สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 400

เช้าวันที่สอง หร่วนซิงหว่านตื่นขึ้นมาตั้งแต่หกโมงแล้ว เธอลืมตาขึ้นมาจ้องมองท้องฟ้าที่มืดครึ้มของข้างนอก และไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

คิดไปหนึ่งคืนเต็ม ๆ เธอก็ยังคิดไม่ตก ว่าทำไมโจวฉือเซินถึงได้เลือกพาเธอมาเยี่ยมน้าสวี่ในช่วงเวลานี้

จะต้องไม่มีทางเป็นเพราะว่าเธอพูดขึ้นมาประโยคเดียวแบบนั้นแน่

ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่เธอบอกว่าอยากจะไปน้าสวี่นั้น โจวฉือเซินก็มักจะพูดเบี่ยงประเด็นไป แต่ว่าครั้งนี้กลับพามาโดยตรงเลย

เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าตกลงโจวฉือเซินกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

หร่วนซิงหว่านนอนไม่หลับแล้ว หลังจากที่เหม่อไปครู่หนึ่ง ก็เลยเปิดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นมา แล้วอยากจะลงไปนั่งเล่นที่สวนดอกไม้สักหน่อย

พอประตูห้องนอนปิดลงแล้ว โจวฉือเซินถึงได้ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา

ท้องฟ้ากำลังค่อย ๆ สว่างขึ้นมาทีละนิดทีละนิด ในตอนที่หร่วนซิงหว่านมาถึงสวนดอกไม้นั้น รอบด้านก็เริ่มมีแสงสลัวขึ้นมาแล้ว พอที่จะแยกแยะเส้นทางที่อยู่ตรงหน้าได้แล้ว

เธอนั่งอยู่บนชิงช้าที่อยู่ข้าง ๆ แล้วก็ไกวเล่นไป ๆ มา ๆ อยู่

ที่นี่อากาศสดชื่นมาก และมีลมพัดมาเป็นบางครั้ง แถมยังแฝงไว้ด้วยกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้

ช่วงนี้เกิดเรื่องขึ้นมามากมายขนาดนี้ สมาธิของทุก ๆ วันก็ต้องอยู่ในสภาพตึงเครียด พอตอนนี้ได้มานั่งคิดเรื่อยเปื่อย นั่งเหม่อลอยอยู่ที่นี่บ้าง ก็รู้สึกว่าดีมากเลย

นั่งไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ท้องฟ้าก็สว่างขึ้นมาบ้างแล้ว

หร่วนซิงหว่านดูโทรศัพท์ทีหนึ่ง ก็รู้สึกว่าเวลาพอประมาณแล้ว แล้วก็เข้าไปเตรียมอาหารเช้าในห้องครัว

กินข้าวเสร็จแล้วยังต้องกลับเมืองอานเฉิงอีก กลับไปถึงก็คงจะเที่ยงแล้ว

ในตอนที่สวี่เยว่ตื่นขึ้นมานั้น ก็เห็นหร่วนซิงหว่านทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว แล้วก็ถามขึ้นว่า "เสี่ยวหร่วน ทำไมถึงไม่นอนตื่นสาย ๆหน่อยล่ะ?"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะแล้วก็พูดขึ้นว่า "เมื่อคืนหลับดีมากเลยค่ะ พอนอนตื่นมาก็นอนไม่หลับอีกเลยค่ะ"

สวี่เยว่พูดขึ้น "ที่เหลือให้ฉันทำต่อเธอ เธอไปปลุกเสี่ยวเซินตื่นเถอะ"

"ค่ะ"

หร่วนซิงหว่านตอบรับคำหนึ่ง แล้วก็ขึ้นตึกไป พอเปิดประตูเข้ามา ก็เห็นโจวฉือเซินกำลังใส่เสื้อเชิ้ตอยู่

หร่วนซิงหว่าน "?"

เธอกวาดตามองเสื้อเชิ้ตที่พาดอยู่บนโซฟาทีหนึ่ง แล้วถามขึ้นว่า "ไหนคุณบอกว่าไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนไงคะ"

"โกหกคุณก็เชื่อด้วย"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ไปตายซะเถอะอิตาบ้า!

มุมปากของโจวฉือเซินกระตุกขึ้นมีหนึ่ง แล้วหยิบเนกไทที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมา แล้วเดินมาตรงหน้าหร่วนซิงหว่าน ปลายคิ้วก็ยักขึ้นมาเล็กน้อย "ช่วยผมหน่อย?"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะพรืดขึ้นมาคำหนึ่ง "ตอนที่ฉันไม่อยู่ก็ไม่เห็นว่าคุณจะใส่ไม่ได้สักหน่อย"

มุมปากของโจวฉือเซินคลี่ออกมาทีหนึ่ง แล้วก็โน้มตัวลงมาพูดข้างหูเธอว่า "ก็ไม่ใช่ว่าจะทำคนเดียวไม่ได้ เพียงแต่ว่าความรู้สึกมันต่างกันหน่อยเท่านั้น"

พอนึกถึงภาพเหตุการณ์บางอย่างของเมื่อคืน หร่วนซิงหว่านก็หน้าแดงขึ้นมาทันที แล้วก็รีบรับเนกไทมาจากมือเขา แล้วก็ผูกให้เขาส่ง ๆ ไป และกัดฟันแล้วพูดเสียงเบาขึ้นว่า "คุณนี่เป็นผู้เป็นคนหน่อยได้ไหม"

ในตอนที่ลงมาจากชั้นบน ความร้อนบนใบหน้าหร่วนซิงหว่านก็ยังไม่ลดลงเลย

พอสวี่เยว่เห็นเข้าก็ถามขึ้นว่า "เสี่ยวหร่วนเป็นอะไรไป ใส่เสื้อผ้าน้อยเกินไปเป็นหวัดหรือเปล่า? ที่นี่อุณหภูมิตอนเช้าแย่มากเลยนะ ไปกินยาเถอะไหม?"

หร่วนซิงหว่านรีบโบกมือขึ้น "ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้องค่ะ หนูก็แค่......"

ชั่วขณะหนึ่งเธอถึงกับคิดคำแก้ตัวอะไรไม่ออก จึงได้แต่เหยียบเท้าผู้ร้ายจากใต้โต๊ะไปอย่างแรงทีหนึ่ง

โจวฉือเซินเปิดปากพูดขึ้นอย่างหน้าไปเปลี่ยนสี "เธอไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ตื่นเต้นขึ้นมาก็จะเป็นแบบนี้แหละครับ"

สวี่เยว่ไม่เข้าใจ "ตื่นเต้นเหรอ?"

โจวฉือเซินค่อย ๆ เปิดปากพูดขึ้น "อาจจะเพราะว่าลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นแฟนที่ดีงามและสมบูรณ์แบบอย่างผม ก็เลยตื่นเต้นเกินไปครับ"

สวี่เยว่ "......"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ขอร้องเขาล่ะช่วยแบ่งหนังหน้าที่มันด้าน ๆ มาให้เธอหน่อยเถอะ เธอก็จะได้ไม่ต้องอับอายจนอยากจะมุดไปอยู่ใต้โต๊ะแล้ว