สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 373

เมื่อหร่วนซิงหว่านกลับมาถึงตระกูลหลิน หลินจืออี้กำลังอ่านนิตยสารอยู่ในห้องรับแขก

หร่วนซิงหว่านถามคนรับใช้ว่า "ประธานหลินอยู่ที่ไหน?"

คนรับใช้มองเธอ แล้วหันไปมองหลินจืออี้ อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่นานยังไม่ยอมเปิดปากพูด

หลินจืออี้ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น ได้แต่มองนิตยสารตรงหน้า แล้วพูดเสียงเรียบว่า "เธอหาพ่อฉันเรื่องอะไร?"

หร่วนซิงหว่านโกรธจัด ไม่มีอารมณ์จะพูดกับเธอ "นี่เป็นเรื่องของฉันกับเขา แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ?"

ได้ยินดังนั้น หลินจืออี้ก็ชะงักไป คิ้วขมวดมุ่น เงยหน้ามอง แล้วหัวเราะหึๆ "บอกว่าไม่มีการศึกษา สุดท้ายแล้วก็ไม่ผิดจริงๆ"

"บางครั้งคุณหลินก็ไปทำการดูแลบำรุงให้มากๆ หน่อย ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์ที่จะตีความที่ไร้สาระกับคุณที่นี่ หรือจะว่า คุณหลินคิดว่า ฉันนำวิดีโอที่ถ่ายในคลับครั้งนั้นโพสต์ออกไปก็ไม่เป็นไร?"

เป็นไปตามคาด สีหน้าของหลินจืออี้เปลี่ยนไปจนดูไม่ได้ในแค่พริบตาเดียว

คนรับใช้เห็นดังนั้น ก็รีบเอ่ยว่า "นายท่านอยู่ในห้องหนังสือค่ะ"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้พูดพล่ามไร้สาระกับเธออีก จากนั้นเบนสายตากลับมา และเดินไปที่ห้องหนังสือ

หลินจืออี้ลุกขึ้น มองตามแผ่นหลังของเธอ แล้วโยนนิตยสารลงไปในถังขยะอย่างแรง

ในห้องหนังสือ หลินจื้อหย่วนกำลังพลิกดูสัญญา อยู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก

เขามองแล้วพูดเบาๆ ว่า "ด้วยมารยาท เธอควรเคาะประตูก่อนไหม?"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะ และพูดอย่างเย็นชาว่า "ประธานหลินไปหาน้องชายฉัน ก็ไม่ได้บอกฉันมาก่อน การจะเคารพก็ควรเคารพซึ่งกันและกัน"

เมื่อได้ยินเธอพูด หลินจื้อหย่วนก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพียงแค่ปิดสัญญา "ฉันไปหาเขา ก็เพื่อเธอ"

"ฉันดูไม่ออกเลยว่าเพื่อฉันตรงไหน"

หลินจื้อหย่วนเอนตัวพิงกับที่นั่ง มือผสานกัน แล้วพูดเบาๆ ว่า "เธอบอกว่าเธอเป็นลูกสาวของเสี่ยวม่าน ในขณะนี้ฉันเชื่อเธอ เห็นแก่สิ่งของที่เสี่ยวม่านทิ้งเอาไว้ ฉันเองก็ไม่ได้ไปตรวจสอบ แต่ถ้าทุกอย่างที่เธอพูดเป็นความจริง น้องชายของเธอก็คือตัวการที่จะทำให้ตระกูลหลินอับอาย ฉันแค่เตือนเขาถึงความจริงเท่านั้น เพื่อให้เขารู้จักประเมินค่าตัวเอง และควรอยู่ให้ห่างจากเธอหน่อย นี่ไม่ใช่เพื่อเธอ แล้วเพื่ออะไร?"

แม้ว่าหร่วนซิงหว่านจะรู้ว่าหลินจื้อหย่วนไปหาเสี่ยวเฉินคงไม่สามารถพูดในสิ่งที่คนพูดกัน และเธอคิดเพียงว่า เขาจะใช้หร่วนจุนมาโจมตีเสี่ยวเฉิน แต่ไม่เคยคิดเลยว่า เขาจะพูดแบบนั้นอีก!

หร่วนซิงหว่านเม้มปากแน่น "เขาจะเป็นน้องชายของฉันตลอดไป และนี่คือความจริงที่ใครๆ ก็เปลี่ยนไม่ได้"

หลินจื้อหย่วนเอ่ยว่า "คนเราอยู่บนโลก มักจะมีทางเลือกบางอย่าง ในเมื่อเธอเลือกที่จะใช้ชีวิตไปกับความร่ำรวยมหาศาลนี้ นั้นคือสิ่งที่ควรให้เธอ ฉันให้เงินเธอจะไม่ขาดไปแม้แต่นิดเดียว แต่เธอก็ต้องจ่ายในราคาที่มันคุ้มค่าด้วย นั่นคือการอยู่ให้ห่างจากผู้ที่จะถ่วงเวลาเธอไว้ เธอไม่ใส่ใจก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้เธอเข้ามาอยู่ในตระกูลหลินแล้ว ทุกอย่างของเธอ ล้วนเป็นตัวแทนของตระกูลหลิน ดังนั้นทุกอย่างต้องคิดให้รอบคอบก่อนทำ"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเยาะ "ฉันยังไม่รู้เลยว่า ฉันมีความสามารถมากขนาดนี้จริงๆ"

"ความจริงก็เป็นเช่นนี้ เธอน่าจะรู้ดี ว่าทันทีที่เธอก้าวเข้ามาในประตูของตระกูลหลิน ก็มีดวงตาที่นับไม่ถ้วนกำลังจ้องมองเธออยู่"

"ในเมื่อประธานหลินใส่ใจเรื่องฐานะและหน้าตาของตระกูลหลินมาก แทนที่จะเสียเวลาในตัวฉัน ทำไมไม่สั่งสอนคุณหลินให้ดีละคะ"

"เรื่องของจืออี้ ฉันมีแผนของฉันเอง" หลินจื้อหย่วนกล่าวอีกว่า "จืออี้กับเธอก็ได้มีสภาพแวดล้อมที่แตกต่างมาตั้งแต่เล็กแล้ว หล่อนมีขอบเขตของตัวเอง ไม่เคยทำเรื่องที่เป็นวัวสันหลังหวะเช่นนี้มาก่อน ในทางตรงกันข้าม ฉันไม่ต้องเพิ่มความกังวลมากขึ้นอีก"

หร่วนซิงหว่านกลับสงบสติอารมณ์ลงได้ "ฟังจากที่ประธานหลินพูด คุณคิดว่าสิ่ง ที่คุณหลินทำนั้น คงไม่มีอะไรที่ไม่อาจเปิดเผยต่อสาธารณะได้ ใช่ไหม?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินจื้อหย่วนก็หรี่ตาลง และไม่ได้พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านกล่าวต่อว่า "ประธานหลินน่าจะรู้ดี สิ่งที่ฉันต้องการนั้นง่ายมาก แต่ถ้าคนที่ฉันแคร์เกิดได้รับอันตราย อย่างมากก็แค่ต่อสู้กันจนตายไปด้วยกันทั้งสองฝ่าย อย่างไรก็ตามฉันไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว จึงไม่กลัวว่าจะสูญเสียอะไรไป"

หลังจากนั้น หร่วนซิงหว่านก็ไม่หยุดอยู่ต่อ จึงหันหลังเดินจากไป

หลินจื้อหย่วนที่อยู่ด้านหลังเธอ สีหน้าได้ค่อยๆ เย็นชาลง

เมื่อกลับมาถึงห้อง หร่วนซิงหว่านก็ล็อกประตู วางสิ่งของลงและล้มตัวลงบนเตียง

ทั้งๆ ที่ดูเหมือนไม่ได้ทำอะไร แต่กลับรู้สึกเหนื่อยจนอ่อนเพลีย

หลังจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อของเธอก็ดังขึ้น