สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 382

แต่สุดท้าย หร่วนเฉินก็ไม่ไปร้องเพลงกับพวกเขา

เมื่อหร่วนซิงหว่านเห็นถึงสถานการณ์ จึงให้เพ้ยซานซานและสาวๆ ไปยังที่ร้องเพลงกันก่อน เธอจะพาหร่วนเฉินไปส่งแล้วค่อยตามไปทีหลัง

บนรถ หร่วนซิงหว่านพูด "พี่ได้ยินโจวฉือเซินพูด ว่านายออกจากบ้านเช้าและกลับดึก นายทำอะไร?"

หร่วนเฉินเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะพูด "มีเรื่องนิดหน่อย"

"เรื่องอะไร?"

เขาหันศีรษะไปอีกด้าน ไม่พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านรู้ว่าเขาไม่เต็มใจพูด เธอจึงไม่คะยั้นคะยอที่จะถามต่อ "เสี่ยวเฉิน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกในภายหลัง นายจะหุนหันพลันแล่นเหมือนก่อนไม่ได้แล้วนะ นายเป็นน้องชายของพี่ เป็นครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวบนโลกนี้ของพี่ ไม่มีใครสำคัญกับพี่มากไปกว่านายหรอกนะ"

ผ่านไปสักพัก หร่วนเฉินจึงพูด "โจวฉือเซินละ?"

เธอไม่คิดว่าเขาจะตอบแบบนี้กลับมา หร่วนซิงหว่านจึงหัวเราะ "แฟนมันเปลี่ยนได้อีก แต่น้องชายมีคนเดียวนี่"

"ผมรู้แล้ว คราวหลังผมทำอะไรจะไม่ใจร้อนอีก และจะไม่ให้พวกเขาเอาสิ่งนี้มาใช้แบล็กเมล์พี่" หร่วนเฉินนิ่งไปสักพัก ราวกับคิดอะไรขึ้นมาได้ เขาขมวดคิ้ว จึงพูดว่า "พี่กับเซ่หรง......"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ มันซับซ้อนมาก

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างเรียบง่ายว่า "เขาเคยช่วยพี่ หนี้แค้นคราวก่อนก็นับว่าหมดแล้ว ช่วงก่อน พี่ไปหาเขา เพื่อให้เขาหาที่อยู่ของหร่วนจุนให้ พี่ก็เลยให้เงินเขา มันก็เป็นอย่างนี้แหละ"

คิ้วของหร่วนเฉินยิ่งขมวดเข้าหากันแน่น "หมดแล้ว?"

หร่วนซิงหว่านส่งเสียงตอบรับ หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งจึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง "ที่จริงนะเสี่ยวเฉิน ถ้าหากไม่ใช่หร่วนจุนไปยืมเงินกู้ดอกเบี้ยงสูงมา เซ่หรงก็คงหาพวกเราไม่เจอ ยิ่งไปกว่านั้น......เรื่องนั้น หร่วนจุนก็เป็นคนวางแผน และเซ่หรงก็มีหน้าที่ในการรับผิดชอบเอาเงินของตัวเองคืนก็แค่นั้น"

เคยมีอยู่ช่วงหนึ่งที่เธอเกลียดหร่วนจุน มากพอๆกับที่เกลียดเซ่หรง

แต่เมื่อตอนนี้คิดดูแล้ว เธอจะโทษเซ่หรงไปเพื่ออะไร

แค่ในตัวพ่อของเวินเฉี่ยน เธอไม่สามารถตัดสินได้ว่าเขาดีหรือไม่ดี แต่ว่าเธอเห็นความเป็นมนุษย์ในตัวของเซ่หรงได้

ดูเหมือนว่าทุกคนพยายามที่จะมีชีวิตรอด โดยเลือกวิถีชีวิตที่แตกต่างออกไป

หร่วนเฉินไม่พูดอะไรอีก ทำได้เพียงมองออกไปนอกหน้าต่างเงียบๆ

หลังจากรถจอดลงตรงคฤหาสน์ซิงหู หร่วนซิงหว่านจึงพูดว่า "พี่เห็นว่าแผลของนายใกล้จะหายดีแล้ว รอให้ผ่านวันหยุดเสาร์อาทิตย์ไปแล้ว นายก็กลับไปโรงเรียนเถอะ"

หร่วนเฉินพยักหน้า "ครับ"

หร่วนเฉินเปิดประตูรถ ก่อนจะหันมาถามอีกครั้ง "พี่ไม่เข้าไปข้างในเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านมองไปยังสถานที่อันคุ้นตา เธอยิ้มก่อนจะส่ายศีรษะ "ไม่เข้าไปแล้วละ"

"อย่างนั้นผมไปแล้วนะ"

"ไปเถอะ"

หลังจากที่หร่วนเฉินจากไป หร่วนซิงหว่านก็อยู่ที่เดิมสักพักก่อนจะขับรถออกไป

คฤหาสน์ซิงหู

เมื่อหร่วนเฉินเดินเข้ามายังห้องรับแขกก็เห็นโจวฉือเซินเดินลงมาจากชั้นบนพอดี เขาถาม "ไปไหนมา?"

"งานเลี้ยงครับ"

เมื่อได้ยิน โจวฉือเซินอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว "งานเลี้ยงอะไร?"

หร่วนเฉินจงใจพูด "พี่สาวของผม ไม่ได้เรียกคุณเหรอ?"

โจวฉือเซิน "......"

หร่วนเฉินพูดต่อ "เธอเพิ่งจะมาส่งผม กลับไปเมื่อกี้นี่เอง"

ขมับของโจวฉือเซินเต้นตุบ และหันไปมองหร่วนเฉินที่มีท่าทีไม่ทุกข์ไม่ร้อนด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะหมุนกายขึ้นไปยังชั้นบน

เมื่อเห็นความไม่พอใจที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายทุกอณูของเขาแล้ว หร่วนเฉินรู้สึกว่าอารมณ์ความอึดอัดของตัวเองในหลายวันมานี้ดีขึ้นมากโข

เมื่อกลับมาถึงห้อง โจวฉือเซินจึงหยิบโทรศัพท์ออกมา เขาเพิ่งจะคิดโทรหาหร่วนซิงหว่าน ทว่ากลับหยุดการกระทำ

เธอไม่เพียงแค่ไม่ต้องการกลับคฤหาสน์ซิงหู แม้กระทั่งมาถึงประตูแล้ว เธอยังไม่เต็มใจเข้ามา

โจวฉือเซินโยนมือถือไปยังโซฟาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันกายมองไปยังห้องที่เงียบสงบ และยกมือขึ้นมาบีบสันจมูก ริมฝีปากบางเม้มน้อยๆ

มันเป็นเพราะเขา