สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 399

ในบ้าน มีกลิ่นหอมของกับข้าวลอยมาเป็นระลอก

พอได้ยินเสียงฝีเท้าตรงหน้าประตู สวี่เยว่ก็เดินออกมา "เสี่ยวหร่วน เสี่ยวเซิน พวกเธอมานั่งก่อน เดี๋ยวกับข้าวก็เสร็จแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น "น้าสวี่ให้หนูช่วยคุณเถอะค่ะ"

พูดแล้ว เธอก็ถอยเสื้อคลุมออกแล้วยื่นให้กับโจวฉือเซิน แล้วเข้าครัวไป

โจวฉือเซินรับมา แล้วยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย

สวี่เยว่พูดขึ้น "ไม่ต้องแล้วจริง ๆ ในนี้เดี๋ยวฉันก็ทำเสร็จแล้ว"

"ปกติในเวลาแบบนี้คุณก็น่าจะนอนหลับไปแล้วมั้งคะ ดึกขนาดนี้แล้ว ยังต้องมาทำให้คุณยุ่งยากอีก"

"นี่จะเป็นอะไรไป ฉันอยู่ที่นี่ตัวคนเดียว ปกติก็ไม่มีเพื่อนคุยสักคน พวกเธอสามารถมาได้ ฉันก็ดีใจแทบแย่แล้ว"

"น้าสวี่......อยู่ที่นี่คนเดียวเหรอคะ?"

สวี่เยว่กลับเหมือนกับว่าไม่ได้รู้สึกถึงอะไรยังไงอย่างงั้น แล้วตอบกลับไปว่า "ก็ใช่น่ะซิ ทำไมเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเล็กน้อย แล้วก็ส่ายหน้า "ไม่มีอะไรค่ะ เพียงแต่หนูจำได้ว่า ก่อนหน้านี้น้าฉินเคยบอกว่าพักอยู่กับน้าสวี่ หนูก็เลยนึกว่าพวกคุณ......"

"น้าฉินเหรอ" สวี่เยว่ถือถ้วยชามไปด้วยพูดไปด้วย "เธอก็รู้ว่าน้าฉินของเธอมีนิสัยอยู่ว่าง ๆ ไม่ได้ และที่นี่ก็เงียบสงบเกินไป หล่อนมาอยู่ที่นี่ได้ช่วงหนึ่ง แล้วก็ออกไปท่องเที่ยวกับกลุ่มคนแก่แล้ว ตอนนี้กำลังเที่ยวเล่นสนุกอยู่ข้างนอกเลย"

พอได้ยินแบบนี้ หร่วนซิงหว่านก็ไม่ได้ถามอะไรต่ออีก

ว่าแล้วว่าเธอต้องคิดมากไปเอง

พอกินข้าวเสร็จ สวี่เยว่ก็พูดขึ้นว่า "ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ห้องก็เก็บไว้เสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเธอขึ้นไปพักผ่อนเถอะ"

ในระหว่างทางที่มาได้นอนไปตื่นหนึ่งแล้ว ตอนนี้หร่วนซิงหว่านก็เลยไม่ง่วงแล้ว แล้วเธอก็ไปเก็บถ้วย "น้าสวี่คะ คุณไปนอนเถอะค่ะ เดี๋ยวที่นี่ฉันมาล้างเองก็พอแล้ว"

"ได้"

สวี่เยว่พูดจบ ก็เดินเข้าห้องไปเลย

หร่วนซิงหว่านเก็บถ้วยชามเข้าไปในครัว ในตอนที่เตรียมจะล้างนั้น ถ้วยที่อยู่ในมือก็โดนคนแย่งไปแล้ว

โจวฉือเซินพูดขึ้นว่า "คุณไปนั่งเถอะ เดี๋ยวผมทำเอง"

หร่วนซิงหว่านทนทำใจทำลายความตั้งใจของเขาไม่ได้ แล้วก็เริ่มสงสารจานพวกนั้นขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ

เธอออกไป แล้วนั่งลงบนโซฟาไม่ถึงห้านาที ก็ได้ยินเสียงภาชนะแตกสองชิ้นดังลอยออกมาจากข้างใน

อันหนึ่งคือจาน อันหนึ่งคือช้อน

หร่วนซิงหว่านคุ้นเคยจนเป็นเรื่องปกติแล้ว แม้แต่หน้าก็ยังไม่เงยขึ้นมาสักครั้งเลย

ยี่สิบนาทีผ่านไป ในที่สุดโจวฉือเซินก็เดินออกมาอย่างหน้าดำคร่ำเครียด

หร่วนซิงหว่านพูดชื่นชมจากใจจริงขึ้นว่า "ดีมากเลยค่ะ อย่างน้อยวันนี้ก็ทำจานแตกไปแค่ใบเดียว"

"หุบปาก"

มุมปากของหร่วนซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะคลี่ออก อารมณ์ก็ดีขึ้นมาเยอะมาก

โจวฉือเซินแกะเนกไทออกด้วยมือเดียว "ผมไปอาบน้ำก่อนนะ"

แล้วหร่วนซิงหว่านถึงเพิ่งสังเกตเห็นว่า เสื้อเชิ้ตบนตัวเขาเปียกชื้นไปตั้งครึ่งตัว

แค่ล้างจานยังสามารถล้างจนเป็นสภาพนี้ได้ เขานี่เก่งมากจริง ๆ

"เอ่อ......" หร่วนซิงหว่านรีบพูดขึ้นว่า "มีแค่ห้องเดียวเหรอ?"

โจวฉือเซินเดินไปไม่กี่ก้าวแล้ว ก็หันหน้ามามองเธอ "ไม่งั้นล่ะ?"

หร่วนซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะเบ้ปากขึ้นมาเล็กน้อย รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้

พอโจวฉือเซินขึ้นตึกไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ยังนั่งอยู่บนโซฟา และนั่งกอดเข่ามองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

แล้วก็ในเวลานี้เอง ประตูห้องข้าง ๆ ก็เปิดออก แล้วสวี่เยว่ก็เดินออกมา "ยังไม่นอนอีกเหรอ"

หร่วนซิงหว่านรวบรวมความคิดกลับมา "น้าสวี่......"

สวี่เยว่นั่งลงข้าง ๆ เธอ "ช่วงนี้งานยุ่งมากเลยใช่ไหม? ดูเธอผอมลงเยอะมากเลย"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเล็กน้อย "นี่ก็ถึงฤดูร้อนแล้วนี่คะ ควรจะลดน้ำหนักได้แล้ว"

"พูดไปเรื่อง เธอผอมขนาดนี้แล้ว จะลดอีกทำไม"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นอีก "น้าสวี่ คุณอยู่ที่นี่คนเดียว ชินหรือยังไงคะ"

สวี่เยว่พูดเรียบ ๆ ขึ้นว่า "อยู่ตัวคนเดียวมานานขนาดนี้ อยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน จะไปมีอะไรไม่ชินอีก"

และก็เห็นหลักการอันนี้