สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 411

หน้าประตูทางเข้าร้านอาหาร เพ้ยซานซานเห็นDanielกับเฉิงเว่ยเดินตามกันลงมาจากรถ ก็เบิกตาโพลง

นี่มันอะไรกันเนี่ย?

เมื่อสบตาเข้ากับเธอแล้ว ก็กลายเป็นว่ายิ้มทักทาย: " ซานซาน "

เพ้ยซานซานก็ยิ้มออกมา แล้วโบกมือทักทายเขา: " นั่นอะไรน่ะ Danielนายไปซื้อของกับฉันหน่อยสิ "

Danielพยักหน้า พร้อมพูดกับเฉิงเว่ย: " งั้นนายขึ้นไปก่อนเลย "

" โอเค "

หลังจากที่เฉิงเว่ยเดินไปแล้ว เพ้ยซานซานก็ลากตัวDanielไปถาม: " นายทำอะไรกันเนี่ย? "

Danielงุนงง : " ทำอะไรล่ะ? "

" นายว่าไงนะ? แล้วนายชวนเฉิงเว่ยมาที่นี่ได้ยังไง? "

" ก็ตอนที่คุณโทรบอกผม ผมก็อยู่กับเขาพอดี อีกอย่างคุณไม่ได้บอกหรือไงว่าให้ชวนเพื่อนมาฉลองให้กับคุณหร่วนน่ะ ผมก็ต้องให้เขามาด้วยสิ " Danielยังพูดอีกว่า " แล้วอีกอย่าง พวกคุณกับเฉิงเว่ยก็เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ? "

เพ้ยซานซานกัดฟัน: " ทำไมจะไม่ใช่เพื่อนล่ะ แต่นายก็ควรจะคิดถึงสถานการณ์บ้าง ทั้งทั้งที่รู้ว่าเฉิงเว่ยเคยตามจีบซิงซิง แล้วอีกอย่างคืนนี้ประธานโจวก็มาที่นี่ด้วย ถึงเวลานั้นไม่อึดอัดแย่รึไง? "

Danielอึ้งไป: " คุณไม่ได้บอกผมนี่ว่าประธานโจวก็มาเหมือนกัน "

เพ้ยซานซาน: " ......... "

ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกว่า เธอกับDanielชักจะมีปัญหากันเรื่องการสื่อสารเสียแล้ว

Danielคิดไปคิดมาจึงพูดขึ้นมาว่า: " ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย ทุกอย่างก็เป็นอดีตไปแล้ว ยิ่งกว่านั้นตอนนี้ประธานโจวกับคุณหร่วนก็อยู่ด้วยกันแล้วไหมล่ะ เฉิงเว่ยก็คงไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นหรอก "

เพ้ยซานซานสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่: " ช่างเถอะ ฉันพูดอะไรไปนายก็คงไม่เข้าใจ "

เพ้ยซานซานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพื่อเตรียมที่จะส่งข่าวให้หร่วนซิงหว่าน เพื่อที่จะบอกเธอว่าเรื่องที่น่าอึดอัดกำลังจะเกิดขึ้น รถยนต์โรลส์รอยซ์ ก็จอดอยู่ตรงหน้าของเธอพอดี

จากนั้น เงาของโจวฉือเซินก็ปรากฏสู่สายตาของเธอ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลที่เธอหวาดกลัวหรือไม่ จึงทำให้เพ้ยซานซานรีบซ่อนโทรศัพท์เอาไว้ด้านหลังของเธอ

โจวฉือเซินเหลือบตามองมาที่เธอ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะสังเกตอะไรได้หรือเปล่า

ขนาดนั้นเอง หร่วนซิงหว่านก็ลงมาจากอีกฝั่งหนึ่งของรถ

เพ้ยซานซานพยายามส่งสายตาให้เธออย่างสุดชีวิต แต่หร่วนซิงหว่านก็ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น มีเพียงสีหน้าที่เป็นเครื่องหมายคำถามออกมา

ผ่านไปพักใหญ่ จึงลองเปิดปากเกริ่นถามออกมา: " เป็น.....อะไรเหรอ? "

โจวฉือเซินละสายตา ก่อนจะยืนบังสายตาของหร่วนซิงหว่านเอาไว้: " เธอคงเจ็บตามั้ง "

หร่วนซิงหว่านรูปท้ายทอยป้อยๆ ด้วยความฉงนใจ

สถานการณ์ตอนนี้ เพ้ยซานซานก็หมดหนทางแล้ว

ต่อจากนี้ทั้งหมดคงต้องให้ชะตาเป็นผู้ตัดสินแล้วล่ะ

แต่ชั้นบน ก็เต็มไปด้วยบรรยากาศที่น่าอึดอัดเช่นเดียวกัน

ที่ทำงานของสวี่วานใกล้กับที่นี่มาก เมื่อจัดเก็บงานเรียบร้อยแล้วก็ตรงดิ่งมาที่นี่ทันที และก็มาถึงเป็นคนแรก

เธอเพิ่งนั่งลงไปได้ไม่นาน ในขณะที่กำลังจะส่งข้อความให้เพ้ยซานซานประตูห้องอาหารก็ถูกเปิดออก

คนที่มาถึงก็คือหร่วนเฉิน

เพียงชั่วขณะ ความนิ่งสงัดก็แพร่กระจายไปทั่วห้องอาหารห้องนี้

แต่ยังไงสวี่วานก็อายุมากกว่าเขาหกปี ถึงแม้หร่วนเฉินในตอนนั้นจะทำร้ายจิตใจเธอ แต่เรื่องทั้งหมดมันก็ผ่านไปนานแล้ว ไปเธอก็ลืมมันไปตั้งนานแล้วด้วย ก็เลยเริ่มทักทายก่อน: " นายมาจากมหาลัยเหรอ? "

ปากบางของหร่วนเฉินเม้มเล็กน้อย และพยักหน้าเบาๆ

สวี่วานพูดขึ้นมาว่า: " ฉันก็เพิ่งมาถึง พี่สาวของนายสักพักก็คงจะมาแล้วเหมือนกัน "

" อื้ม "

หร่วนเฉินตอบรับสั้นๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

วันนี้สวี่วานเองก็เหนื่อยมามากแล้วเหมือนกัน จึงไม่ได้ลำบากหาหัวข้ออะไรมาชวนคุย ไว้แค่นี้แล้วกัน

เธอจึงหยิบแก้วน้ำขึ้นมา แล้วคิดว่ากำลังจะหยิบกาน้ำชามาเทน้ำใส่แก้ว แต่ก็มีมือของใครบางคนที่เรียวยาวโฉบผ่านหน้าเธอไป จากนั้นก็หยิบกาน้ำชาและเทมันลงใส่แก้วของเธอ

สวี่วานตกใจเล็กน้อย แต่ก็พูดออกมาช้าๆ : " ขอบใจนะ "

" ไม่เป็นไรครับ "

หร่วนเฉินพูดจบ ก็นั่งลงข้างๆ เธอ

คราวนี้สวี่วานก็เริ่มรู้สึกไม่เป็นตัวเองเท่าไหร่