สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 358

หยาวเยาเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเพ้ยซานซาน หร่วนซิงหว่านได้ยินเพ้ยซานซานพูดถึงชื่อนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่ก่อนหยาวเยาอยู่เมืองอื่นมาโดยตลอด ปีนี้เพิ่งจะมาเมืองหนานเฉิง นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเธอได้เจอกัน

เสียงเพลงดูเหมือนจะเปิดให้ดังที่สุด และหร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าสมองของเธอกำลังใกล้จะถูกสั่นสะเทือน

เธอปัดโทรศัพท์ไปมาอย่างเบื่อหน่าย เมื่อนับเวลาไอ้ผู้ชายนั่นอีกสองวันก็จะกลับมาแล้ว

ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังคิด ว่าต้องเอาเขาออกจากแบล็คลิสไหม ไม่อย่างนั้นไอ้บ้านี่เมื่อถึงตอนนั้นก็จะโต้แย้งอีก และคงจะไม่ยอมให้

อย่างไรก็ตามเมื่อหร่วนซิงหว่านคิดวิธีนี้ ยังไม่ทันที่จะได้ทำ หนุ่มหล่อที่หยาวเยาพูดถึงก็ได้เดินเข้ามา

เพ้ยซานซานโน้มตัวเข้ามาใกล้หร่วนซิงหว่าน และกระซิบ "หล่อจริงนะนี่ ดูสายตาเจ้าชู้นั่นสิ ว้า ถึงแม้จะไม่ได้เขียนเอาไว้บนหน้าแต่ดูท่าแล้วเป็นผู้ชายเลวแน่"

หร่วนซิงหว่านมองตามสายตาของเธอไป และได้สบตาเข้ากับชายหนุ่มพอดี เมื่อเขาเห็นเธอเข้า ก็พลันเลิกคิ้วเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้อย่างสุภาพ ก่อนจะถอนสายตากลับมา และกระซิบ "จริง"

เพ้ยซานซานลอบถอนหายใจ "ฉันไม่น่าไปหวังอะไรเลย"

เสิ่นจื่อซีหยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนจะส่งข้อความเข้ากลุ่ม ：[Tavernมีสาวสวย มาเร็ว!]

เจียงย่าน：[ไม่ใช่ว่านายเพิ่งกลับจีน?]

เสิ่นจื่อซี：[กลับมาก็เจอสาวสวยเข้าเลย]

เจียงย่าน：[ยังดูสาวสวยที่ต่างประเทศไม่พออีกเหรอวะ?]

เสิ่นจื่อซี：[เพราะว่าดูจนเลี่ยนแล้วนะสิ ก็เลยกลับมาดูที่ประเทศเรา ดวงฉันดีวะ กลับมาก็เจอคนโคตรสวยเลย]

เสิ่นจื่อซี：[ประธานโจวละ? ทำไมไม่พูดอะไรเลย?]

เจียงย่าน：[ช่วงนี้เขาทำให้ภรรยาโกรธนะ ก็เลยพิจารณาตัวเองอยู่]

เสิ่นจื่อซี：[? เขาหย่าไปแล้วไม่ใช่เหรอ?]

เจียงย่าน : [ต่างประเทศไม่มีอินเทอร์เน็ตเหรอ?]

เสิ่นจื่อซี：[อ๋อ ฉันแค่ดูสาวสวยบนอินเทอร์เน็ต ไม่สนใจเรื่องซุบซิบหรอก]

เสิ่นจื่อซี：[พวกนายจะมากันไหม อย่ามาหาว่าพี่ไม่ให้โอกาสในแข่งอย่างเป็นธรรมนะ ถ้าไม่มาฉันจะลงมือละ]

เจียงย่านกำลังพิมพ์อยู่ ทันใดเสิ่นจื่อซีก็ส่งรูปกลับมาให้ดู

แม้ว่าแสงไฟจะสลัวและมีขวดไวน์เรียงกันเป็นแถว แต่เจียงย่านกลับรู้จักใบหน้าที่คุ้นเคยนั่นได้ทันที

เจียงย่าน：[......]

เสิ่นจื่อซี：[เป็นไง ดีงามเลยใช่ไหม? คนข้างเธอก็ไม่เลวเลยนะ แต่สายตาที่มองมายังฉันมันมีแววดูถูก น่าจะหลอกไม่ง่ายขนาดนั้น]

เจียงย่าน：[ฉันแนะนำให้นายซื้อตั๋วเครื่องบินกลับซิดนีย์คืนนี้เลย]

เสิ่นจื่อซีค่อยๆพิมพ์เครื่องหมายคำถาม

ในขณะนั้นเอง อยู่ดีๆก็มีประโยคหนึ่งเด้งขึ้นมาว่า "ที่อยู่"

เมื่อเสิ่นจื่อซีเห็นว่าวิธีการอ่อยอย่างนี้ไร้ประโยชน์ จึงรีบส่งตำแหน่งของเลขโซฟาที่นั่งไปทันที

หลังจากส่งไป เขาก็พิมพ์คุยกับเจียงย่านเป็นการส่วนตัวอีกครั้ง[นายบอกว่าเขามีเมียแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมเห็นสาวสวยแล้วทนไม่ไหวละ]

เสิ่นจื่อซีวิจารณ์：[ฉันเพิ่งรู้ว่าผู้ชายก็ไม่ได้ดีเด่อะไรนัก โดยเฉพาะผู้ชายโลเลที่มีเมียอยู่แล้ว]

เสิ่นจื่อซีทอดถอนใจ：[นี่เลยเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงไม่อยากแต่งงาน]