สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 428

เมื่อหร่วนซิงหว่านและโจวฉือเซินกลับไป นอกจากภาพวาดที่พนักงานทางนิทรรศการศิลปะส่งมาให้แล้ว ยังมีเสื้อผ้าของหร่วนซิงหว่านไม่น้อยที่หลินหนานให้คนไปขนมาให้

เธอมองไปยังตู้เสื้อผ้าที่แน่นขนัด ก่อนจะกันมามองอย่างเหลือเชื่อ "ฉันอยู่ไม่กี่วัน นี่มันเยอะเกินไปแล้วนะคะ"

โจวฉือเซินเหล่ตามอง "เยอะเหรอ? ผมรู้สึกว่ามันน้อยไป"

หร่วนซิงหว่าน "......"

บ้าไปแล้วเหรอ

โจวฉือเซินนั่งอยู่บนโซฟา ก่อนจะพูดอย่างสบายๆ ว่า "คุณอยู่ไม่กี่วัน แล้วหลังจากนี้จะไม่มาแล้วเหรอ"

หร่วนซิงหว่านงุนงงเมื่อถูกเขาถามอย่างนี้ เธอนิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูดว่า "นั่นก็......ไม่ใช่"

"ก็แค่นี้เองนะ?"

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก เถียงเขาไม่ได้เลย

เธอเข้าไปในครัว ก่อนจะเอาของที่เธอซื้อจากซูเปอร์มาร์เก็ตไปใส่ในตู้เย็น

ในไม่ช้าตู้เย็นที่ว่างเปล่าก็ถูกเติมเต็มจนแน่นเอี๊ยด

มีความรู้สึกเหมือนเป็นบ้าน

เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ หร่วนซิงหว่านก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่กลับยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

มันค่อนข้างที่จะดูอบอุ่น

ในตอนนี้เอง ที่โจวฉือเซินตรงเข้ามากอดเธอจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว คางของเขาเกยอยู่บนไหล่ของเธอ "ไม่ต้องกลับตระกูลหลินหรอก อยู่ที่นี่นะ?"

หร่วนซิงหว่านอ้าปากพูด "แต่ว่าฉันยังไม่......" ยังสืบไม่เจอ

"คุณทำได้ดีมากแล้ว ตอนนี้หลินซื่อมีสถานการณ์แบบนี้ คุณงามความดีของคุณช่างใหญ่หลวงมาก"

จะให้เธอเชื่อได้ยังไง

โจวฉือเซินเลิกคิ้วเล็กน้อย "ใช่สิ ผมโกหกคุณแล้วจะได้อะไรละ"

หร่วนซิงหว่านพูด "ถ้าคุณยังมีจิตใจที่ดี ก็ไม่ควรพูดแบบนี้"

โจวฉือเซิน "......"

หร่วนซิงหว่านครุ่นคิด อีกไม่นานใกล้จะถึงวันครบรอบของหลินซื่อ เธอมีลางสังหรณ์ ว่ามันจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่นอน

อีกอย่าง ตอนนี้เธอได้รับทรัพย์สมบัติส่วนหนึ่งของหลินซื่อจากหลินจื้อหย่วนมาแล้ว ดังนั้นมารอบนี้จึงไม่ได้ไม่มีอะไรเลย

ส่วนห้องทำงานของหลินจื้อหย่วน แน่นอนว่าเธอเข้าไปไม่ได้ ก่อนหน้ามันถูกล็อกไว้ ตอนนี้มีหลินจืออี้ที่คอยจับจุดอ่อนของเธอเอาไว้

ในเมื่อเข้าห้องทำงานไม่ได้ ก็ค้นหาของที่มีประโยชน์อะไรไม่ได้เลย คงไร้ความหมายสำหรับเธอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านจึงถามว่า "ฉันยังมีเรื่องที่ต้องจัดการค่ะ รอให้ฉันจัดการเสร็จก่อน ฉันก็จะย้ายออกจากตระกูลหลิน"

โจวฉือเซินขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ "เรื่องอะไร?"

หร่วนซิงหว่านหายใจไม่ออกเมื่อถูกเขากอดอยู่อย่างนี้ เธอเอามือของเขาออกไป ก่อนจะพูด "หลินจื้อหย่วนสัญญากับฉันไว้ว่าจะให้หลินจืออี้ขอโทษเสี่ยวเฉิน ตอนนี้หลินจื้อหย่วนไม่อยู่ หลินจืออี้จะต้องกลืนคำพูดของตัวเองแน่ ดังนั้นฉันจะรอให้เขากลับมาค่ะ"

โจวฉือเซินดีดหน้าผากของเธอ "คุณเอาเรื่องไม่สำคัญเหล่านี้มาถือเป็นจริงเป็นจัง"

"ไม่สำคัญยังไงคะ เสี่ยวเฉินเป็นน้องชายของฉัน ฉันต้องปกป้องน้องมันแน่นอนอยู่แล้ว"

"แล้วเมื่อไหร่คุณจะปกป้องผม?"

หร่วนซิงหว่านพูด "คุณอยากให้ฉันปกป้อง?"

โจวฉือเซินพูดอย่างจริงจัง "ตอนกลางคืนผมนอนคนเดียวไม่หลับ ต้องให้คุณมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย"

หร่วนซิงหว่านกัดฟัน ถือโอกาสหยิบมีดทำครัวข้างกายขึ้นมา

ริมฝีปากบางของโจวฉือเซินยกยิ้ม เขาก้มหัวลงไปจูบเธอที่แก้มอย่างเร็ว ก่อนที่ขายาวของเขาจะก้าวออกจากห้องครัวไป

เวลาต่อมา หร่วนซิงหว่านทำกับข้าวสองสามอย่างอยู่ในครัว

ในระหว่างนั้น โจวฉือเซินถามเธอว่าต้องการให้ช่วยไหมแต่ก็ถูกหร่วนซิงหว่านไล่ออกไป

เธอเห็นว่าที่นี่มีชามและตะเกียบไม่เยอะนัก

ทานข้าวเสร็จ ก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว

นานแล้วที่หร่วนซิงหว่านไม่ได้กินเยอะขนาดนี้ เธอรู้สึกอิ่มเล็กน้อย หลังจากล้างจานเสร็จ เธอจึงพูดกับโจวฉือเซิน "โจวฉือเซิน ฉันอยากลงไปเดินเล่น คุณไปไหม"

โจวฉือเซินมองเวลา "อีก5นาทีผมจะมีประชุมทางโทรศัพท์ คุณลงไปก่อนเลย เสร็จแล้วเดี๋ยวผมไปหา"

"ค่ะ"