สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 371

ที่ชั้นดาดฟ้า

แม้ว่าหร่วนจุนจะถูกบีบคอ จนแดงระเรื่อขึ้น แต่ปากกลับไม่หยุด "แกมันไอ้คนอกตัญญู ไอ้สารเลว ฉันเลี้ยงแกมาหลายปีเสียเปล่า หากรู้แต่แรก......"

เสียงที่อยู่ข้างหลังเขาเริ่มลดลงเรื่อยๆ ดูเหมือนจะติดอยู่ที่คอ

สีหน้าหร่วนเฉินเย็นชา อยู่บนหน้าไม่มีอารมณ์ใดๆ "เจ้าสมควรตายตั้งแต่แรกแล้ว คนอย่างเจ้า ตายถึงจะสามารถชดใช้ได้"

หร่วนจุนลิ้นจุกปาก ราวกับว่าต้องการจะพูดอะไร แม้แต่เสียงก็เปล่งออกมาไม่ได้ ลูกตาเริ่มซีดเผือด

ในขณะที่หร่วนจุนคิดว่าเขาจะตายอยู่ที่นี่ จู่ๆ ก็รู้สึกขาดอากาศหายใจกำลังจะหมดไป หร่วนเฉินถูกคนดึงออกไปด้านข้างอย่างแรง

หร่วนจุนใช้สองมือยันไว้ ด้านหนึ่งไออย่างรุนแรง ขณะมองดูภาพตรงหน้าไปด้วย

หร่วนเฉินชกไปที่ใบหน้าของชายคนนั้นที่อยู่ด้านหลังโดยไม่คิดอะไร ใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห "ไสหัวไป!"

เซ่หรงถูกเขาต่อยจนถอยหลังไปสองก้าว แล้วยื่นมือออกไปเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก ขมวดคิ้วมองเขา "นายอยากฆ่าเขา? นายบ้าไปแล้วเหรอ?"

"แกมาก็ดีเลย ฉันไม่เพียงแต่อยากฆ่าเขา แต่ยังอยากฆ่าแกด้วย" ระหว่างคิ้วหร่วนเฉิน มีจิตใจที่ต้องการฆ่าเพิ่มมากขึ้น เขากำหมัดแน่น "ถ้าไม่ใช่เพราะแกสมรู้ร่วมคิดกับเขา แล้วจะเป็น......"

ด้านหลัง มีเสียงหัวเราะของหร่วนจุนดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง "ฉันก็ว่าไอ้คนอกตัญญูอย่างแกทำไมจู่ๆ ถึงได้เกิดบ้าอะไรอย่างนี้ ที่แท้ก็เพราะออกหน้าแทนพี่สาวที่ไร้ค่าของแกนี่เอง ทำไม ตอนนี้เห็นมันเป็นลูกสาวของครอบครัวเศรษฐี แต่แกกลับเป็นลูกชายไอ้คนที่ไร้ประโยชน์อย่างฉัน ในใจไม่สมดุลกันแล้ว? ถ้าอยากฆ่าฉันเพื่อไปขอความดีความชอบกับมัน ให้มันให้รางวัลแกกินข้าวสองคำ"

หร่วนเฉินกำลังจะก้าวเข้าไปข้างหน้าด้วยสีหน้าที่เย็นชา แต่ก็ถูกเซ่หรงรั้งเอาไว้

หร่วนจุนหัวเราะพลางไอออกมา "ฉันว่าแกพอเถอะ เขาเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ เลือดที่ไหลออกมาจากกระดูกก็ต่างจากพวกเรา คนอื่นขับรถหรูอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ แต่เราได้แค่อาศัยอยู่ในท่อระบายน้ำทั้งสกปรกทั้งเหม็นนี้เท่านั้น นี่คือความแตกต่าง ใครให้ตัวแกเองไม่พยายาม เลือกเกิดที่ท้องที่ดีกว่านี้"

"ฮึๆ แกกลายเป็นลูกชายของฉัน นี่คือชะตาของแก ต่อให้แกฆ่าฉันในวันนี้ แกก็ยังเป็นลูกของฉัน หากเกลียดฉันจริงๆ ก็ฆ่าฉันซะ แล้วก็ควรกระโดดจากตรงนี้ลงไป......"

"แกคิดจริงๆ เหรอว่าหร่วนซิงหว่านจะคิดว่าแกเป็นน้องชายของมัน? ฉันจะบอกอะไรให้ คนอย่างพวกเรา เป็นหมาในสายตาของคนรวย เมื่อมีความสุขก็ลูบขนให้ทำตามใจแก ถ้าเมื่อไรไม่พอใจก็จะเตะแกออกไปอย่างไม่สนใจ"

"ถ้ามันเป็นห่วงแกขนาดนั้นจริงๆ แล้วจะให้แกมาหาฉันทำไม? ควรจะให้แกไปอยู่อย่างสุขสบายกับมันตั้งนานแล้ว ความสัมพันธ์พี่น้องอะไร? ถุย ก็แค่เสแสร้งแกล้งทำเท่านั้นเอง ถ้าแกคิดได้ เรียกฉันว่าพ่อ ฉันใจดีแล้วอาจจะยังให้เงินแกใช้อีก"

"แกเกลียดฉัน ฉันก็จะไม่สูญเสียอะไร ตราบใดที่แกยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ ฉันก็จะไม่ขาดทุน แกคือลูกของฉัน นี่เป็นสิ่งที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ไปตลอดชีวิต! สำหรับหร่วนซิงหว่าน อย่าคิดไปเลย แกเป็นลูกชายฉัน มันเกลียดฉันมากแค่ไหน ก็เกลียดแกมากเท่านั้น นายคงไม่ได้คิดเพ้อฝันจนถึงตอนนี้หรอกนะ รู้สึกว่า......"

ก่อนที่หร่วนจุนจะพูดจบ ร่างของหร่วนซิงหว่านก็ปรากฏตัวขึ้นที่ชั้นดาดฟ้าอย่างเงียบๆ

เธอพูดเบาๆ ว่า "คุณไม่เคยได้ยินคำพูดประโยคหนึ่งหรอก ที่ว่าคนร้ายตายเพราะความพูดมาก"

ทางนั้น หร่วนเฉินกับเซ่หรงต่อสู้กันจนแยกออกไม่ได้

หากจะบอกว่าเป็นการทะเลาะวิวาท แล้วหร่วนเฉินก็ลงมือฝ่ายเดียว ส่วนเซ่หรงไม่ทำร้ายภายใต้เงื่อนไข แค่ปกป้องตัวเองอย่างลวกๆ

อย่างไรก็ตาม เขาก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย

เมื่อได้ยินเสียงของหร่วนซิงหว่าน ร่างกายของหร่วนเฉินก็แข็งค้าง และหมัดที่ลอยอยู่กลางอากาศก็หยุดลง