สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 448

เมื่อได้ยินคำถามนี้ สีหน้าของหลินจื้อหย่วนก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก เขาพูดอย่างไม่รีบร้อนว่า "ในเมื่อเจ้าถามคำถามนี้แล้ว ฉันก็จะบอกพวกเธอเรื่องหนึ่ง ว่าที่จริงแล้วจืออี้คือฉันรับเลี้ยงมาเป็นบุตรบุญธรรม หลังจากที่ฉันได้นอนอยู่โรงพยาบาลนานสามเดือน และเมื่อตื่นขึ้นมา ครอบครัวของฉันทั้งหมดได้หายไปจากการระเบิดในครั้งนั้น"

"ฉันค้นหาตามสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทั่วเมืองแล้ว ต่างก็ไม่มีร่องรอยของเธอ ฉันคิดว่าเธอกับแม่ของเธอไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกแล้ว ทั้งในเวลานั้น ฉันได้พบกับจืออี้ หล่อนมีอายุพอๆ กันกับเธอ และด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างที่ได้ถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง ฉันเห็นหล่อนน่าสงสาร จึงรับหล่อนมาเลี้ยง และหลังจากที่ฉันพาจืออี้กลับบ้านได้ไม่นาน ก็ป่วยหนัก และเมื่อตื่นขึ้นมาก็ได้ลืมเรื่องราวทุกอย่างด้วย"

"หลายปีมานี้ ฉันปฏิบัติกับจืออี้ในฐานะลูกสาวแท้ๆ มาโดยตลอด และไม่อยากให้เธอรู้เรื่องนี้ จึงไม่เคยเอ่ยขึ้นกับใครเลย สำหรับการปรากฏตัวของเธอพร้อมที่ถือสิ่งของที่เสี่ยวม่านทิ้งไว้ให้ด้วย และฉันยืนกรานว่าจืออี้ต่างหากที่เป็นลูกสาวของฉัน นั่นเป็นเพราะ ฉันไม่เชื่อเธอ และไม่ต้องการให้จืออี้เสียใจ แต่วันนี้ เนื่องจากพ่อบุญธรรมของเธอได้พูดอย่างนั้น ฉันก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่เชื่ออีกต่อไป"

เมื่อได้ยินเขาตอบเช่นนี้ แขกเหรื่อด้านล่างเวทีก็ทื่อไปหมดแล้ว เพียงแค่รอคอย จะยังมีจุดเปลี่ยนไปมากกว่านี้อีกไหม

หลินจื้อหย่วนพูดจบ ก็มองไปที่หร่วนซิงหว่าน "ยังมีคำถามอื่นอีกไหม"

หร่วนซิงหว่านพูดเบาๆ ว่า "หร่วนจุนเป็นคนแบบไหนกัน ประธานหลินน่าจะตรวจสอบแล้วสินะ"

หลินจื้อหย่วนหรี่ตาลง และไม่พูดอะไรอีก

"คนที่ชอบเล่นการพนันทุกวัน ถูกพวกกู้ยืมเงินดอกเบี้ยสูงไล่ตามอยู่ทุกวัน คนที่เต็มปากมีแต่คำโกหก เพียงพูดไปไม่กี่ประโยค ประธานหลินก็เชื่ออย่างนั้นเหรอ? คุณไม่กลัวว่าเขาจะร่วมมือกับฉัน จุดประสงค์คือการได้ครอบครองหลินซื่อหรอกเหรอ? "

ผ่านไปครู่ใหญ่ หลินจื้อหย่วนก็ถอนหายใจอย่างไร้เสียง "ซิงหว่าน ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอยังเกลียดฉันอยู่ ฉันพูดมากก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี ฉันจะไม่ขอร้องให้เธอยกโทษให้ฉัน ขอเพียงแค่เธอมีชีวิตที่ดีก็พอแล้ว"

"ประธานหลินอย่าพูดอย่างนั้นเด็ดขาด" หร่วนซิงหว่านกล่าว "ที่ฉันยังมีของอะไรบางอย่างอยู่ มั่นใจว่าประธานหลินจะต้องสนใจมากแน่"

หร่วนซิงหว่านยกถุงกระดาษสีน้ำตาลในมือขึ้น แล้วยิ้ม "ข้างในนี้ คือการตรวจสอบความเป็นบุตรหนึ่งฉบับ ประธานหลินอยากดูไหม?"

หลินจื้อหย่วนไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ "ซิงหว่าน เราไปหาที่คุยกันเถอะ"

ในตอนนั้นเอง เสียงชราที่ทรงพลังก็ดังขึ้นจากฝูงชน "ผลการตรวจสอบความเป็นบุตรอะไร ฉันก็อยากจะดู"

หลังจากพูดจบ ท่านจิ้นก็ถือไม้เท้า เดินไปข้างๆ หร่วนซิงหว่าน และรับถุงกระดาษสีน้ำตาลจากมือเธอ หลังจากมองดูหลายรอบ คิ้วก็ขมวดเข้าหากัน จากนั้นก็ยื่นให้หลินจื้อหย่วน "เรื่องนี้นายจะอธิบายยังไงดี? "

สีหน้าของหลินจื้อหย่วนหมองคล้ำลง แต่ยังคงสงบสติอารมณ์ และรับมันมา

นี่คือผลการตรวจสอบความเป็นบุตรของเขาและหลินจืออี้ ที่มาจากเมื่อยี่สิบปีก่อน

มันเป็นฉบับจากในบ้านของเขา

หลินจื้อหย่วนตอบอย่างใจเย็นว่า "ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และฉันเองก็ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน"

ท่านจิ้นถาม "นายหมายถึงว่า อันนี้เป็นของปลอม? "

"ก็มีความเป็นไปได้แค่นี้แหละ"

หร่วนซิงหว่านยกมือขึ้น และปล่อยกำปั้นออก โซ่โลหะห้อยลงมา "แล้วอันนี้ล่ะ ประธานหลินก็อยากจะบอกว่าไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเหรอ"

นาฬิกาพกที่ถูกเผาครึ่งหนึ่ง ได้ปรากฏขึ้นอยู่ในสายตาของทุกคน

สีหน้าของหลินจื้อหย่วนเปลี่ยนไปทันที ขยับปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็อดทนไว้

ท่านจิ้นเห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้ว "ยัยหนู ขอฉันดูหน่อยสิ"

หร่วนซิงหว่านชักมือกลับ แล้วยื่นให้