สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 353

เวลาบ่ายสามโมง เมื่อหร่วนซิงหว่านทำงานในมือเสร็จแล้ว จึงหันไปมองเวลา หลังจากดูให้แน่ใจว่าไม่มีอย่างอื่นในสตูดิโอแล้ว เธอก็หยิบของและเตรียมจะออกไป

เมื่อวานก็ไปมาแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนี้เธอรู้ว่าหลี่เสวี่ยอยู่ที่ไหน และสามารถตรงไปยังประตูบ้านของเธอได้เลย

และถึงแม้พวกเขาจะออกไปแล้ว ก็สามารถถามถึงเบาะแสจากเพื่อนบ้านข้างๆได้เสมอ

เมื่อหร่วนซิงหว่านเดินไปถึงหน้าประตู ร่างที่คุ้นเคยก็ปรากฏสู่สายตาของเธอ

อีกฝ่ายยิ้มให้เธอ ดูทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านนิ่งไปเสี้ยววิ ก่อนจะพูดออกมาคนแรก "คุณจี้"

จี้หรันยิ้มอย่างขมขื่น ก่อนพูด "อย่า......สุภาพขนาดนี้เลยค่ะ ตอนนี้ตระกูลจี้ก็อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้แล้ว ฉันจะยังเป็นคุณจี้อะไรกัน"

หร่วนซิงหว่านมองไปยังรถเข็นเด็กที่อยู่ข้างหน้าเธอ ก่อนจะถอยหลังไปสองก้าว "เข้ามาก่อนสิคะ"

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการพาเด็กมาด้วยหรือเปล่า ทั้งตัวของจี้หรันสวมชุดที่เรียบง่ายและแสนจะธรรมดา ไม่มีแม้แต่เครื่องประดับ ไม่มีอุปนิสัยและรสนิยมที่ดูทรงพลังของคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลจี้เหมือนแต่ก่อนอย่างสิ้นเชิง

หร่วนซิงหว่านขอให้สาวๆ ที่แผนกต้อนรับรินน้ำเข้ามาให้สองแก้ว และพาจี้หรันไปยังเลานจ์ด้านใน

ตลอดกระบวนการนี้ จี้หรันดูระมัดระวังตัวอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าของเธอดูผ่อนคลายลงเล็กน้อยหลังจากดื่มน้ำหมดแก้ว

หร่วนซิงหว่าน "คุณ......"

เดิมทีเธอเกือบจะพูดคำว่าคุณจี้ออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อนึกถึงคำที่จี้หรันเคยพูดเอาไว้ก่อนหน้า เธอจึงหยุดคำพูดของเธอเอาไว้ และไม่รู้ว่าจะเรียกเธอว่าอะไรดีไปสักพัก

จี้หรันวางแก้วลง ก่อนจะพูดต่อเธอว่า "ถ้าคุณไม่ถือสา เรียกฉันว่าพี่จี้หรันเถอะค่ะ"

เธอชะงักไปนิด ก่อนพูด "ที่พี่จี้หรันมาหาฉันในวันนี้ มีธุระอะไรเหรอคะ?"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ก็มีร่องรอยของความอึดอัดใจปรากฏบนใบหน้าของจี้หรัน ใช้เวลานานกว่าเธอจะพูดออกมา "ที่จริงฉันน่าจะมาให้เร็วกว่านี้ค่ะ เพียงแต่ว่าเรื่องในบ้านมันเยอะเกินไป ลูกก็ยังเล็กอยู่ ฉันไปไม่ได้จริงๆ ก็เลยเสียเวลามานานขนาดนี้ ที่ฉันมาหาคุณในวันนี้ ก็คืออยากจะ......ขอโทษคุณค่ะ"

หร่วนซิงหว่านไม่เข้าใจเล็กน้อย "ขอโทษฉัน"

จี้หรันคล้ายกับจะประหม่าเล็กน้อย เธอสูดหายใจเข้าลึก ก่อนพูดว่า "เมื่อก่อนฉันมีอคติกับคุณมาโดยตลอด และพูดไม่ดีลับหลังคุณไม่น้อยเลย"

เมื่อได้ยิน หร่วนซิงหว่านทำได้เพียงหัวเราะ "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อย่างไรมันตอน แรกที่ฉันแต่งเข้าตระกูลโจว จริงๆ แล้ว มันก็ไม่ได้มีเกียรติยศอะไรขนาดนั้น ที่คุณจะมีอคติต่อฉัน มันก็เป็นเรื่องปกติค่ะ"

"ไม่ค่ะ" จี้หรันพูด "นอกจากเรื่องนี้แล้ว ฉัน ฉันยัง......"

ประโยคหลัง จี้หรันพูดไม่ออกเล็กน้อย

เมื่อเห็นเธอลำบากใจ หร่วนซิงหว่านจึงพูดว่า "พี่จี้หรัน เรื่องราวในอดีตมันได้ผ่านไปแล้วค่ะ พวกเราควรมองไปข้างหน้า"

จี้หรันส่ายหน้า "ถึงแม้ว่าเรื่องมันจะผ่านไปแล้ว แต่ฉันก็ต้องพูดออกมาค่ะ ฉันถูกเรื่องนี้รบกวนจิตใจทุกวัน และตอนกลางคืนฉันก็ฝันร้ายบ่อยๆ ฉันอกสั่นขวัญแขวนทุกขณะ และกลัว......"

พูดมาได้ครึ่งทาง ดวงตาของเธอก็มองลงไปยังเด็กน้อยที่กำลังหลับปุ๋ยในรถเข็น

"ในฐานะที่ฉันเป็นแม่คน ฉันมีความรับผิดชอบ และมีหน้าที่ต้องทำคือต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองเคยทำผิดเอาไว้" จี้หรันหลับตา ก่อนจะพูดต่อ "คุณยังจำเรื่องที่คุณเคยตกลงไปในสระว่ายน้ำของตระกูลโจวได้ไหมคะ?"