขึ้นไปชั้นบนกับหลี่เสวี่ย

หลี่เสวี่ยเป็นคนเริ่มหาเรื่องพูด: "คุณRuan ฉันเห็นในเน็ตว่า คุณเปิดสตูดิโอด้วยตัวเองใช่ไหมคะ?"

"ก็ไม่ใช่ฉันเปิดเองหรอกนะ เปิดกับเพื่อนค่ะ"

"ออๆ ถึงจะเป็นอย่างงี้ก็เก่งมากเลยค่ะ เดี๋ยวนี้คนที่สวยและมีความสามารถเหมือนคุณRuanเนี้ยน้อยมากเลยนะคะ"