สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 398

คนขับรถเกิดความรู้สึกสงสัยขึ้นมาบ้างแล้ว และเพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวายที่ไม่จำเป็น ตลอดทางเวินเฉี่ยนก็เลยไม่พูดกับเซ่หรงเลย เซ่หรงเองก็ก้มหน้าอยู่ตลอด ปีกหมวกบังใบหน้าไปตั้งครึ่งหน้า

พอรถมาจอดลงตรงเป้าหมายแล้ว ทั้งสองคนก็ลงจากรถ

เซ่หรงเดินอยู่ข้างหน้า แล้วหยุดลงตรงปากทางเส้นหนึ่งข้าง ๆ โรงแรม รอบด้านมีคนเลย

พอเขาหันหน้ามา เวินเฉี่ยนก็รีบพูดขึ้นว่า "พี่เซ่ พี่เห็นข้อความที่ฉันทิ้งไว้ให้พี่แล้วใช่ไหม?"

เซ่หรงพยักหน้าเล็กน้อย "เกิดเรื่องอะไรขึ้น"

เวินเฉี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงร้อนใจ "ช่วงที่ผ่านมาพี่ไปไหนมา? แล้วก็พ่อด้วย เขาไม่อยู่บ้านตลอดเลย"

"เสี่ยวเฉี่ยน ลุงเวินเขา......"

"ช่างเถอะ เรื่องนี้ไม่สำคัญหรอก เดี๋ยวค่อยว่ากันเถอะ" เวินเฉี่ยนพูดขัดเขาขึ้น แล้วก็พูดขึ้นอีกว่า "พี่เซ่ ตอนนี้ฉันเจอเรื่องยุ่งยากเรื่องใหญ่เลย พี่ต้องช่วยฉันนะ คนที่จะช่วยฉันได้มีแต่พี่คนเดียวแล้ว!"

คำพูดในปากของเซ่หรงถูกกลืนกลับลงไปอีกครั้ง "เธอพูดมาเลย"

สิบนาทีให้หลัง

หลี่เฟิงกำลังเตรียมไวน์แดงอยู่ในห้องของโรงแรม แล้วอยู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงกริ่งประตู จากนั้นเขาก็วางแก้วเหล้าลง ฮัมเพลงไปแล้วก็ไปเปิดประตู "มาได้เร็วดีนี่......"

คำพูดของเขายังไม่ทันจบ ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งใส่ชุดดำทั้งตัวยืนอยู่ข้างนอก

หลี่เฟิงขมวดคิ้วขึ้นอย่างแรง "คุณมาหาใคร?"

ในขณะเดียวกัน ชายหนุ่มก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยแววสังหารที่เยือกเย็น

พอหลี่เฟิงรู้สึกว่าไม่ดีแล้ว กำลังอยากจะร้องขอความช่วยเหลือ ก็โดนคนถีบเข้าให้ทีหนึ่งตรงท้อง แล้วเขาก็ไปชนเข้ากับกำแพงอย่างแรง แล้วล้มลงมาบนพื้น

เขากุมท้องเอาไว้ แล้วเจ็บจนแทบจะร้องไม่ออก

เซ่หรงปิดประตูลง แล้วกระชากผมของเขาไว้แล้วเดินเข้าไปข้างใน ส่วนเสียงร้องของหลี่เฟิง ก็ค่อย ๆ โดนเสียงในห้องกลบไปหมด

แค่ทีเดียวในเมื่อกี้หลี่เฟิงก็รู้แล้วว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา จึงรีบอ้อนวอนขึ้นว่า "ยัยผู้หญิงชั่วเวินเฉี่ยนเป็นคนให้คุณมาใช่ไหม? หล่อนให้เงินคุณเท่าไหร่ ผมจะให้เท่าหนึ่งเลย ไม่ซิ......สามเท่า! คุณอยากได้เท่าไหร่ผมก็จะให้หมดเลย!"

เซ่หรงคว้าที่เขี่ยบุหรี่ที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา แล้วก็ทุบลงไปบนหัวของเขาอย่างแทบจะไม่ลังเลสักนิดเลย

ผู้ชายคนที่เมื่อกี้ยังลองต่อรองราคาอยู่ แต่ในชั่วพริบตาก็แน่นิ่งไปซะแล้ว และล้มตัวลงไปกองอยู่บนพื้น

เซ่หรงเก็บโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาจากบนโซฟา แล้วก็ค้นหาในห้องไปรอบหนึ่ง ก็หาแผ่นดิสก์เจอหลายแผ่น จากนั้นก็จากไปอย่างรวดเร็ว

ทุกวินาทีที่เวินเฉี่ยนรออยู่ตรงใต้ตึกนั้น ล้วนเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดในชีวิตนี้ของเธอ

กว่าจะรอให้เซ่หรงลงมาถึง เวินเฉี่ยนก็รีบลุกขึ้นมาทันที แล้วถามขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า "พี่เซ่ เป็นยังไงบ้าง?"

เซ่หรงล้วงโทรศัพท์และแผ่นดิสก์หลายแผ่นออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เธอ

เวินเฉี่ยนรับมาด้วยมือสั่นเทา "อยู่ในนี้ทั้งหมดเลยเหรอคะ?"

"อยู่ในนี้หมดแล้ว"

เวินเฉี่ยนโล่งอกไปได้เปลาะหนึ่ง แล้วเหมือนกับว่าจะนึกอะไรขึ้นมาได้แล้วก็ถามขึ้นอีกว่า "พี่ไม่ได้ดูใช่ไหม?"

เซ่หรงส่ายหัว "ไม่ได้ดู"

"งั้นก็ดีแล้ว"

เวินเฉี่ยนเอาของใส่เข้าไปในกระเป๋า แล้วก็เห็นเลือดที่หยดลงมาจากหัวของเซ่หรง ก็ถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างอัตโนมัติ ทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

เซ่หรงก้มหน้าลงแล้วเหลือบมองทีหนึ่ง "ใช่ บนตัวฉันมีบาดแผล"

เวินเฉี่ยนถามขึ้นว่า "งั้น......คนที่ตามฉันเมื่อก่อนหน้านี้ ก็เป็นเพราะว่าพี่ใช่ไหม?"

"พวกเขาน่าจะสืบค้นความสัมพันธ์ของเราเจอแล้ว เพราะฉะนั้นก็เลยมาติดตามเธอ เพื่ออยากจะจับตัวฉันให้ได้"

เวินเฉี่ยนถลึงตาโตขึ้นมาทันที "งั้นทำไมพี่ยังจะมาหาฉันอีกล่ะ? ถ้าเกิดพวกเขารู้เข้าว่าพวกเราเคยเจอกันมาแล้ว แล้วฉันจะทำยังไงล่ะ?"

เซ่หรงอ้าปากเล็กน้อย ชั่วขณะหนึ่งไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีแล้ว