สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 377

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ผ่านไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดหร่วนซิงหว่านก็เริ่มลงปากกา

คนที่มองอย่างตึงเครียดจากด้านนอก ล้วนรู้สึกโล่งใจกันถ้วนหน้า

โจวฉือเซินนั่งอยู่ในที่นั่ง ขาเรียวยาวไขว้กันไว้ ดวงตาดำขลับมองภาพตรงหน้าอย่างสงบนิ่ง

ในห้อง หร่วนซิงหว่านไม่ได้ออกแบบอะไรแปลกใหม่ แต่เป็นผลงานที่เคยออกแบบไว้ก่อนหน้านี้

งานเลี้ยงอาหารค่ำการกุศลที่บ้านตระกูลจี้จัดนั้น สร้อยที่เธอส่งไป อยู่ดีๆ ก็หายไปแล้ว มาจนถึงตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าหายไปไหน

และหัวข้อของการแข่งขันครั้งนี้ ก็ไม่ได้กำหนดหัวข้อด้วย

จากกติกาการแข่งขันตั้งแต่เริ่มต้น จนถึงความคืบหน้าไปข้างหลัง รวมถึงตอนนี้ของการแข่งขันครั้งสุดท้าย ทั้งหมดล้วนมีข้อความข้อหนึ่งออกมาว่า นั่นคือการทำลายข้อจำกัดโดยธรรมชาติ ไม่ยึดติดกับสถานการณ์ในหัวข้อใดๆ กล้าฝ่าฟันและกล้าสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ นั้นถึงจะเป็นกุญแจที่สำคัญ

ดังนั้นความหมายก็คือ ไม่ว่าผู้เข้าประกวดจะมอบผลงานชิ้นไหน ล้วนแล้วแต่ตรงกับหัวข้อทั้งสิ้น

สร้อยคอนาฬิกาพกพานั้น นอกจากเคยให้หลินซื่อดูแล้ว ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยแสดงในที่สาธารณะเลย

ถ้าใครตั้งคำถามกับเธอ ก็หมายความว่า สร้อยคอที่ถูกขโมยนั้น คืออยู่ในมือของคนผู้นั้น

อย่างไรก็ตาม หร่วนซิงหว่านยังคงมีการเปลี่ยนแปลงรายละเอียดบางอย่าง แต่นอกเหนือจากตัวเธอเองแล้ว มันยากมากที่คนอื่นๆ จะสังเกตเห็นความแตกต่างได้

ไม่นานเวลาสามชั่วโมงก็มาถึง หร่วนซิงหว่านก็หยุดมือลง และถอนหายใจเบาๆ

หลังจากที่พนักงานเอาผลงานไป หร่วนซิงหว่านและคนอื่นๆ ได้แยกกันออกจากห้องไป

เดิมทีผู้ตัดสินที่นั่งอยู่ต่างลุกขึ้น และเดินเข้าไปในห้องประชุมที่เตรียมไว้

ก่อนที่จ้าวเชียนเชียนจะจากไป ยังจงใจมองไปที่หร่วนซิงหว่าน แล้วแค่นเสียงออกมา ราวกับว่ากำลังบอกให้คอยดูเถอะ

ส่วนหลินจืออี้แสดงออกถึงความสุขุม ยังคงเหลือภาพลักษณ์ของตัวเองไว้ตลอด สีหน้าเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสบางๆ

เมื่อหร่วนซิงหว่านกำลังจะไปหาโจวฉือเซิน กลับพบว่าเขานั่งอยู่บริเวณของนักข่าว แต่เดิมทีนักข่าวเหล่านั้น กลับได้มารวมตัวกันที่มุมมุมหนึ่ง และมองซ้ายแลขวา พยายามลดความรู้สึกของตัวเองลง

หร่วนซิงหว่าน "?"

โจวฉือเซินเดินไปหาเธอ "มองอะไร?"

"พวกเขาทำไม......"

โจวฉือเซินไม่ได้หันหน้ากลับไปมอง และพูดช้าๆ "อาจจะนั่งนานไปหน่อยเลยไม่สบาย"

หยุดไปครู่หนึ่ง เขาจึงจับมือหร่วนซิงหว่าน "ไม่ต้องสนใจพวกเขาแล้ว ไปหาอะไรกินกันเถอะ"

หลังจากอยู่ในนั้นเป็นเวลานาน หร่วนซิงหว่านก็หิวมากเช่นกัน เธอกล่าว "การแข่งขันยังไม่จบเลยนะ"

โจวฉือเซินพูดว่า "ต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกว่าผลจะออก คุณนั่งอยู่ที่นี่ก็รอเฉยๆ"

และนี้คือความจริง

"งั้นไปกันเถอะ"

สำหรับพวกเขาที่จากไปเช่นนี้ ความปั่นป่วนก็ค่อยๆ ผุดขึ้นมาไม่น้อย

ดูเหมือนว่าจะมั่นใจได้มากพอกับการแข่งขันครั้งนี้

แต่หร่วนซิงหว่านไม่ได้รู้สึกมั่นใจอะไร เธอแค่รู้สึกเพียงว่า ในเมื่อผลงานได้ถูกส่งไปแล้ว สิ่งที่เธอควรจะทำก็ทำเสร็จแล้ว แทนที่จะรอผลออกมาแต่ละนาทีๆ ไปทานอาหารรอจะไม่ดีกว่าเหรอตอนกลับมาก็พอดีกับเวลา

ระหว่างทานอาหาร หร่วนซิงหว่านก็ถามว่า "เสี่ยวเฉินอยู่กับคุณที่นั่นสองวันที่ผ่านมาเป็นอย่างไรบ้าง?"

โจวฉือเซินเติมน้ำลงในแก้วของเธอ "ก็ดี กินได้นอนได้"

"...... ฉันถามอาการบาดเจ็บเป็นไงบ้าง"

"ไม่ได้ทำร้ายเส้นเอ็นหรือกระดูก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่ถูกทุบตี ไม่ใช่เขา หายนานแล้ว"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หร่วนซิงหว่านก็ขมวดคิ้ว "ยังไม่มีข่าวจากเซ่หรงเลยเหรอ?"

โจวฉือเซินพูดว่า "ถ้าเขาถูกหาเจอได้ง่ายขนาดนั้น ยังจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงตอนนี้?"

หร่วนซิงหว่านเงียบไป โดยไม่ปฏิเสธ

โจวฉือเซินกล่าวต่อว่า "บอกแล้วไงว่าเรื่องพวกนั้นคุณไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะจัดการเอง"

"แต่คุณเองก็ยุ่งเหยิงไปหมด"