สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 412

หลังออกมาจากห้องอาหารแล้ว หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้วพร้อมพูดว่า: " ทำไมคุณนี่ชอบมีปัญหากับเฉิงเว่ยตลอดเลยนะ "

โจวฉือเซินเอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงเอาไว้ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่รีบร้อน: " แล้วทำไมคุณไม่ถามเขาล่ะ ว่าทำไมถึงชอบคิดอุบายเกี่ยวกับคุณอยู่เรื่อย? "

" นั่น..... เรื่องพวกนั้นมันก็เป็นอดีตไปแล้วไม่ใช่หรือไง "

" เป็นอดีตแต่เขากลับโผล่มาที่นี่เนี่ยนะ? "

หร่วนซิงหว่านอ้าปากค้าง ดูเหมือนจะตอบโต้อะไรไม่ได้ เธอก็รู้ดีว่ายังไงเฉิงเว่ยก็ต้องมาอยู่แล้ว จึงทำได้แค่พูดเสียงเล็กเสียงน้อยว่า: " แต่ยังไงมันก็แค่กินข้าวมื้อเดียว อีกอย่างคนก็อยู่ตั้งเยอะตั้งแยะนะ ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวสักหน่อย "

โจวฉือเซินเห็นดังนั้น มุมปากก็ทิ้งรอยยิ้มเอาไว้ แต่ก็ยังคงสีหน้าเย็นชาเอาไว้อยู่ และโน้มตัวลงมาเพื่อขยับเข้าใกล้เธอเล็กน้อย

โจวฉือเซินพูดขึ้น: " จะทำอะไรน่ะ? "

โจวฉือเซินเอียงศีรษะ สายตาจรดลงไปบนริมฝีปากของเธอ

หร่วนซิงหว่าน: " ...... "

เธอมองไปรอบข้าง และพูดด้วยเสียงเบา: " ที่นี่คนเยอะนะ ไว้กลับไปก่อนไม่ได้เหรอ "

" ถ้างั้นคุณก็บอกให้เฉิงเว่ยกลับไปสิ "

หร่วนซิงหว่านเม้มริมฝีปากอย่างอดไม่ได้ นี่มันบ้าที่สุด

เธออาศัยจังหวะที่ไม่มีใครสนใจ รีบจุมพิตเข้าไปข้างแก้มของเขาอย่างรวดเร็วหนึ่งที: " ครั้งนี้คงได้แล้วใช่ไหมล่ะ? "

โจวฉือเซินกลับมายืนตรงดังเดิม: " จะพยายามก็แล้วกัน "

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเบาๆ ตรงกับตอนที่พนักงานเดินเข้ามาพอดี จึงถามพวกเขาว่าต้องการสั่งอาหารหรือเปล่า

เมื่อสั่งอาหารเสร็จแล้ว ขณะที่กำลังกลับเข้าไปในห้องอาหาร หร่วนซิงหว่านก็รั้งตัวโจวฉือเซินเอาไว้อีกครั้ง: " จำสิ่งที่คุณตกลงกับฉันไว้ด้วย "

" ผมต้องลงอะไรกับคุณเหรอ? "

หร่วนซิงหว่านกัดฟัน " ไม่อนุญาตให้คุณมากระแทกแดกดันเฉิงเว่ยอีกนะ "

โจวฉือเซินขมวดคิ้ว: " ผมเคยพูดอย่างนั้นด้วยเหรอ? "

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่: " ถ้าไม่อย่างนั้นตอนนี้ฉันจะส่งคุณลงไปข้างล่างดีกว่า ยังไงซะหลินหนานก็คงยังไปไม่ไกล ให้เขากลับมารับคุณตอนนี้ก็น่าจะทันนะ "

โจวฉือเซิน: " ...... "

เมื่อกลับเข้ามาภายในห้องอาหารอีกครั้ง บรรยากาศก็ดูกลมกลืนขึ้นมามากโข

เนื่องจากปัญหานี้คือDanielที่เป็นคนก่อเอาไว้ เพ้ยซานซานจึงพยายามที่จะประคองให้บรรยากาศนั้นดูครึกครื้น และพยายามที่จะไม่เงียบเพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดหรือเกิดอารมณ์แข็งกระด้างกันมากเกินไป

หลังจากมื้ออาหารจบลงแล้ว เพ้ยซานซานก็เหนื่อยจนแทบจะไม่ไหว

เธอจึงหันหน้าไป นึกไม่ถึงว่าจะสบตาเข้ากับสายตาที่ดูยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มของDaniel

เพ้ยซานซานอดไม่ได้ที่จะถลึงตามองเขา มันน่าตลกตรงไหนไม่ทราบ

ทั้งหมดนี่มันไม่ใช่ปัญหาที่เขาโยนมาหรอกหรือไง

ดูเหมือนว่าDanielจะได้รับสารอะไรบางอย่างจากเธอ จึงกระแอมเสียง และเติมน้ำใส่แก้วให้เธอเล็กน้อย

ในเวลานี้ โทรศัพท์ของเฉิงเว่ยก็ได้ดังขึ้น เขาหยิบออกมาดูจากนั้นก็ลุกขึ้นพร้อมพูดว่า: " ทุกคนครับ พอดีบริษัทมีเรื่องนิดหน่อย คงต้องขอออกไปก่อน "

เมื่อรอให้เฉิงเว่ยออกไปแล้ว ทุกอย่างก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

Danielพูดขึ้นมาว่า: " ได้เขาว่าวันนี้คุณหร่วนกับแฟชั่นวีคเป็นแบรนด์ทำพิเศษกัน ยินดีด้วยนะครับ "

หร่วนซิงหว่านยิ้มเล็กน้อย: " ขอบคุณนะคะ "

แขนของโจวฉือเซินพลาดไปยังหลังเก้าอี้ของหร่วนซิงหว่าน และพูดเนิบๆ ว่า: " นายข่าวไวเหมือนกันนะ "

เมื่อรู้ว่าโจวฉือเซินจงใจให้เขาติดกับ Danielก็เหลือบสายตามองไปยังเพ้ยซานซานที่อยู่ด้านข้างโดยไม่ร้อนใจ สายตานั้นดูมีความหมายที่ลึกซึ้ง: " ซานซานเป็นคนบอกผมน่ะครับ "

เพ้ยซานซานที่โดนสายตานี้ของเขามองเข้า ก็สำลักน้ำที่เกินเข้าไปออกมาอย่างจัง ขณะที่รีบวางแก้วน้ำลง ก็ไอสำลักออกมาอย่างรุนแรง

Danielเห็นดังนั้น ก็เอื้อมมือไปตบหลังให้เธอ และพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น: " ไม่ต้องรีบหรอก ค่อยๆ ดื่มสิ "

เพียงชั่วขณะเพ้ยซานซานก็ไอหนักกว่าเดิม

ขณะนั้น โจวฉือเซินไม่เพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่กลับรู้สึกรังเกียจฉากที่เกิดขึ้นตรงหน้า ซึ่งแม้แต่สายตาของคนอื่นก็เต็มไปด้วยความลำบากใจจนอยากจะพูดออกมา

เพ้ยซานซานขายหน้าจนแทบอยากจะมุดหน้าลงไปอยู่ใต้โต๊ะ คนคนนี้ชอบหลอกคนจนติดเป็นนิสัย ที่นี่ก็มีแต่คนที่สนิทเท่านั้น ทำไมเขาถึงชอบหลอกคนอื่นจนติดเป็นนิสัยกันนะ!

ขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของสวี่วานที่วางอยู่บนโต๊ะก็สั่นขึ้นมา เธอหยิบขึ้นมาดูพลางเก็บของพร้อมพูดว่า: " ฉันก็ต้องขอตัวก่อนนะคะ เพราะคุณไม่ต้องรีบกินนะคะ "