สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 413

โจวฉือเซินตอบ: " พวกเขาทั้งครอบครัวเตรียมที่จะย้ายออกจากประเทศแล้ว "

ชะงักไปสักพัก จึงจะพูดต่อ : " ผมไม่ได้บอกคุณเหรอ? "

หร่วนซิงหว่าน: " ....... "

บอกกับผีน่ะสิ!

โจวฉือเซินพูด: " ถ้าคุณไม่อยากไป งั้นก็ช่างเถอะ ลำบากคนอื่นแบบนี้บ่อยๆ ผมก็กลัวจะถูกเกลียดอยู่เหมือนกัน "

หร่วนซิงหว่านขบฟัน ผู้ชายนิสัยแย่คนนี้ตั้งใจสินะ

มือที่เธอใช้ลากแขนของเขาก็เปลี่ยนเป็นกอดแน่น จากนั้นก็พูดเสียงเบาว่า " ฉันผิดไปแล้ว "

" อะไรนะ? "

หร่วนซิงหว่านเพิ่มระดับเสียงขึ้นเล็กน้อย: " ฉันบอกว่า อันที่จริงคุณก็ทำให้คนอื่นเกลียดอยู่แล้วนั่นแหละ "

สายตาของหร่วนซิงหว่านมองลงมายังมือของเธอ จากนั้นก็โน้มตัวลงไป แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำข้างหูของเธอ: " เกลียดผมแต่ยังกอดแน่นขนาดนี้เลยเหรอ? "

เพียงชั่วพริบตาหร่วนซิงหว่านก็รีบปล่อยแขน

โจวฉือเซินฉีกยิ้มต้องริมฝีปาก จากนั้นก็จูงมือเธอเดินไปยังสนามเด็กเล่น

หลี่เสวี่ยยังคงเหมือนแต่ก่อน เธอยังคงพาลูกมานั่งอยู่ตรงบริเวณผู้ปกครองรอลูกเล่นข้างสนาม

ขณะที่เธอไงหน้าขึ้นมา หร่วนซิงหว่านที่อยู่ในนั้นก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งกับเด็กที่มารับเธอครั้งที่แล้ว

เมื่อเห็นพวกเขาแล้ว หลี่เสวี่ยก็รีบลุกขึ้น: " ประธานโจว คุณหร่วน "

หร่วนซิงหว่านหลุบสายตากลับมา แล้วยิ้มทักทายให้กับเธอ

หลังจากคุยกันไม่กี่ประโยค หลี่เสวี่ยก็อ้างขึ้นมาว่าจะไปซื้อน้ำ จึงเอาเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมอกให้กับหร่วนซิงหว่าน แล้วรีบออกไป

ขณะที่อุ้มเด็กน้อยแล้วนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว หร่วนซิงหว่านก็มองเขา และปรากฏเป็นรอยยิ้มที่กว้างโดยไม่รู้ตัว

เด็กชายตัวน้อยก็ดีใจที่ได้เจอเธอเช่นกัน เมื่อได้น้อยนั้นไม่หยุดที่จะโบกไปเต้นมาอยู่กลางอากาศ

หร่วนซิงหว่านเห็นว่าในรถเข็นเด็กมีของเล่นอยู่ชิ้นหนึ่ง ถึงวางไว้บนมือของเด็กชาย

ขณะที่รอเด็กน้อยเล่นของเล่นนั้น หร่วนซิงหว่านก็ไงหน้าขึ้นพร้อมพูดว่า: " ประธานโจว "

" หืม? "

" คุณเคยรู้สึกไหมว่า เด็กคนนี้โตมาคล้ายคุณเลย "

โจวฉือเซินเกือบตามองเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอ และพูดออกมาโดยไม่รีบร้อน: " เหมือนเหรอ "

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า และพูดอย่างเอาจริงเอาจัง: " แต่ก่อนฉันก็ไม่ได้รู้สึกแบบนั้น แต่พอโตขึ้น ก็มีคล้ายอยู่เหมือนกัน "

" ถ้าเป็นอย่างนั้น คนที่ควรกังวลก็คือเธอแล้วล่ะ "

" ทำไมฉันต้อง.... "

เมื่อพูดได้ครึ่งประโยค หร่วนซิงหว่านก็มันเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าเขาหมายความถึงอะไร เธอจึงเบะปาก แล้วอุ้มเด็กน้อยไปไว้อีกฝั่งหนึ่งให้ห่างจากเขาเล็กน้อย

โจวฉือเซินหัวเราะหึๆ แล้ววางมือลงบนหัวไหล่ของเธอ: " พอได้แล้วน่า แค่ล้อเล่นเอง "

หร่วนซิงหว่านก็อยากจะลองเชิงเขาอีกสักรอบ เด็กคนนี้ก็ไม่ได้คล้ายกับเขาตรงไหนเลยสักหน่อย

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นมาอีกว่า: " ถ้างั้น....

พวกเขาทั้งครอบครัวย้ายกันไปหมด น้าฉินล่ะ เธอจะทำยังไง? "

" เธอไม่ได้ไปด้วย "

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว: " ถ้างั้นก็เหลือเธอแค่คนเดียวน่ะสิ "

โจวฉือเซินตอบเนิบๆ : " เรื่องนี้คุณคงต้องไปถามพวกเขาเอง ผมก็ไม่แน่ใจ "

หร่วนซิงหว่านตอบ: " อ๋อ "

เรื่องพวกนี้ เธอคงไม่สามารถไปถามหลี่เสวี่ยได้อยู่แล้ว แต่แค่พูดสองสามคำต่อหน้าโจวฉือเซินไปอย่างงั้น

หลังจากคุยเสร็จแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ก้มหน้าลงไปมองเด็กชายตัวเล็กในอ้อมอกของตนเอง และกำมือของเด็กน้อยเอาไว้แน่นอยู่สักพัก เพราะรู้สึกเสียใจที่ต้องจากกัน

ถึงแม้จะไปมาหาสู่เด็กน้อยคนนี้ได้ไม่นานนัก แต่ก็คงเป็นโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้ เธอสูญเสียลูกคนหนึ่งไป แล้วเด็กคนนี้ก็ปรากฏตัวมาในช่วงเวลาที่หน้าบังเอิญพอดีเช่นกัน

เธอรู้สึกอยู่หลายครั้งว่าเด็กคนนี้ อาจจะเป็นลูกของเธอก็ได้

แต่ยังไงเธอก็คงจำยอมต้องรับความจริงให้ได้

ผ่านไปสักพักใหญ่ หร่วนซิงหว่านก็อุ้มเด็กน้อยวางลงในรถเข็นเด็กเบาๆ

โจวฉือเซินพูดว่า: " ผู้หญิงคนนั้นยังไม่กลับมาเลย ทำไมไม่อุ้มแล้วล่ะ? "