สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 383

หร่วนเฉินปล่อยเขา ก่อนจะมองแรงใส่ ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร นิ้วมือก็ถูกสิ่งอ่อนนุ่มบางอย่างคว้าจับ

เขาผงะไปครู่หนึ่ง เมื่อก้มลงมอง กลับเห็นเด็กน้อยอายุแค่ไม่กี่เดือน ดวงตากลมโตมองมายังเขา ด้วยดวงหน้ายิ้มแฉ่ง พร้อมส่งเสียงอ้อแอ้ออกมา

หร่วนเฉินลดเสียงลงโดยไม่รู้ตัว "นี่คือ......"

โจวฉือเซินที่นั่งอยู่บนโซฟา พูดออกมาอย่างสงบว่า "ลูกชายของฉันเอง"

ความโกรธที่เพิ่งเบาบางลงของหร่วนเฉินกลับมาปะทุอีกครั้ง สายตาของเขาตกไปอยู่ที่หลี่เสวี่ยที่ดูไม่รู้เรื่องราวอะไร คนที่ถูกสายตาของเขามองมาพลันตกใจกลัว เมื่อตระหนักได้ว่าเขาเข้าใจผิดแล้ว เธอจึงรีบโบกไม้โบกมือ "ฉันเป็นเพียงแค่คนที่ประธานโจวเรียกให้มาดูแลเด็กค่ะ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะคะ"

หร่วนเฉินคลายปมคิ้วลงเล็กน้อย ก่อนจะมองไปทางโจวฉือเซินอีก "นี่มันเรื่องอะไรกัน"

"แต่นายต้องรับปากมาก่อนว่า จะไม่เอาเรื่องทุกอย่างที่นายเห็นวันนี้ไปบอกกับหร่วนซิงหว่าน แล้วฉันจะบอกความจริงกับนาย"

"แค่คุณไม่ได้ทำเรื่องอะไรให้เธอเสียใจ กลัวว่าผมจะพูดเหรอ?"

โจวฉือเซินเงยหน้าขึ้นมอง "ฉันแค่ไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวายไปมากกว่านี้"

เมื่อสวี่เยว่เห็นสถานการณ์ตอนนี้ ก็พอรู้ได้ว่าคนที่บุกเข้ามา ไม่ใช่คนเลวอะไร เธอจึงพูดกับหลี่เสวี่ยว่า "เสี่ยวเสวี่ย วันนี้เธอกลับบ้านไปก่อนเถอะจ้ะ"

หลี่เสวี่ยพยักหน้า ก่อนจะนำอาหารเสริฟ์ขึ้นโต๊ะ และรีบออกไป

เมื่อประตูปิดลง สวี่เยว่จึงอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาบนโซฟา "ถึงเวลาป้อนนมแล้วค่ะ พวกคุณคุยกันต่อเถอะ"

เมื่อสวี่เยว่อุ้มเด็กน้อยเข้าห้อง สายตาของเจ้าตัวเล็กที่พาดอยู่บนบ่าของสวี่เยว่ ก็ยังคงมองมาทางหร่วนเฉิน มือน้อยโบกไปมาในอากาศ คล้ายกับจะพูดอะไร

หร่วนเฉินมองไปยังดวงตาและจมูกของเขา ทันใดนั้นเอง ก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของเขา

อันที่จริง เมื่อครู่ที่หญิงสาววัยรุ่นบอกว่า เธอแค่เป็นคนที่โจวฉือเซินเรียกมาเพื่อให้ดูแลเด็ก พลันได้มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของหร่วนเฉิน ทว่าเขานึกไม่ออกและไม่เข้าใจ และไม่คิดอะไรต่อไปอีกเลย

หร่วนเฉินดึงสติกลับมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ "เขาไม่น่าจะเป็น......"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วขึ้น "อืม"

"พี่สาวของผมไม่รู้?"

"เธอเพียงรู้แค่ว่ามีเด็กคนนี้อยู่ แต่เรื่องอื่นเธอไม่รู้"

หร่วนเฉินถาม "ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณถึงปิดบังเธอ?"

โจวฉือเซินพูด "ฉันพูดไปแล้วว่า ฉันไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวายไปมากกว่านี้"

หร่วนเฉินขึ้นเสียงโดยไม่รู้ตัว "แต่นั่นคือลูกของเธอ! คุณก็รู้ดีว่าเธอเศร้าใจแค่ไหนกับเด็กคนนี้......คุณไม่รู้สึกบ้างเหรอว่าแบบนี้มันทำเกินไป!"

สีหน้าของโจวฉือเซินขรึมลงไปถนัดตา "เด็กคนนี้คลอดก่อนกำหนด ตั้งแต่เขาเกิดมาก็อยู่ในห้องICU มาโดยตลอด ถ้าหากเป็นนาย นายคิดจะบอกเธอยังไง? เมื่อเธออยู่ในช่วงเวลาที่ตกทุกข์ได้ยากที่สุด มันยังเคราะห์ซ้ำกรรมซัดไม่พออีกเหรอ?"

หร่วนเฉินชะงัก เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาในทันใด ใช้เวลาอยู่นานจึงพูดว่า "แต่ว่าตอนนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณถึงไม่......"

"ก่อนที่นายจะไปหาหร่วนจุน นายได้บอกอะไรกับเธอไหม?"

หร่วนเฉินเงียบไปเสียสนิท ราวกับเข้าใจถึงความรู้สึกนั้นได้

ภายในห้องเงียบลงทันที

ผ่านไปสักพัก โจวฉือเซินจึงพูดขึ้นมาว่า "จำสิ่งที่นายรับปากฉันไว้ ถ้านายผิดคำพูด นายก็อย่าคิดเลยว่าเด็กคนนี้จะเรียกนายว่าคุณน้าไปตลอดชีวิต"

หร่วนเฉินไม่ได้พูดอะไร

เมื่อเขาเห็นโจวฉือเซินก้าวขาจะออกไปข้างนอก เขาจึงหันไปมองห้องอีกครั้ง "คุณจะไปแล้วเหรอ?"

"แล้ว?" โจวฉือเซินถาม "หรือนายจะอยู่ที่นี่?"

หร่วนเฉินชักสายตากลับมา ก่อนจะออกไปพร้อมกับโจวฉือเซิน