อีกด้าน
หร่วนเฉินได้ตามสวี่วานลงมาชั้นล่าง แต่กลับเธอเดินเลียบไปตามถนน เป็นการเดินทอดน่องช้าๆ ไปเรื่อยๆ
เขาเห็นดังนั้น ก็รีบเดินตามเข้าไป พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ: " รถคุณล่ะ? "
ด้วยความที่จู่ๆ เสียงของเขาก็ดังขึ้น ทำเอาสวี่วานตกใจแทบแย่ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ : " ฉัน.....คนขับรถของบ้านมีธุระน่ะ เลยกลับไปก่อน "
" แล้วผู้ช่วยคุณล่ะ? "
" ยังไงงานนี้ไม่ค่อยมีเรื่องอะไรอยู่แล้ว ก็เลยให้เธอไปพัก "
หร่วนเฉินนิ่งไปจากนั้นก็เอ่ยว่า: " อ้อ "
หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าว สวี่วานก็พูดต่อว่า: " นายจะกลับโรงเรียนแล้วเหรอ? แต่ดูเหมือนไม่ใช่ทางนี้นี่ "
หร่วนเฉินตอบอืม: " ผมไปส่งคุณเอง "
เหมือนว่าสวี่วานจะนึกไม่ถึงว่าเขาจะพูดแบบนี้ ก็เลยตะลึงไปพักหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะและพูดว่า: " ฉันโตขนาดนี้แล้ว ยังต้องให้นายไปส่งอีกหรือไง นายรีบกลับไปก่อนเถอะ ไม่งั้นอีกสักพักประตูโรงเรียนจะปิดเอานะ "
หร่วนเฉิน: " นี่ยังเร็วเกินไป "
สวี่วานเห็นเขาทำแบบนี้แล้ว ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมไปง่ายๆ
เธอจึงคิดอยู่พักหนึ่ง และพูดออกมาอย่างจริงจัง: " ฉันว่าฉันจะไปหาเพื่อนน่ะ เธออยู่แถวนี้ไม่ไกลหรอก ฉันเดินไปสักพักก็ถึงแล้ว จริงๆ นายไม่ต้อง..... "
" ถ้างั้นผมไปส่งคุณถึงตึกที่เธออยู่เลยแล้วกัน "
สวี่วาน: " ....... "
เธอเลียปากและไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดี
ทั้งสองเดินกันไปไม่พูดไม่จา แต่ละแวกโดยรอบก็เป็นย่านการค้าทั้งนั้น ไม่มีย่านที่อยู่อาศัยเลย สวี่วานเลยไม่สามารถหาโอกาสหลุดพ้นจากตรงนี้ได้
จนในที่สุดกว่าจะเห็นย่านที่อยู่อาศัยได้ สวี่วานก็โพล่งออกมาว่า: " ถึงบ้านเพื่อนฉันแล้ว อยู่ที่นี่นี่แหละ ขอบคุณนายมากนะที่เดินมาส่ง บ๊ายบาย "
หร่วนเฉินยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ และพยักหน้า: " เข้าไปเถอะ "
สวี่วานยิ้มแหยๆ ทำได้แค่สะพายกระเป๋าพร้อมเดินเข้าไปข้างในด้วยความฝืนทน
เมื่อยืนอยู่ตรงทางเข้าตึก ยามที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็พูดว่า: " คีย์การ์ดของคุณล่ะ? "
ไหนๆก็แสดงละครมาถึงตรงนี้แล้ว สวี่วานจึงจำเป็นที่จะต้องแสดงต่อไป: " ฉันมาหาเพื่อนน่ะค่ะ "
ยามก็ยังพูดต่อ: " ถ้างั้นคุณก็โทรหาเพื่อนให้ลงมารับสิ ที่นี่ถ้าไม่มีคีย์การ์ดก็ไม่ให้เข้าหรอก "
ภายใต้สายตาของยามที่พยายามจับตาดูอยู่ จึงทำได้แค่หยิบโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋าช้าๆ โทรศัพท์ก็ไม่รู้ว่าจะโทรออกไปไหน แต่ยังไงก็ไม่กล้าหันกลับไปอยู่ดี
เพราะเธอรู้ดีว่า หร่วนเฉินยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ได้จากไปไหน
ยามเห็นเธอนิ่งเป็นเป่าสาก จึงเริ่มเกิดความสงสัยขึ้นเรื่อยๆ : " คุณจะทำอะไรกันแน่? "
" ฉัน........ "
ในขณะที่หร่วนเฉินอึดอัดจนแทบไม่ไหว ข้างๆ ก็มีเสียงนิ่งและเย็นยะเยือกของชายหนุ่มดังขึ้นมา: " ขอโทษนะครับ พอดีเรามาผิดที่ "
เมื่อพูดจบแล้ว เขาจึงลากเธอแล้วเดินจากไป
หลังจากเดินออกมาไกลแล้ว สวี่วานก็เพิ่งจะรู้สึกตัวว่ามือของตัวเองยังถูกเขากุมอยู่ จึงรีบชักมือกลับ และคิดว่าจะอธิบายเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อกี้ จึงอ้าปากเตรียมจะอธิบายแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
หร่วนเฉินก็ไม่ได้พูดเรื่องนั้นขึ้นมาอีก แล้วก็ควักโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมพูดว่า: " บ้านคุณอยู่ไหนเหรอ? "
สวี่วานจึงทำได้แค่บอกที่อยู่ไป
หร่วนเฉินตอบอืมสั้นๆ นิ้วยาวนั้นกดลงไปบนหน้าจออย่างรวดเร็ว ไม่นานก็ได้รับสายสายหนึ่ง
ทั้งสองยืนอยู่ข้างทาง ลมยามค่ำคืนพัดเข้ามา ให้ความรู้สึกหนาวเหน็บ
สวี่วานอดไม่ได้ที่จะหันไปดูด้านข้าง หันไปมองเด็กหนุ่มที่สูงจนค้ำหัวเธอ
แสงไฟริมถนนที่ขมุกขมัวสาดเข้ามา ใบหน้าของเขาเครื่องนึงถูกแสงไฟสาดส่องให้ดูชัดเจน ส่วนอีกครึ่งหนึ่งก็ถูกความมืดปกคลุมเอาไว้ แต่เค้าโครงสันกรามนั้นกลับดูเด่นชัด
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ยีนของตระกูลเขาคงจะสูงเด่นน่าดู
หร่วนซิงหว่านสวยขนาดนั้น แน่นอนว่าน้องชายของเธอก็คงดูดีเช่นนี้เหมือนกัน
หลังจากเข้ามาในวงการบันเทิงแล้ว แค่ใช้ใบหน้าอันงดงามนี้ก็สามารถกลายเป็นสาวน้อยมือสังหารได้อย่างง่ายดาย
จะหล่อเกินไปแล้วนะ
ในขณะที่สวี่วานมองจนหลุดจากภวังค์ไปแล้ว ก็มีรถสีขาวคันหนึ่งขับมาจอดอยู่ตรงหน้าพวกเขา แล้วก็มีเสียงหร่วนเฉินพูดขึ้นมาเบาๆ : " รถมาแล้ว "
สวี่วานจึงดึงสติกลับมา ก่อนจะกระแอมเสียง ได้ลูบต้นคอ ราวกับพยายามปกปิดความเขินอายนั้นไว้
หร่วนเฉินสาวเท้าไปข้างหน้า พร้อมกับดึงมือจับประตูรถ
สวี่วานเห็นดังนั้น ก็ไม่เกรงใจ จึงรีบขึ้นรถไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย
ไม่เชื่อใจคนอื่นเพราะคิดว่าตัวเองเก่ง แต่ก็เอาตัวเองไม่เคยจะรอด ก็มั่นหน้าให้คนรอบตัวเดือดร้อนต่อไปค่ะซิงซิง...
ใครที่อ่านเรื่องนี้อยู่ไปอ่านต่อให้จบได้ ในชื่อเรื่อง สามีเก่า....มาขอแต่งงานอีกแล้ว นะคะเป็นเรื่องดียวกันค่ะ...
รออัพเดทตอนต่อไปอยู่นะคะ ช่วยลงให้จบทีค่ะ...
รออ่านตอนไปอยู่นะคะ ช่วยลงให้จบด้วยค่ะ...
เรื่องนี้สนุกค่ะ แต่ทำไมลงไม่จบเรื่องคะ ช่วยลงให้จบได้ไหมคะ รอติดตามอยู่นะ...