สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 439

เมื่อหร่วนซิงหว่านกลับมาถึงสตูดิโอ เพ้ยซานซานก็รีบวิ่งเข้ามาแล้วลากเธอไปที่ห้องน้ำชา "เป็นยังไงบ้าง ทางตำรวจว่ายังไง สรุปคดีได้หรือยัง?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "ยังเลย ก็แค่ถามถึงเรื่องราวทั่วไปเท่านั้น"

เพ้ยซานซานเบ้ปาก "มองดูแล้วหลี่เฟิงคงทำให้คนจำนวนไม่น้อยขุ่นเคืองสินะ จึงไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นฆาตกร"

หร่วนซิงหว่านกระหายน้ำขึ้นมาพอดีเธอจึงหันไปหยิบแก้วมารินน้ำแล้วพูดว่า "ฉันพบกับเวินเฉี่ยนที่สถานีตำรวจ"

เวินเฉี่ยนเหรอ "เธอไปทำไม?"

"ก็เหมือนฉันนี่แหละ ไปให้ปากคำ" หร่วนซิงหว่านดื่มน้ำเข้าไปก่อนจะพูดต่อว่า "แต่ฉันรู้สึกว่า......"

เพ้ยซานซาน "รู้สึกว่าอะไร?"

หร่วนซิงหว่านครุ่นคิดแล้วถอนหายใจ "เฮ้อ ไม่มีอะไรหรอก รอการสืบสวนจากตำรวจเถอะ"

เพ้ยซานซานพูดว่า "นี่ ฉันนัดกับหยาวเยาไว้ที่จะไปบาร์ครั้งนั้น เธอไปด้วยกันสินะไปพักผ่อนหน่อย ฉันเองก็ว่าจะเอาDanielไปด้วย เธอก็เรียกผู้ชายของเธอมาด้วยดีไหม?"

"อย่าเลย สองวันนี้เขาโกรธฉันอยู่"

นับตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงบัดนี้ไม่มีข้อความหรือสายโทรศัพท์จากชายหนุ่ม ตอนเช้าเธอส่งคำทักทายไปอรุณสวัสดิ์เขา แต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ

เพ้ยซานซานจึงพูดอย่างร่าเริงว่า "ดีเลย พวกเราไปกันเองจะได้สนุกได้เต็มที่โดยไม่มีเขา"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจออกมา "ช่างเถอะ พวกเธอไปกันเถอะนะ ตอนนี้ฉันต้องเร่งงานออกแบบ งานกองเป็นภูเขาเลย"

เมื่อได้ยินเธอพูดแบบนี้ เพ้ยซานซานก็ไม่ได้บังคับอีก "เอาเถอะ อย่าทำงานให้ดึกมากเลย พักผ่อนด้วย"

หร่วนซิงหว่านยิ้มขึ้น "อืม"

ตลอดช่วงบ่าย หร่วนซิงหว่านอยู่แต่ในห้องทำงานเพื่อเร่งงานของเธอให้เสร็จ

จนกระทั่งเธอวาดภาพสุดท้ายเรียบร้อยแล้วจึงได้ยืดเส้นยืดสาย เมื่อมองไปด้านนอกพบว่าท้องฟ้ามืดแล้ว และเวลาก็เดินทางไปถึงห้าทุ่ม

มืดขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย?

หร่วนซิงหว่านหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูและพบว่าไม่มีข้อความตอบกลับจากชายหนุ่มเลย

ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่ใจแคบ

หร่วนซิงหว่านรีบเก็บข้าวของแล้วโทรศัพท์หาหลินหนานขณะเดินออกไปข้างนอก

เมื่ออีกฝ่ายหนึ่งรับสายหลินหนานก็ถามขึ้นว่า "คุณหร่วนครับ มีอะไรหรือเปล่า?"

หร่วนซิงหว่านถามว่า "โจวฉือเซินยังอยู่ที่บริษัทเหรอ?"

"ใช่ครับ ประธานโจวยังประชุมอยู่ ช่วงนี้มีงานมากมาย วันนี้ประชุมทั้งวันเลย"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจออกมาแล้วถามขึ้นว่า "แล้วช่วงนี้เข้าพักที่ไหน ที่คฤหาสน์ซิงหูหรืออพาร์ทเม้นท์ใจกลางเมือง?"

หลินหนานไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ถึงถามเรื่องนี้ขึ้น แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าหร่วนซิงหว่านไม่ค่อยชอบคฤหาสน์ซิงหู เขาจึงได้พูดออกไปว่า "น่าจะเป็นที่อพาร์ตเมนต์ใจกลางเมืองครับ"

"เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว คุณทำธุระไปเถอะ"

หลังจากวางสายลง หร่วนซิงหว่านก็ปิดประตูห้องสตูดิโอแล้วขับรถออกไปที่อพาร์ทเมนท์ในใจกลางเมือง

หลินหนานกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้ เขาทำตัวไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่ง

หลังจากนั้นสิบนาที เมื่อโจวฉือเซินออกมาจากห้องประชุม

หลินหนานก็รีบตรงเข้าไปแล้วพูดว่า "ประธานโจวครับ เมื่อสักครู่คุณนายโทรศัพท์มา"

โจวฉือเซินเอ่ยถามอย่างเฉยเมยว่า "เธอพูดว่าอะไร?"

"เธอถามว่า...... คุณยังอยู่ที่บริษัทหรือเปล่า" โจวฉือเซินทบทวนคำตอบตามหลักการของผู้ช่วยที่มีประสบการณ์ "ผมบอกว่าคุณยังอยู่ที่บริษัทและวันนี้ประชุมทั้งวัน" โจวฉือเซินจึงนึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้าหร่วนซิงหว่านส่งข้อความมาหาเขาแล้วเขายังไม่ได้ตอบ

เขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วมองไปทางหลินหนาน "ไม่มีอะไรแล้วเหรอ?"

"ไม่......" ดูเหมือนหลินหนานจะนึกขึ้นมาได้ "คุณนายถามว่าช่วงนี้คุณพักอยู่ที่คฤหาสน์ซิงหูหรืออพาร์ทเม้นท์ใจกลางเมือง"

เมื่อได้ยินดังนี้โจวฉือเซินก็ขมวดคิ้ว แล้วถามว่า "ตอบไปที่ไหน?"

"อพาร์ทเม้นท์ใจกลางเมืองครับ"

โจวฉือเซินเม้มริมฝีปาก ฝีเท้าของเขาหยุดลงเล็กน้อยแล้วหันไปทางลิฟต์

ระหว่างทาง เขาโทรศัพท์หาหร่วนซิงหว่านหลายครั้งแต่เธอไม่รับสาย

โจวฉือเซินกำชับด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "เร็วหน่อย"