สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 372

ที่ชั้นดาดฟ้าเงียบสงัดอีกครั้ง หร่วนซิงหว่านเดินไปหาหร่วนเฉิน มองดูมือที่มีเลือดหยด แล้วค่อยๆ กุมแขนของเขาไว้ "กลับไปเถอะ""

ผ่านไปครู่ใหญ่ หร่วนเฉินจึงเอ่ยขึ้น "พี่ไม่ถามอะไรผมบ้างเหรอ?"

"ถ้านายคิดจะบอกพี่ คงบอกไปตั้งนานแล้ว แต่นายเลือกที่จะไม่พูด พี่ถามไปก็ไม่มีประโยชน์"

ในตอนนั้นเอง เสียงฝีเท้าก็ดังมาจากทางเดิน

คนที่มาคือเจียงย่าน

หลังจากเขาหยุดเดินลง ได้หายใจหอบอยู่หลายที "ว่าแต่ พวกหนุ่มสาวอย่างพวกเจ้าตอนนี้คิดอะไรกัน แค่นัดตีกันนัดที่พื้นราบได้ไหม ทำไมต้องเลือกที่สูงขนาดนี้ด้วย?"

หร่วนเฉินเม้มปากแน่น ไม่พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านมองเจียงย่าน "ไม่มีอะไรแล้ว ไปกันเถอะ"

เจียงย่านมองหร่วนเฉิน แล้วมองเธออีกครั้ง แล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เหมือนจะถามอะไร แต่สุดท้ายก็กลืนมันกลับลงไป

เมื่อมาถึงชั้นล่าง ไม่มีเงาของหร่วนจุนกับเซ่หรงอยู่รอบๆ เลย และไม่ได้ยินแม้แต่เสียงการต่อสู้

มีลูกน้องคนหนึ่งเดินไปหาเจียงย่าน และกระซิบเบาๆ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย และกลับยกมือขึ้น "หาต่อไป"

"ครับ"

เจียงย่านพูดกับหร่วนซิงหว่านว่า "ฉันไปส่งพวกเธอ?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า แล้วนึกอะไรขึ้นมาได้ "รถฉันจอดอยู่ทางนั้น......"

"กุญแจ"

หร่วนซิงหว่านยื่นกุญแจรถให้ไป เจียงย่านรับมันมา และโยนมันให้กับลูกน้องที่อยู่ข้างหลังเขา และถามที่อยู่ของหร่วนซิงหว่าน

เมื่อนั่งอยู่ในรถ เจียงย่านมองผ่านกระจกมองหลัง แล้วถามว่า "จะไปที่ไหน?"

หร่วนซิงหว่าน "โรงพยาบาล"

ในเวลานี้ หร่วนเฉินที่ไม่เคยพูดไม่จาได้เอ่ยว่า "แค่หาที่ที่ปล่อยผมลงก็พอแล้ว"

หร่วนซิงหว่านไม่สนใจเขา พูดเพียงว่า "หาโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด"

"ได้"

ยี่สิบนาทีต่อมา รถได้หยุดอยู่ที่ประตูโรงพยาบาลเอกชน

หร่วนเฉินขมวดคิ้ว กำลังจะปฏิเสธ หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นว่า "ฉันก็ไม่อยากพูดอะไรกับนายมากแล้ว ไปหาหมอ รักษาแผลก่อน ไม่อย่างนั้นฉันจะลงมือทำร้ายนายเอง"

หร่วนเฉินเข้าโรงพยาบาลอย่างเงียบๆ

หร่วนซิงหว่านเดินตามหลังเขา หลังจากเดินไปได้สองก้าว ได้พูดกับเจียงย่านว่า "ขอบคุณที่มาส่งพวกเรา เรื่องต่อไปฉันจัดการเองก็พอ"

"งั้นฉันไปก่อน?"

"ค่ะ ค่อยเจอกันใหม่"

เจียงย่านยกมือขึ้นให้เธอ แล้วหันหลังเดินจากไป

หร่วนซิงหว่านลงทะเบียนให้หร่วนเฉิน รอจนเขาไปที่ห้องตรวจของโรงพยาบาล เธอก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านนอก บีบหว่างคิ้ว แล้วถอนหายใจ

หลังจากนั่งอยู่พักหนึ่ง เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมา และกดโทรไปที่หมายเลขของเซ่หรง

สิ่งที่แสดงได้คือไม่สามารถเชื่อมต่อได้

เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกคนสะกดรอยตาม เซ่หรงมักจะเปลี่ยนโทรศัพท์ และเกือบทั้งหมดเป็นเขาที่ติดต่อหาเธอ

เห็นแบบนี้ เธอทำได้แค่รอเท่านั้น

หร่วนซิงหว่านรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย เมื่อเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้านหลังกำลังจะพักผ่อน เสียงฝีเท้าที่สงบก็ดังขึ้นจากทางเดิน

เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เธอเห็นคือใบหน้าที่เย็นชาของชายหนุ่ม

หร่วนซิงหว่านอึ้งไปครู่หนึ่ง "คุณประชุมอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมาที่นี่?"

โจวฉือเซินนั่งลงข้างๆ เธอ "ประชุมเสร็จแล้ว"

สายตาของเขาจับจ้องไปที่แขนเสื้อที่เปื้อนเลือดของหร่วนซิงหว่าน คิ้วที่ดูดีได้ขมวดเข้าหากันทันที

หร่วนซิงหว่านเห็นดังนั้นก็รีบพูดว่า "ไม่ใช่ของฉัน เป็นของเสี่ยวเฉิน"

ริมฝีปากบางของโจวฉือเซินเม้มเข้าหากันเล็กน้อย จับมือเล็กๆ ที่เย็นของเธอไว้ "เขาเป็นบ้าอะไรอีก?"

"ดูเหมือนหลินจื้อหย่วนไปหาเขาแล้ว ไม่รู้ว่าพูดอะไรไป ก็......"

"คิดว่าคงพูดอะไรดีๆ ไม่ได้"