สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 454

อีกฝั่ง เฉิงเว่ยพาเสี่ยวไป๋กลับไปส่งเสร็จ ขณะที่กำลังจะไป ก็เจอเข้ากับDanielที่เพิ่งจะกลับมาพอดี

เขาจึงถามว่า: " เจอตัวหรือยัง? "

Danielเดินไปยังห้องครัวแล้วเทน้ำหนึ่งแก้ว หลังจากกระดกน้ำเสร็จก็พูดว่า: " ยังไม่เจอ แต่ให้คนออกไปจับตาดูแล้ว เขาคงออกจากเมืองหนานเฉิงไม่ได้หรอก "

เฉิงเว่ยพยักหน้า แล้วถามต่อ: " Williamล่ะ "

" เขายังไม่กลับมา ฉันได้ยินว่าเขาพาตัวหร่วนจุนไปด้วย "

เมื่อได้ยินดังนั้น สักพักเฉิงเว่ยจึงเปิดปากพูด: " ตอนนี้เรื่องราวต่างๆ ก็คงเรียกได้ว่าจบสิ้นไปแล้ว เขา.... ยังจะปิดบังเรื่องนี้กับซิงหว่านต่อไปไหม "

Danielวางแก้วน้ำลง แล้วตอบเสียงเรียบๆ : " คุณหร่วนก็เคยถามคำถามนี้กับฉันเหมือนกัน แต่ฉันรู้สึกว่า ไม่ควรบอก "

" เป็นเพราะเสี่ยวเฉิน? "

Danielพูด: " บางทีนี่อาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งนั่นแหละ "

" แล้วเหตุผลอื่นล่ะ "

" ใครบางคนขณะที่อยู่ในสายตาคนอื่นก็กลายเป็นคนที่ตายไปหลายปีแล้ว ตอนนี้จู่ๆ ดันโผล่มา อีกอย่างก็โผล่มาในรูปลักษณ์ที่เป็นใครคนหนึ่งก็ไม่รู้ ในใจก็คงไม่อาจก้าวผ่านมันไปอย่างง่ายดายหรอก "

ถ้าไม่ใช่หร่วนซิงหว่าน Williamก็คงไม่อยู่ที่นี่นานขนาดนี้ รอให้เรื่องทั้งหมดเสร็จสิ้น เขาก็คงจะรีบไปในทันที

หลินจื้อหย่วนจะต้องหายสาบสูญจากโลกใบนี้ไปอย่างถาวร

เฉิงเว่ยเลิกคิ้ว: " แต่นายก็รู้ เพราะตอนนี้กับเมื่อก่อนมันไม่เหมือนกัน ซิงหว่านเธอมีสิทธิ์ที่จะรู้ พวกเราไม่สามารถปกปิดเธอได้ตลอดหรอก "

" ฉันก็รู้ แต่ฉันดูแล้วมันจะไปมีประโยชน์อะไร ในให้เหตุผลกับมันได้ไหมล่ะ "

เฉิงเว่ยเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไรต่อ

ตอนนี้ดูจากWilliamแล้ว ถึงแม้จะเป็นคนที่ดูอบอุ่นและสง่างาม มีความเป็นสุภาพบุรุษ แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าหลายปีมานี้เพื่อการแก้แค้นของเขาจึงได้ทำอะไรไว้มากมาย จนมีบ้างที่ที่ใช้คำว่าโหดร้ายป่าเถื่อนมาพูดก็ไม่สามารถบรรยายได้

อันที่จริงหลินจื้อหย่วนในตอนแรก ควรจะตายตั้งแต่เหตุระเบิดครั้งนั้นแล้ว

Danielพูด: " เกี่ยวกับเรื่องที่นายพูดพวกนั้น ยังไม่ต้องรีบร้อนหรอก ตอนนี้ยังจับตัวหลินจื้ออานไม่ได้เลย ค่อยดูทีละขั้นแล้วกัน "

เฉิงเว่ยตอบอืม: " งั้นฉันกลับก่อนนะ "

" โอเค "

หลังจากเฉิงเว่ยออกไปแล้ว เสี่ยวไป๋ก็ออกมาจากห้อง: " คุณอาDanielคะ "

Danielหยิกแก้มที่อยู่บนใบหน้ารูปไข่ของเด็กน้อย: " ว่าไง "

เสี่ยวไป๋เงยหน้าขึ้นมองเขา: " วันนี้นับว่าหนูไม่แก้แค้นให้คุณพ่อกับแม่หรือยัง "

" แน่นอนสิ เธอทำดีมากแล้วล่ะ " Danielคิดไปคิดมาก็พูดต่อ: " เธอได้ทำสิ่งที่ควรจะทำไปแล้ว หลังจากนี้อย่าคิดเรื่องแก้แค้นพวกนี้อีก ตั้งใจกลับไปเรียนหนังสือซะรู้ไหม "

เสี่ยวไป๋จึงพูดว่า: " ถ้างั้นเมื่อไหร่ถึงจะจับเขาได้ล่ะ "

" ยังไงก็ต้องจับได้อยู่แล้ว เชื่อใจเธอนะ ยังไงธรรมะก็ต้องชนะอยู่แล้ว ถึงจะเป็นสิบปี ยี่สิบปี ถ้าเคยทำผิดละก็ ยังไงเขาต้องได้รับการลงโทษอยู่แล้ว "

" หนูรู้ คุณลุงWilliam ก็กลับมาแก้แค้นเหมือนกันใช่ไหม "

คุณลุงWilliamหุบยิ้ม: " หนูรู้อีกแล้วเหรอ "

เสี่ยวไป๋ทำเสียงเหอะ: " หนูได้ยินพวกลุงคุยกันบ่อยๆ หนูก็รู้แล้ว "

" อย่าพูดเรื่องนี้ไปเชียว มีเรื่องหนึ่งที่ลุงยังไม่ได้ชำระความกับเราเลยนะ เราได้เอาโทรศัพท์ลุงโทรไปเบอร์....เพ้ยซานซานหรือเปล่า? "

เสี่ยวไป๋ถอยหลังไปสองเก้า: " อยู่ๆ ก็ง่วงขึ้นมาเลยแฮะ คุณอาDaniel ฝันดีนะ! "

เมื่อพูดจบแล้ว เด็กน้อยก็รีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องนอน

Danielมองตามหลังเด็กน้อยก็หัวเราะ ก่อนจะปิดประตูแล้วเดินออกไป

ขณะที่นั่งอยู่บนรถ มือข้างหนึ่งของDanielก็ปุ่มพวงมาลัยเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็พาไปบนตรงหน้าต่างรถยนต์ สายตามันนิ่งเฉยนั้นมองทอดไปข้างหน้า ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เขามาเมืองหนานเฉิงก็เพื่อที่จะทำให้แผนการนี้เสร็จสิ้น ตอนนี้ทุกเรื่องก็ใกล้จะจบแล้ว ถ้าพูดตามหลักก็คือเขาควรจะกลับไปได้แล้ว

เพียงแต่ว่าพออยู่ที่นี่หลายเดือน เมื่อถึงเวลาที่ต้องไปจู่ๆ ก็รู้สึกอะไรอาวรณ์ยังไงก็ไม่รู้