สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 361

เสิ่นจื่อซีที่อยู่ปลายสายเงียบไปหลายวินาที แล้วถามด้วยความสงสัยว่า "ไม่ใช่สิ ตอนนี้นายควรจะอยู่กับ......"

"แฟนของเธอเป็นผม คุณมีอะไรหรือเปล่า?"

"ไม่ได้อย่างไร คืนนี้ไม่ใช่ว่าจะไปง้อภรรยาของนายแล้วเหรอ"

ตอนนี้เสิ่นจื่อซีรู้สึกว่า การกระทำของเขาในคืนนี้ เหมือนคนงี่เง่าคนหนึ่ง

เขาพยายามแก้ตัว "ถ้าจะโทษก็โทษเจียงย่าน เป็นเขาที่ให้เบอร์นี้กับฉันมา!"

พูดจบ เขาก็วางสายอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็โทรไปด่าเจียงย่าน

อีกด้านหนึ่ง หร่วนซิงหว่านได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธออดไม่ได้ที่จะเบือนมือ ไปหยิบโทรศัพท์มาไว้ในอ้อมกอด

เมื่อเห็นพวกเขาเข้ามาใกล้ คนขับรถที่รออยู่ด้านข้างก็รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตู

โจวฉือเซินเอียงตัวแล้ววางเธอเข้าไป และพูดกับคนขับว่า "ไปที่คฤหาสน์ซิงหู"

หร่วนซิงหว่านปฏิเสธ "ไม่!"

โจวฉือเซินมองย้อนกลับไป ดวงตาดำขลับจ้องเธอ "แล้วคุณจะไปไหน?"

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ไปที่นั่น"

โจวฉือเซินเม้มริมฝีปากเล็กน้อย และบอกที่อยู่ให้คนขับอีกครั้ง

เมื่อรถค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปตามถนน หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกเวียนหัว ยังอยากจะอาเจียนออกมาอีกด้วย

เธอฟุบอยู่ริมหน้าต่างอาเจียนอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้อาเจียนออกมา

โจวฉือเซินตบหลังเธอเบาๆ ริมฝีปากบางยกขึ้นเล็กน้อย "ตอนนี้รับรู้ถึงความทรมานแล้ว?"

หร่วนซิงหว่านเมินเขา และตากลมเย็นเงียบๆ หลังจากนั้นสักพักก็พูดว่า "ตอนนั้นที่แพ้ท้อง มันทรมานกว่าตอนนี้มาก"

"...... คุณเมาหรือไม่เมากันแน่?"

"คุณไม่เคยได้ยินมาก่อน ว่าเมาเหล้าแต่ยังมีสติอยู่เหรอ?"

หลังจากพูดจบ หร่วนซิงหว่านก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ปล่อยให้ลมพัดผมตัวเองให้ยุ่งเหยิง

หลังจากนั้นไม่นาน โจวฉือเซินก็ดึงเธอเข้ามา และปิดหน้าต่างรถ

ไม่นาน รถโรลส์-รอยซ์สีดำได้หยุดที่อพาร์ตเมนต์หรูในใจกลางเมือง

โจวฉือเซินพูด "เดินเองหรือจะให้ผมอุ้มคุณ?"

"เดินเอง"

หร่วนซิงหว่านพูด และพลางเปิดประตูรถ จากนั้นก็เดินไปอย่างโซซัดโซเซ

โจวฉือเซินใช้ลิ้นแตะไปที่ฟัน แล้วเดินตามหลังเธอไป

หลายครั้งที่เห็นเธอเกือบจะล้มลง และเห็นการทรงตัวได้อีกครั้ง

หลังจากเดินเงียบไปหลายนาที หร่วนซิงหว่านก็สังเกตเห็นความผิดปกติ หันหน้าไปถาม "ที่นี่คือที่ไหน?"

โจวฉือเซินเดินไปข้างหน้า ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน แล้วเดินไปทางด้านข้าง

ที่นี่เป็นลิฟต์หนึ่งตัวสำหรับหนึ่งครอบครัว เมื่อลิฟต์เปิดออก ก็จะเป็นประตูทางเข้าที่กว้างขวาง

โจวฉือเซินหยิบรองเท้าแตะคู่หนึ่งให้หร่วนซิงหว่านจากตู้รองเท้า "ที่นี่มีแค่ของของผม ใส่ก่อนเถอะ เดี๋ยวผมไปเอาเสื้อผ้ามาให้คุณ"

เขาพูด พลางดึงเนกไท และเดินเข้าไปในห้องนอน

หร่วนซิงหว่านง่วงนอนเล็กน้อย เหมือนกับว่าแม้แต่การเปลี่ยนรองเท้าก็ยังรู้สึกลำบากเลย

จึงนั่งลงบนเบาะข้างตู้รองเท้าเลยแล้วกัน

เมื่อโจวฉือเซินหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า หร่วนซิงหว่านก็หลับไปบนกำแพงแล้ว

เขาวางเสื้อผ้าลงบนโซฟา แล้วเดินไปหาเธอนั่งยองๆ ด้วยขาข้างหนึ่ง จากนั้นจับข้อเท้าของเธอ และถอดรองเท้าออกให้

เพิ่งใส่รองเท้าแตะให้เธอ เธอดูเหมือนจะรำคาญเล็กน้อย ที่ส่งผลกระทบถึงการนอนของเธอ แล้วจึงได้เตะเขาไปหนึ่งที

โจวฉือเซินจ้องเธอเขม็ง ดวงตาสีดำหรี่ลงอย่างอันตราย "ดูท่าทางของคุณสิ สงสัยต้องการให้ผมช่วยอาบน้ำให้คุณแล้ว"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอลืมตาขึ้นทันที และใส่รองเท้าแตะผู้ชายไปอย่างมั่วซั่ว จากนั้นเดินเข้าไปข้างในไม่กี่ก้าว และนำเอาเสื้อผ้าบนโซฟามากอดไว้ในอ้อมกอด "ห้องน้ำอยู่ที่ไหน?"

โจวฉือเซินเงยคางขึ้น "ทางนั้น"

หร่วนซิงหว่านเดินเข้าไป เพื่อป้องกันไม่ให้เขาบุกเข้ามา ยังตั้งใจล็อกประตู

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่ใต้น้ำร้อน และถูหน้าอย่างแรง เพื่อพยายามทำให้ตัวเองตื่นตัว

โจวฉือเซินฟังความเคลื่อนไหวในห้องน้ำ จึงเปิดตู้เย็นกวาดตามองแวบหนึ่ง ขมับได้กระตุก จากนั้นก็ปิดลง และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหนึ่งหมายเลข